Την δική της απάντηση στο «body shaming» που δέχθηκε τις προηγούμενες ώρες, με αφορμή το βάρος της έδωσε η Γιέλενα Ντόκιτς.

Η Κροάτισσα τενίστρια, που συστήθηκε στην παγκόσμια σκηνή του τένις το 1999 όταν σε ηλικία 16 ετών νίκησε στο Γουίμπλεντον τη Μαρτίνα Χίγκινς με 2-0, στο απόγειο της καριέρας της έφθασε μέχρι το Νο.4 του κόσμου (Αύγουστος 2002).

Ούσα θύμα ενδοοικογενειακής βίας η Ντόκιτς, κατηγόρησε τον πατέρα της για σωματική και ψυχική κακοποίηση στην αυτοβιογραφία της «Unbreakable» το 2017.

Από το 2005 ζει στην Αυστραλία, αλλάζοντας υπηκοότητα, και ασχολείται με το τένις ως προπονήτρια και σχολιαστής. Μάλιστα, στο φετινό Αυστραλιανό Όπεν οι φίλοι του αθλήματος την βλέπουν να παίρνει τις πρώτες δηλώσεις εντός των κορτ.

Είναι η ίδια, η οποία δέχθηκε τις προηγούμενες ώρες απαράδεκτα μηνύματα με αφορμή το βάρος της.

«Το body shaming και το fat shaming που δέχτηκα τις τελευταίες 24 ώρες ήταν τρελό», έγραψε στον λογαριασμό της στο Instagram η Ντόκιτς, προσθέτοντας πως τα σχόλια προήλθαν από όλον τον κόσμο, αλλά ιδιαίτερα από τη Σερβία.

«Και ναι, πολλά από αυτά ήταν από γυναίκες» σημείωσε η Ντόκιτς και συνέχισε αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Είναι αηδιαστικό. Οι άνθρωποι θα έπρεπε να ντρέπονται τόσο πολύ. Το πιο συνηθισμένο σχόλιο ήταν ‘τι της συνέβη, είναι τόσο μεγάλη’;

Θα σας πω τι έγινε: Βρίσκω τρόπο και επιβιώνω και παλεύω. Και πραγματικά δεν έχει σημασία τι κάνω και τι συνέβη, γιατί το μέγεθος δεν θα έπρεπε να έχει σημασία.

Η ευγένεια και το να είσαι καλός άνθρωπος έχει σημασία και όσοι από εσάς κακομεταχειρίζονται εμένα και άλλους, προφανώς δεν έχετε.

Αυτό που έχει σημασία είναι η διαδικτυακή σας κατάχρηση, ο εκφοβισμός και η χοντρή ντροπή.

Μπορώ και θα είμαι σε φόρμα για τον εαυτό μου και την υγεία μου, αλλά δεν θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος.

Το βάρος θα αλλάξει, αλλά οι κακοί άνθρωποι θα παραμείνουν κακοί.

Είμαι εδώ, παλεύω για όλους εκείνους εκεί έξω που κακοποιούνται, ντροπιάζονται....

Δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, αλλά θα συνεχίσω να μιλάω ανοιχτά, να χρησιμοποιώ την πλατφόρμα μου για κάτι καλό και να υποστηρίζω άλλους ανθρώπους εκεί έξω και να δίνω στους άλλους φωνή, να προσπαθώ να κάνω τους άλλους να αισθάνονται λιγότερο μόνοι και φοβισμένοι».