Μεγάλη θλίψη προκάλεσε στον κόσμο της αριστεράς, της εκπαίδευσης και του πολιτισμού ο θάνατος του πρώην βουλευτή και υπουργού Τάσου Κουράκη σε ηλικία 73 ετών, μετά από πολυετή μάχη με τον καρκίνο.

Ο Τάσος Κουράκης συμμετείχε ενεργά στα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα, στήριξε αγώνες και διεκδικήσεις γιατί πίστευε σε αυτές και όχι γιατί θα του προσκόμιζαν προσωπικό πολιτικό όφελος.

Η προσωπικότητα και η παρουσία του τύχαινε της εκτίμησης και των ιδεολογικών και πολιτικών του αντιπάλων, κάτι που αποδείχθηκε και από τα δεκάδες συλλυπητήρια μηνύματα που έστειλαν άνθρωποι από τον συντηρητικό πολιτικό χώρο.

Ανάμεσα στα δεκάδες ζητήματα με τα οποία καταπιάστηκε ο Τ. Κουράκης ξεχωρίζουν η συμμετοχή στην αποστολή του Free Gaza Movement, ο διαρκής του αγώνας για τα δικαιώματα των κρατουμένων, αλλά και η ενασχόληση του με τα ζητήματα της εκπαίδευσης και της επιστήμης, όντας αναπληρωτής καθηγητής Ιατρικής του ΑΠΘ.

«Ο Τάσος Κουράκης ήταν ένας ευγενής και ευαίσθητος άνθρωπος και ευαίσθητος δέκτης των σύγχρονων ιδεών και των κινημάτων και ιδιαίτερα μαχητικός στον αγώνα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημόσιας υγείας και παιδείας, του περιβάλλοντος», ανέφερε μεταξύ άλλων στο συλλυπητήριο μήνυμα του ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Θεσσαλονίκης.

Πλήθος κόσμου, βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, πανεπιστημιακοί, άνθρωποι της αριστεράς, των κινημάτων και του πολιτισμού τον αποχαιρέτησαν την Δευτέρα 11 Οκτωβρίου.

Στην πολιτική κηδεία του βρέθηκε και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος αναφέρθηκε στην πολιτική πορεία του Τάσου Κουράκη, σημειώνοντας πως σε αυτή του την πορεία ήταν «κατ’ επάγγελμα και κατά συνείδηση σεμνός».

«Μιλούσε και δρούσε όχι για να ξεχωρίσει από τον κόσμο, αλλά για να σμίξει με τον κόσμο(…). Φώτισε και μπόλιασε σε κάθε του βήμα τους κοινούς μας αγώνες (...). Χωρίς να βάζει ποτέ το εγώ πάνω από το εμείς» ανέφερε μεταξύ άλλων ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ στάθηκε στα όσα πέτυχε το διάστημα που διετέλεσε στο υπουργείο Παιδείας, που παρά τις δύσκολες συνθήκες προχώρησε σημαντικές μεταρρυθμίσεις.

Επικήδειους απηύθυναν επίσης ο γιος του Στέλιος, η νύφη του Θέμις, ο συντονιστής του ΣΥΡΙΖΑ Α’ Θεσσαλονίκης, Κώστας Αμπατζάς, η φιλόλογος-συγγραφέας Αθήνα Παπανικολάου, ο καθηγητής Ιατρικής του ΑΠΘ, Αλέξανδρος Λαμπρόπουλος, καθώς και ο πρώην περιφερειακός διευθυντής εκπαίδευσης, Παναγιώτης Ανανιάδης.

Στην πολιτική κηδεία του πρώην βουλευτή και υπουργού βρέθηκαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ σε Θεσσαλονίκη και Χαλκιδική, καθώς και πρώην στελέχη του κόμματος που αποχώρησαν το καλοκαίρι του 2015. Στη Θεσσαλονίκη βρέθηκαν για να τον αποχαιρετήσουν οι σύντροφοι του Νίκος Βούτσης, Θοδωρής Δρίτσας, Τασία Χριστοδουλοπούλου, ενώ από την μεριά του δήμου Θεσσαλονίκης στην κηδεία βρέθηκαν ο αντιδήμαρχος Γιώργος Αβαρλής και ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, Πέτρος Λεκάκης.

Για τον ποιητή Τάσο Κουράκη - Ένας όχι εντελώς θάνατος

Γράφει η Αθηνά Παπανικολάου

Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας

«Παίρνω μόνο αυτά που δίδαξα. Στα παιδιά μου, στους μαθητές μου, σ’ εσένα. Στην πραγματικότητα δεν δίδαξα, απλά δώρισα στους άλλους κομμάτια του εαυτού μου, παραμένοντας ακέραιος. Και αυτά είναι τα φτερά μου για το ταξίδι, τα πανιά για το πέλαγος».

Τη Δευτέρα, 11 Οκτωβρίου 2021, αποχαιρετήσαμε τον συμπολίτη μας Τάσο Κουράκη, μετά από μακρόχρονη μάχη που έδωσε για τη ζωή του. Αποχαιρετήσαμε τον ευπατρίδη της Αριστεράς, τον μαχητή της Δημοκρατίας, τον συνδικαλιστή του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, τον ακτιβιστή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και της Ελευθερίας των λαών, τον συνοδοιπόρο μας στις αυτοδιοικητικές μάχες, κι από υπουργική θέση, τον σύμμαχό μας για την ποιοτική αναβάθμιση της Παιδείας, τον λαμπρό επιστήμονα, πανεπιστημιακό δάσκαλο κι ερευνητή, τον άνθρωπο του Πολιτισμού και των Γραμμάτων, τον ποιητή Τάσο Κουράκη.

Η οικογένειά του μου ανέθεσε τη μεγάλη τιμή να τον αποχαιρετήσω στην τελετή της πολιτικής κηδείας του μιλώντας για την τελευταία του ιδιότητα, αυτήν του ποιητή, ιδιότητα και ποιότητα της προσωπικότητάς του που τον ξεχώρισε στον στίβο της πολιτικής κι ανέδειξε, περισσότερο απ’ όλες τις δράσεις του, το μέγεθος της ευαισθησίας και της πνευματικής του καλλιέργειας.

Στο έργο του συναιρέθηκαν και βρήκαν έκφραση όλες οι εκφάνσεις της πολυσχιδούς προσωπικότητας του. Στο πεδίο της ποίησης του συμπυκνώθηκε και οριστικοποιήθηκε ο πυρήνας της ύπαρξης του, το ασυμβίβαστο πνεύμα του, η ριζοσπαστική του σκέψη, οι αγώνες του, ο ουμανισμός του που αγκάλιαζε όλον τον κόσμο χωρίς διακρίσεις, σε μια σπάνια συνύπαρξη λόγου και πράξης. Γιατί, ό, τι διαβάζαμε στα ποιήματά του, το βλέπαμε να γίνεται έργο ζωής. Κι ανάποδα, ό, τι παρατηρούσαμε στη δράση και στον δημόσιο λόγο του, το αναγνωρίζαμε στις λέξεις που με περισσή αγάπη επέλεγε για να ντύσει την φόρμα των στοχασμών του.

Πόσοι δημιουργοί μπορούν να καυχηθούν για τέτοια συνέπεια; Αν η ποίηση κομίζει ήθος, ο Τάσος Κουράκης εκόμισε σ’ αυτήν απαράμιλλο το δικό του. Πόσοι από αυτούς που ασχολούνται με τα κοινά κουβαλούν τη δική του πνευματική σκευή, πόσοι είναι κάτοχοι μιας τέτοιας προίκας; Με το πνευματικό του έργο κατόρθωσε το πρωτόγνωρο, έφερε την ποίηση στην πολιτική και τη στόλισε με τον πλούτο της ψυχής του. Δεν έγραψε από το βίωμα ενός ελλείμματος αλλά από το περίσσευμα της καρδιάς και της δράσης του. Κατέθεσε με την τέχνη του την άμετρη αγάπη για τον άνθρωπο. Από δω και πέρα αυτή θα μας τροφοδοτεί και θα μας εμψυχώνει…

Και διεύρυνε το βλέμμα μας, απλώνοντας το ευγενικό, ζεστό χέρι της φυσικής του παρουσίας και του λόγου του, συλλέγοντας κάθε φορά το νέκταρ της ζωής και των αισθημάτων που γεννούσε ο έρωτας, η δράση, η σκέψη, η έρευνα, η γνώση. Κι όλα τα έζησε με έρωτα: τη ζωή, την πολιτική, τον πολιτισμό, την ποίηση.

Αν οι πολιτικοί έγραφαν ποίηση σαν τη δική του, ο κόσμος μας θα ήταν διαφορετικός.

Μας φτέρωσαν οι λέξεις του, μας έκαναν περήφανους γιατί είχαμε στις τάξεις μας ένα πνευματικό άνθρωπο που μιλούσε ακόμα και με τις σιωπές του. Πολλές φορές, όταν τον έβλεπα στο προεδρείο της Βουλής να σημειώνει κάτι με την πένα του, σκεφτόμουν πως στίχους σκάρωνε για να αντέξει το άνυδρο, στεγνό τοπίο της.

Όλη η ποιητική δημιουργία του ήταν ένα δοκίμιο φιλοσοφίας γύρω από τη ζωή και τον θάνατο, τον έρωτα και την επανάσταση, την παρηγορητική λειτουργία της τέχνης.

Πήρε τις σκέψεις και τα υπαρξιακά ερωτήματα μας, που αιωρούνταν γυμνά, και τα έντυσε με τον στοχασμό των στίχων του.

Ήταν μοναδικός, γιατί μας έδειξε πως η μόνη χώρα που αξίζει να κατοικούμε είναι αυτή του Ανθρώπου. Ο ίδιος την κατοίκησε με λέξεις και πράξεις και θα συνεχίζει να την κατοικεί με την αστρόσκονη του «είναι» του, καθώς διαχύθηκε πλέον στο σύμπαν, ενώ ο λόγος του θα μείνει ως διαθήκη, όπως έγραψε κι ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός, κληροδότημα στις επόμενες γενιές, όταν θα ψάχνουν τα νήματα που συνδέουν την επιστήμη με την τέχνη, την πολιτική με τον ανθρωπισμό, το ατομική περιπέτεια με τη συλλογική δράση.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 17 Οκωβρίου 2021