Όταν στις 21 του περασμένου Νοέμβρη ο Γιάννης Μπουτάρης έδωσε τέλος στην παραφιλολογία αλλά και το φλερτ του με τον ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας την οριστική και αρνητική απάντηση στην πρόταση του Αλέξη Τσίπρα να κατέβει ξανά για δήμαρχος Θεσσαλονίκης, το κυβερνών κόμμα βρέθηκε σε αδιέξοδο, καθώς η Θεσσαλονίκη ήταν σε κρίσιμη πολιτικά συγκυρία και υποψήφιος δήμαρχος ικανός να την κερδίσει δε διαφαινόταν στον ορίζοντα.

Τότε, ο πρωθυπουργός στράφηκε στην 30χρονη υφυπουργό Μακεδονίας-Θράκης Κατερίνα Νοτοπούλου, η οποία ρίχτηκε στον λάκκο των λεόντων, αφήνοντας την ασφάλεια και το «χαϊλίκι» του υπουργείου, για να δώσει έναν αγώνα που από την αρχή φαινόταν δύσκολος, αν όχι καταδικασμένος.

Κι αυτό σε μια πόλη που με μόνη εξαίρεση τον «αντισυμβατικό» Γιάννη Μπουτάρη, ποτέ κανείς άνθρωπος του κέντρου και αριστερά δεν κατάφερε να κερδίσει τη μάχη του δήμου, ενώ με το μακεδονικό ζήτημα σε έξαρση, όλα έδειχναν πως η Κατερίνα Νοτοπούλου θα θυσιαζόταν με εντολή πρωθυπουργού ως ένδειξη πολιτικού πολιτισμού για τις δύο θέσεις που ο ίδιος την είχε τοποθετήσει.

Σε αντίθεση όμως με τα όσα πίστευαν φίλοι κι εχθροί, η νεαρή πολιτικός όχι μόνο δεν κάθισε να περιμένει να επέλθει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα η δεδομένη για πολλούς ήττα, αλλά ρίχτηκε στη μάχη για να κερδίσει. Απαλλαγμένη από το «κοστούμι» της υπουργού η κ. Νοτοπούλου κατάλαβε γρήγορα πως αν κάτι μπορεί να αποδειχτεί νικηφόρο -ή έστω αξιοπρεπές- αποτέλεσμα είναι να περάσει στους πολίτες ένα διαφορετικό πρόγραμμα, μια διαφορετική φιλοσοφία, να επιλέξει τους δικούς της ανθρώπους κι όχι απαραίτητα κομματικά στελέχη και να τρέξει με τη δική της ομάδα όσο άντεχαν τα πόδια.

Έτσι κι έκανε, και χαρακτηριστικό ήταν πως ο συνδυασμός «Θεσσαλονίκη Μαζί» ήταν πολλά πράγματα, αλλά σίγουρα όχι κομματικός, αφού οι υποψήφιοι που επέλεξε και την επέλεξαν είχαν διαφορετικές καταβολές. Στη συνέχεια, έφτιαξε ένα πρόγραμμα για κάθε μεγάλο ζήτημα της πόλης και εκείνο το οποίο διατράνωνε σε κάθε συζήτηση ήταν πως το πρόγραμμα για το περιβάλλον, την υγεία, τον πολιτισμό, τα αδέσποτα, δεν γράφτηκε σε κομματικά υπόγεια, αλλά συνδιαμορφώθηκε με τους πολίτες στις ανοιχτές εκδηλώσεις–διαβουλεύσεις που οργάνωσε για κάθε προγραμματική ενότητα ξεχωριστά.

Αυτά -και το γεγονός πως έκανε μια πολύ διαφορετική καμπάνια σε σχέση με τους ανθυποψηφίους της, πηγαίνοντας δηλαδή πόρτα- πόρτα, γειτονιά -γειτονιά και εκμεταλλευόμενη το συγκριτικό της πλεονέκτημα, δηλαδή την οικειότητά της με τον κόσμο- ήταν και εκείνο που το βράδυ της περασμένης Κυριακής την κατέταξε τέταρτη αλλά όχι χαμένη.

Η παράταξη «Θεσσαλονίκη Μαζί» έχασε την πρόκριση στο β’ γύρο, ήρθε τέταρτη, όμως η διαφορά από τον δεύτερο Κωνσταντίνο Ζέρβα ήταν μόλις 1.753 ψήφοι, ενώ υπολείπονταν του Γιώργου Ορφανού για 1.240 ψήφους. Αριθμοί όχι ασήμαντοι, αλλά σε μια πόλη 200 χιλιάδων ψηφοφόρων, πολύ λίγοι.

Η Κατερίνα Νοτοπούλου, όμως, το πιο σημαντικό που πέτυχε ήταν να σταθεί όρθια στη χειρότερη νύχτα του ΣΥΡΙΖΑ από τον καιρό του 3%. Ενώ κυβέρνηση και κόμμα ναυαγούσαν και έτρωγαν «στο κεφάλι» 9,5 μονάδες διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία, η «Θεσσαλονίκη Μαζί» αύξανε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στον κεντρικό δήμο από το 10% που είχε η «Ανοιχτή Πόλη» με επικεφαλής τον Τριαντάφυλλο Μηταφίδη το 2014, στην καλύτερη χρονική συγκυρία για την Κουμουνδούρου, στο 13,51% στη «νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου» του 2019. Οι επιτελείς της κ. Νοτοπούλου λένε ακόμη πως η αύξηση αυτή σε μια πόλη που οι αντιδράσεις για τη Συμφωνία των Πρεσπών κορυφώθηκαν και που οι δεξιές παρατάξεις πάντα είχαν το μηχανισμό και τον πρώτο λόγο, είναι ακόμη πιο σημαντική απ’ ό,τι δείχνει απλά ο αριθμός.

Θα μπορούσε να είναι καλύτερο το αποτέλεσμα

Στο επιτελείο της Κ. Νοτοπούλου, όμως, ο απολογισμός δεν είναι φυσικά μόνο θετικός, καθώς οι 16.666 ψήφοι που συγκέντρωσαν έναντι 13 χιλιάδων του κ. Μηταφίδη το 2014 -και φυσικά 7 συμβούλων έναντι 3 μέχρι σήμερα- εκτιμούν πως θα μπορούσαν να είναι όσες παραπάνω θα έπρεπε ώστε να τη φέρουν στο δεύτερο γύρο.

Μάλιστα, κάποιοι υποστηρίζουν πως το 21% που κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Κυριακή στην Α’ Θεσσαλονίκης, κάπου «χάθηκε» στην πορεία και δεν πήγε και στην κάλπη των δημοτικών εκλογών, ενώ την ίδια στιγμή η αμιγώς πιο κομματική υποψηφιότητα του Χρήστου Γιαννούλη πήρε στην περιφέρεια της Θεσσαλονίκης 53 χιλιάδες σταυρούς. Με λίγα λόγια, η επικεφαλής της δημοτικής παράταξης πήγε στην κάλπη με τη «Θεσσαλονίκη Μαζί» και με λίγο από το κόμμα της... χώρια, ή τουλάχιστον αυτή είναι η πρώτη ανάλυση που γίνεται μετά τον πρώτο γύρο.

Το συμπέρασμα παραμένει ίδιο. Η Κατερίνα Νοτοπούλου έδειξε τι μπορεί να πετύχει ακόμη και σε μια θεωρητικά χαμένη μάχη και τώρα καλείται να συγκροτήσει τη δημοτική της ομάδα, η οποία θα έχει δύσκολο έργο σ’ ένα δημοτικό συμβούλιο όπου υπερτερούν οι δεξιές δυνάμεις. Την ίδια ώρα, η κ. Νοτοπούλου φαίνεται αποφασισμένη να δώσει πολιτικά την μάχη των εθνικών εκλογών της 7^ης Ιουλίου, με στόχο να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και να μην κυβερνήσει ξανά η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 1-2 Ιουνίου 2019