Η χθεσινή επιχείρηση της “άνελκυσης” των παρκαρισμένων αυτοκινήτων στην οδό Δωδεκανήσου είχε πράγματι πολύ ενδιαφέρον, γιατί ήταν μία πραγματικά ιστορική στιγμή για την πόλη.

Για τον απλούστατο λόγο ότι μέχρι τώρα θυμάμαι να την έχουμε δει ίσως μία φορά και εκείνη ανεπιτυχή.

Ήταν όταν η δημοτική αστυνομία επιχείρησε να απομακρύνει τα καθέτως παρκαρισμένα στην οδό Ιασωνίδου.

Τηρουμένων των αναλογιών, για τη δημοτική αστυνομία Θεσσαλονίκης η Ιασωνίδου ήταν ό,τι το Μογκαντίσου της Σομαλίας για τον πρόεδρο Κλίντον.

Μετά από μία ήττα με βαριές απώλειες, τα μάζεψε κι έφυγε.

Γι' αυτό η σημερινή ήταν μία πραγματική επιχείρηση.

Μία δύσκολη και απρόβλεπτη επιχείρηση, που εξελίχθηκε ομαλά, δηλαδή, χωρίς θύματα και χωρίς ζημίες.

Η προαναγγελία ότι θα επαναληφθεί και σε άλλους δρόμους της πόλης είναι πραγματικά παρήγορη. Σημαίνει ότι υπάρχει διάθεση να μπει τάξη.

Το ερώτημα στενά επιχειρησιακά είναι πόσο μπορεί να επαναλαμβάνεται. Οι ανθρώπινοι πόροι για τέτοιες επιχειρήσεις, δεν είναι πολλοί. Ούτε από πλευράς τροχαίας, ούτε από πλευράς δημοτικής αστυνομίας.

Αλλά ούτε και οι πόροι.

Θα μπορούσαν να εφαρμοστούν άλλες μέθοδοι, όπως π.χ. η καταγραφή όλων των πινακίδων των παράνομα παρκαρισμένων αυτοκινήτων με το “πιστόλι” που χρησιμοποιεί η αστυνομία στις εθνικές οδούς για την καταγραφή της υπερβολικής ταχύτητας.

Και η αποστολή της κλήσης πάραυτα, έτσι ώστε να τη θυμάται ο ιδιοκτήτης την παράβαση και όχι να παίρνει την κλήση μετά από 17 χρόνια, όπως συνέβη την περίοδο 2011-13, που ο Δήμος έψαχνε εναγωνίως για χρήματα.

Θα μπορούσε όμως και πιο απλά να ανατεθεί η διαχείριση της νόμιμης στάθμευσης σε ιδιώτες, όπως ακριβώς γίνεται με τα πάρκινγκ που έχει στην ιδιοκτησία του ο δήμος. Διότι είναι αδιανόητο ο δήμος να προσδοκά έσοδα μόνο από τη μία από τις τρεις θέσεις που παραχωρεί.

Μακάρι να είναι νικηφόρα η μάχη, αρκεί οι νίκες της να μην είναι Πύρρειες...