Σε ένα παράλληλο σύμπαν τίθεται σε ισχύ ένας αμφιλεγόμενος νόμος, που επιβάλλει ανώτατο όριο στον αριθμό λέξεων που μπορεί να χρησιμοποιεί κάποιος κατά τη διάρκεια της ημέρας. Με 140 λέξεις περιθώριο λοιπόν, κανείς πρέπει να επικοινωνήσει με το σύντροφό του, τις παρέες του, τους ανθρώπους στο εργασιακό του περιβάλλον.

Η δυσκολία της επικοινωνίας, σε μια εποχή που οι άνθρωποι είναι τόσο συνδεδεμένοι μεταξύ τους, όσο και απομονωμένοι ταυτόχρονα, είναι το θέμα του έργου του Σαμ Στάινερ, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε θεατρική παράσταση στη Θεσσαλονίκη. Μέσα από το έργο γνωρίζουμε ένα ζευγάρι, που πλέον διχάζεται πολιτικά, καθώς έχει να αντιμετωπίσει αυτή τη νέα πραγματικότητα και να βρει νέους τρόπους και τρικ για να ξεπεράσει το εμπόδιο της επικοινωνίας.

«Κατά τη διάρκεια της παράστασης γίνονται συνέχεια flashbacks και με αυτό το ...μπρος – πίσω, βλέπουμε το ζευγάρι πώς ήταν όταν γνωρίστηκε, τότε που δεν υπήρχε αυτός ο περιορισμός και πώς είναι μετά την εφαρμογή του νόμου», δηλώνει στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η ηθοποιός Έλενα Δαμίγου, που μαζί με τον Δημήτρη Κρίκο υποδύονται το εν λόγω ζευγάρι. «Για να μπορέσουν να επικοινωνήσουν λοιπόν, βρίσκουν μη λεκτικούς τρόπους, όπως παντομίμα, σήματα Μορς ακόμη και έναν δικό τους κώδικα με χειρονομίες», εξηγεί.

Οι 140 λέξεις είναι πολύ λίγες (το συγκεκριμένο κείμενο τις έχει ήδη υπερβεί κατά πολύ) και ο συγγραφέας επιχειρεί να προκαλέσει το ερώτημα αν όντως οι άνθρωποι χρειάζονται τις πολλές λέξεις και πόσο ειλικρινείς ή όχι μπορούν να γίνουν με λίγες, λέγοντας μόνο τα ουσιώδη και κρατώντας την επικοινωνία σε ένα άλλο επίπεδο.

«Το έργο το επιλέξαμε κατ’ αρχάς γιατί είναι σύγχρονο, αρκετά φρέσκο και με πολύ χιούμορ - γιατί όλες αυτές οι καταστάσεις δεν δίνονται δραματικά, αλλά με έναν πολύ ωραίο και θετικό τρόπο. Επιπλέον επειδή μας θύμισε τις υπερβολικές καταστάσεις που βιώσαμε κι εμείς τα τελευταία χρόνια με τον κορονοϊό, με τους περιορισμούς εξόδου, το ωράριο, τη χρήση μάσκας», λέει η κ. Δαμίγου, επισημαίνοντας ότι το έργο γράφτηκε το 2015, πριν έρθει στη ζωή μας ο κορονοϊός.

Το έργο λέγεται «Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια» και η επανάληψη αυτή δηλώνει ότι από ένα σημείο και μετά αρχίζει να γίνεται ένα ξόδεμα λέξεων, απλώς και μόνο για την επικοινωνία, με λέξεις που ίσως να μη σημαίνουν κάτι, που ίσως δεν έχουν πια νόημα.

Τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Χάρης Θώμος, ενώ θα δοθούν τέσσερις ακόμη παραστάσεις στις 27 και 28 Ιανουαρίου και στις 3 και 4 Φεβρουαρίου στις 21:15 στον πολυχώρο τέχνης Alte Fablon στη Θεσσαλονίκη.