Το πτυχίο Αρχιτεκτονικής στην Ελπίδα Χούπα και στην Εριέττα Μόλχου, οι οποίες έχασαν τη ζωή τους στο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, παρέδωσε στις οικογένειές τους το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, σε μία συμβολική πρωτοβουλία για να τιμήσει τη μνήμη τους.

Στην τελετή ορκωμοσίας που πραγματοποιήθηκε σήμερα, στην αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ, σε κλίμα ιδιαίτερης συγκινησιακής φόρτισης, το πτυχίο της 28χρονης Ελπίδας Χούπα, παρέλαβαν τα αδέλφια της Κωνσταντίνος και Σεραφείμ. Ο πατέρας της Χρήστος Χούπας, που με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχε κοινοποιήσει την πρόσκληση στην τελετή ορκωμοσίας, είχε εξηγήσει πως ο ίδιος και η μητέρα της φοιτήτριας δεν είχαν τη δύναμη να παρευρεθούν, λέγοντας πως «ενώ όλοι θα είναι μέσα στην τρελή χαρά για τις επιδόσεις του παιδιού τους και θα του εύχονται καλή σταδιοδρομία στη ζωή του, εγώ θα στέκομαι σαν σκιάχτρο με ένα άψυχο χαρτί στα χέρια χωρίς παιδί να ευχηθώ».

Παραλαμβάνοντας το πτυχίο της Εριέττας Μόλχου η μητέρας της είπε πως «σήμερα είναι ημέρα γιορτής για όλα τα παιδιά για τις προσπάθειές τους και μαζί με τα παιδιά γιορτάζουν και τα δικά μας παιδιά μέσα από εμάς» και «εγώ είμαι πολύ υπερήφανη για την Εριέττα μου».

Στην τελετή ορκωμοσίας παρέστη και ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Ζέρβας.

Την είδηση είχε κάνει γνωστή ο πατέρας της 28χρονης, Χρήστος Χούπας, ο οποίος είχε πει στο μήνυμά του, πως δεν θα παρευρεθεί στην τελετή ούτε ο ίδιος ούτε η σύζυγός του λέγοντας χαρακτηριστικά: «Αυτό που κυριάρχισε αμέσως στο μυαλό μου ήτανε ότι ενώ όλοι θα είναι μέσα στην τρελλή χαρά για τις επιδόσεις του παιδιού τους και θα του εύχονται καλή σταδιοδρομία στη ζωή τους, εγώ θα στέκομαι σαν σκιάχτρο με ένα άψυχο χαρτί στα χέρια χωρίς παιδί να ευχηθώ. Κάποιοι φρόντισαν γι αυτό».

Αναλυτικά η ανάρτησή του

Μου τηλεφώνησαν απο την Γραμματεία της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΑΠΘ για να μου γνωστοποιήσουν ότι την προσεχή Δευτέρα στις 4/12/23 θα γίνει η τελετή απονομής πτυχίων και αν μπορεί να παραβρεθεί κάποιος να παραλάβει το πτυχίο της Ελπίδας. Αυτό που κυριάρχισε αμέσως στο μυαλό μου ήτανε ότι ενώ όλοι θα είναι μέσα στην τρελλή χαρά για τις επιδόσεις του παιδιού τους και θα του εύχονται καλή σταδιοδρομία στη ζωή τους, εγώ θα στέκομαι σαν σκιάχτρο με ένα άψυχο χαρτί στα χέρια χωρίς παιδί να ευχηθώ. Κάποιοι φρόντισαν γι αυτό. Δεν θα πάμε με την γυναίκα μου τελικά. Θα είναι πολύ οδυνηρό και για τους δυό μας. Θα πάνε τα αδέρφια της που λόγω του νεαρού της ηλικίας, έχουν διαφορετικές ανοχές.