Το βράδυ της 28^ης Φεβρουαρίου 2023 θα χαραχθεί στη μνήμη όλων, καθώς καταγράφτηκε η μεγαλύτερη τραγωδία στη χώρα έως σήμερα. Στις 23:21 συγκρούονται τα δυο τρένα και προκαλείται η μεγάλη έκρηξη. Μέσα σε 10 λεπτά αρχίζει να γίνεται γνωστό πως και πάλι στην κοιλάδα των Τεμπών κάτι κακό έχει συμβεί. Tα τηλέφωνα απανωτά μέχρι να διαπιστωθεί τι ακριβώς έχει συμβεί και ενώ οι πρώτες δημοσιογραφικές αποστολές ξεκινούν για τα Τέμπη, η πρώτη εικόνα πως υπάρχει εκτροχιασμός τρένου. Η πρώτη ζωντανή εικόνα, όμως, από το σημείο του δυστυχήματος δείχνει το μέγεθος της καταστροφής και της τραγωδίας.

Λίγο πριν τη 1:00 φτάνω στο σταθμό του ΟΣΕ, όπου αναμένεται να καταφθάσουν τα λεωφορεία με τους επιβάτες που σώθηκαν από την επιβατική αμαξοστοιχία. Πλήθος συγγενών αναμένουν με κομμένη την ανάσα και κόμπους στο λαιμό, μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες των λεωφορείων και να αντικρίσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Κάποιοι είχαν μιλήσει μαζί τους και γνώριζαν ότι είναι καλά, άλλοι μίλησαν τελευταία φορά λίγο πριν τη σύγκρουση και υπήρχαν αυτοί που δεν είχαν καμία επαφή με τους συγγενείς τους.

Το πρώτο λεωφορείο καταφθάνει και αντικρίζουμε τους πρώτους επιβάτες που είχαν αίματα στο πρόσωπο τους. Δεν θα ξεχάσω τον Στέργιο. Τον νεαρό, που παρά τον τραυματισμό του, μας δίνει τις πρώτες πληροφορίες για όσα συνέβησαν στη μοιραία σύγκρουση. «Πρέπει να ήταν μετωπική» λέει χωρίς να είναι σίγουρος και ενώ ακόμα συλλέγονται στοιχεία. Περιγράφει το πώς σώθηκε αλλά και πως παρέμεινε στο βαγόνι του για να σώσει άλλους επιβάτες. Ο φίλος του δίπλα αιμορραγεί από το αυτί, αλλά δεν το έχει καταλάβει. Νόμιζε πως είχε τραυματιστεί μόνο επιφανειακά στο κεφάλι. Μέσα σε λίγα λεπτά μεταφέρονται με ασθενοφόρο στο ΑΧΕΠΑ, όπου νοσηλεύονται προληπτικά.

Την ίδια ώρα, μάνες σφίγγουν στα χέρια τους τα παιδιά τους σαν να τα βλέπουν πρώτη φορά. Θυμάμαι την μητέρα που αγωνιωδώς περίμενε την κόρη της, που είχε καταφέρει να της τηλεφωνήσει μέσω τηλεφώνου άλλης επιβάτιδας και της είπε απλά «μαμά είμαι καλά». Μέχρι όμως να το δει με τα μάτια της, η αγωνία την είχε κυριεύσει και τα σενάρια που έκανε δεν σταματούσαν. Η κόρη της κατέβηκε από το λεωφορείο με εμφανές τραυματισμό στην σπονδυλική στήλη, καθώς περπατούσε με δυσκολία.

Κάθε φορά που ερχόταν ένα λεωφορείο, οι συγγενείς έτρεχαν στις πόρτες με την ελπίδα σε κάθε τους κύτταρο. Πολλοί έφευγαν με χαμόγελο, συγκίνηση και ανακούφιση. Το σημείο αναμονής άρχισε να αδειάζει από συγγενείς και κατέφθασε και το τελευταίο λεωφορείο. Την στιγμή εκείνη η ελπίδα για κάποιους συγγενείς σβήστηκε. Η πιο έντονη στιγμή των πρώτων μικρών ωρών της νύχτας, ήτα αυτή με τους συγγενείς να πηγαίνουν στους αστυνομικούς και να ρωτούν αν θα έρθει άλλο λεωφορείο. Η απάντηση αρνητική. Η απογοήτευση απέραντη και οι συγγενείς που δεν αγκάλιασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα… απαρηγόρητοι. Ήλπιζαν ότι βρήκαν κάποιο άλλο τρόπο να επιστρέψουν στη Θεσσαλονίκη αλλά μέσα τους γνώριζαν πως ίσως δεν θα τους ξανά δουν.

Χαρακτηριστικά θυμάμαι, μια μητέρα που ήρθε μαζί με τον σύντροφο της κόρης της στον σταθμό. Μας έλεγε ο σύντροφός της ότι δεν μπορούν να την βρουν στο τηλέφωνο. Καλούσαν ξανά και ξανά αλλά κανένα σημάδι. Περίμεναν μέχρι το τέλος, μέχρι να τους πουν επίσημα από την αστυνομία ότι δεν αναμένεται άλλο λεωφορείο. Έφυγαν αμίλητοι και χωρίς έκφραση στο πρόσωπο.

Ανάμεσα στις μαρτυρίες, ήταν και αυτή ενός νεαρού επιβάτη που «τάραξε» τα νερά τις πρώτες ώρες μετά το δυστύχημα. Ήταν το νεαρό παιδί που ήθελε να δηλώσει κάτι συγκεκριμένο και να φύγει. «Τι να σας πω, όταν ακούς στον προηγούμενο σταθμό να λένε ‘πάμε και όπου βγει’, τι να περιμένεις». Ήταν η δήλωση που έγινε σύνθημα, πανό διαμαρτυρίας και λόγος διερεύνησης. Σοκαριστήκαμε με αυτό που ακούσαμε και για αυτό τον ρώτησα ξανά για επιβεβαίωση. «Ακούσατε ‘πάμε και όπου βγει’;». «Ναι αυτό άκουσα» είπε ξανά για όσα διαδραματίστηκαν στον σταθμό πριν την Λάρισα, όπου υπήρχε καθυστέρηση.

Στα Τέμπη μιλούσε η εικόνα από μόνη της, ωστόσο εκείνο το βράδυ όλες οι φωνές και οι μαρτυρίες ακούγονταν από τη Θεσσαλονίκη και τον σταθμό του ΟΣΕ. Οι επιβάτες έφταναν στην πόλη, χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι αφήνουν πίσω τους αλλά γνωρίζοντας πως έχουν χαθεί ανθρώπινες ζωές.

Oι μικρές και μαύρες ώρες εκείνης πέρασαν στο σταθμό του ΟΣΕ, όπου έπρεπε κανονικά να φτάσουν όλοι επιβάτες με το Intercity 62. Ωστόσο, έφτασαν κάποιοι από αυτούς και με λεωφορεία. Όταν άρχισε να ξημερώνει, το μέγεθος της τραγωδίας αποκαλύφθηκε στο πραγματικό της μέγεθος…