Οι νεκροί δεν ψηφίζουν. Ούτε διαμαρτύρονται, ούτε γκρινιάζουν.

Οπότε, λίγο απασχολεί που κάθε μέρα μετράμε εβδομήντα κι ογδόντα ανθρώπους κι ενενήντα λιγότερους από τις επιπλοκές του COVID 19.

Συνηθίσαμε πλέον στην ιδέα. Είναι και το βολικό επιχείρημα πως στην συντριπτική τους πλειοψηφία, όσοι φεύγουν για το μεγάλο ταξίδι, ανήκουν στους υπερήλικες, στους με επιβαρυμένη υγεία και κυρίως στους ανεμβολίαστους. Σε εκείνους δηλαδή που επέλεξαν πεισματικά να στυλώσουν τα πόδια και να αρνηθούν την λυτρωτική συμβουλή της επιστήμης. Έτσι για το γινάτι τους, την φοβία τους, ή την παράνοιά τους (με την πλήρη έννοια του όρου).

Η κοινωνία μας, κουρασμένη από την παρατεταμένη ταλαιπωρία της από την πανδημία, χωνεύει χωρίς κλυδωνισμούς τον καθημερινό φόρο σε ανθρώπινες ζωές, αρκούμενη σε ένα «κρίμα» που συνοδεύεται από ένα «ας πρόσεχε» ως σιωπηλή δεύτερη σκέψη.

Δεν είναι μόνον η κόπωση που μας κάνει σχεδόν αδιάφορους σε αυτό το ξεκλήρισμα -γιατί περί ξεκληρίσματος πρόκειται όταν μετράμε συνολικά 25000 ανθρώπους. Είναι το πρόβλημα επιβίωσης που ενέσκηψε με δριμύτητα όταν εξαντλήθηκαν τα όποια αποθέματα και περατώθηκαν οι πολιτικές οικονομικής στήριξης εργαζόμενων κι επιχειρήσεων που πληγήκαν από την πανδημία, τα μακρά lockdown και τις περιοριστικές πολιτικές.

Ήταν που ήταν στραβό το κλήμα στην οικονομία, ήρθε και η ακρίβεια που ξεκίνησε από την ενέργεια κι επεκτάθηκε παντού, που δημιουργεί μεγάλους μπελάδες σε όσους… ήμασταν καλά και ταρακουνά τα νοικοκυριά που την έβγαζαν δύσκολα.

Αφού λοιπόν μπορούμε να αντέχουμε εβδομήντα, ογδόντα, εκατό νεκρούς τη μέρα, ας κηρύξουμε το τέλος των περιορισμών, μήπως και καταφέρουμε να αποφύγουμε την οικονομική καταστροφή όσων επιβιώσαμε.

Τέλος λοιπόν στους περιορισμούς, τους ελέγχους, τις απαγορεύσεις και επιστροφή στην κανονικότητα. Μπορεί ο κορονοιός να μην το ξέρει πως… νικήθηκε, αλλά εμείς επιλέγουμε να στρουθοκαμηλίζουμε, κλείνοντας τα μάτια μας και παριστάνοντας πως δεν υπάρχει.

Δεν ισχυρίζομαι πως δεν έπρεπε να βάλουμε τέλος στην παραμονή μας στα… ταμπούρια. Η ζωή πρέπει να νικήσει και θα νικήσει. Ίσως βιαζόμαστε λίγο ως χώρα να ακολουθούμε το παράδειγμα άλλων κρατών που έριξαν πολύ τους σκληρούς αριθμούς της νόσου (νεκροί και διασωληνωμένοι), αλλά οκ.

Αρκεί να παραμείνουμε σε επιφυλακή. Ιδιαίτερα όσοι περιλαμβανόμαστε στις λεγόμενες ευπαθείς ομάδες με την ευρεία έννοια του όρου, ας παραμείνουμε προσεκτικοί μέχρι να δούμε τα κρούσματα να μειώνονται δραστικά και τα νοσοκομεία να αδειάζουν.

Ο Θεός βοηθός και αλί σε εκείνους που θα κληθούν να πληρώσουν τον τελευταίο λογαριασμό στην αναμέτρηση με τον COVID, γιατί όπως καταγράφεται στην ιστορία της ανθρωπότητας, κατά την υποχώρηση των κατακτητών που ηττώνται, συντελούνται τα πιο άδικα και τζάμπα εγκλήματα…

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 20.02.2022