«Βγες και τραγούδα γιατί αλλιώς θα τρελαθείς». Αυτό είπε στον εαυτό της μετά τα πολλά ερεθίσματα που είχε από όλα αυτά που συμβαίνουν. Έτσι, 26 χρόνια μετά, η Τάνια Τσανακλίδου ξανανοίγει το «Μαγικό Κουτί 2» και παρουσιάζει ως επί το πλείστον τραγούδια που δεν ερμήνευσε για πρώτη φορά η ίδια. «Είναι ζήτημα εάν υπάρχουν μέσα στο πρόγραμμα 3-4 δικά μου κομμάτια», λέει στη «ΜτΚ».

Το πρώτο «Μαγικό Κουτί» το είχε πρωτοπαρουσιάσει στο Θεατράκι στα Ξυλάδικα της Αθήνας. Εκείνη η παράσταση δεν περιείχε ούτε ένα δικό της τραγούδι. Ο κορμός στηριζόταν στο ποίημα της Κικής Δημουλά «Πληθυντικός Αριθμός», ενώ περιελάμβανε και άλλα πολύ μικρά κείμενα από το «Άσμα Ασμάτων», τον «Άμλετ», τον «Ματωμένο Γάμο» κ.ά. «Όλο μαζί ήταν μία ελεγεία για τον έρωτα. Τώρα, τόσο καιρό μετά, δίπλα μας συμβαίνουν τρομερά πράγματα. Η κοινωνία μας έχει αλλάξει και έντρομοι παρακολουθούμε να κατρακυλάμε συνεχώς. Είναι μια καλλιτεχνική και πολιτική ταυτοχρόνως να βγω να τραγουδήσω με τα υλικά που διαθέτει η ψυχή μου και το μυαλό μου, τώρα που θα γίνω 70 χρονών σε λίγο καιρό και τα βλέπω όλα διαφορετικά», τονίζει η ερμηνεύτρια.

Παρά του ότι έχει αφήσει τα μαλλιά της στο φυσικό τους χρώμα, δεν έχει πειράξει το πρόσωπο ούτε το σώμα της, η ίδια δεν δείχνει πολύ νεώτερη από τη βιολογική της ηλικία. Άλλωστε είναι γνωστό ότι ακολουθεί με συνέπεια μια θέση και στάση ζωής μακριά από όλα αυτά. Εξάλλου, έχει πάντα μέσα της ένα παιδί που της δίνει ζωντάνια και ενέργεια. «Νομίζω ότι όλοι μας το κουβαλάμε αυτό το παιδί. Καμιά φορά το φυλακίζουμε το καημένο και κάθεται εκεί μόνο του και κλαίει αλλά εγώ του επιτρέπω και βγαίνει βόλτα και καμιά φορά του δίνω και τα ηνία για να κάνει τρέλες. Κανείς μας δεν μπορεί να αποχωριστεί αυτό το παιδί που ήταν κάποτε όσο και να τον οδηγεί η ζωή σε άλλους τόπους που δεν είναι παιδική χαρά πια, αλλά αρένα και πίστα δύσκολη για να την περάσει. Αν σκεφτεί κανείς ότι όλες μας οι πεποιθήσεις όπως λένε οι ψυχολόγοι εντυπώνονται μέσα μας και διαμορφώνονται ως τα επτά μας χρόνια και μας καθορίζουν, μετά καταλαβαίνετε ότι για όλο το υπόλοιπο της ζωής μας αυτό το παιδί δεν μπορούμε ούτε να το χωρίσουμε ούτε να το πνίξουμε ούτε να το κάνουμε να σωπάσει», υπογραμμίζει η Τάνια Τσανακλίδου.

Όλο αυτό χρειάζεται όμως μια γνώση και μια αγάπη του εαυτού μας. «Πρέπει να κάνουμε πολύ μεγάλο αγώνα για να τον αγαπήσουμε. Γιατί αν δεν μπορέσουμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας δεν είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε ούτε την αγάπη των άλλων στο πρόσωπό μας, ούτε να αγαπήσουμε εμείς τους άλλους. Κάθε μέρα αγωνίζομαι προσπαθώντας να κατανοήσω τον εαυτό μου. Κάθε μέρα αγωνίζομαι και κάθε μέρα νιώθω ότι δεν τα κατάφερα όπως θα ήθελα. Η ζωή είναι ένας δικής αγώνας να κρατηθείς από κάποιες αξίες, γιατί αν τις χάσεις κι αυτές ενώνεσαι με το σάπιο γύρω σου και μετά σαπίζεις κι εσύ», σημειώνει.

«Το πέρασμα της Μενδώνη από τον θώκο είναι καταστροφικό για τον πολιτισμό»

Καλλιτέχνης με άποψη που δεν διστάζει να σχολιάσει την επικαιρότητα μιλά και για τον πόλεμο που ξέσπασε πρόσφατα: «Γενικώς αντιπαθώ τους νταήδες στον διεθνή χώρο από όποια ήπειρο και αν έρχονται με όποιον τρόπο κι αν εκδηλώνουν το νταϊλίκι τους, όχι μόνο σε επίπεδο πολιτικής αλλά και σε επίπεδο ανθρωπιάς. Θεωρώ ότι είναι απαράδεκτη η εισβολή σε οποιαδήποτε χώρα. Πιστεύω όμως επίσης ότι είναι απαράδεκτο να υπάρχουν μειονότητες ανθρώπων οι οποίοι βασανίζονται, συνυπάρχουν μαζί σου και δεν τους αναγνωρίζεται το δικαίωμά τους στη ζωή και στην κοινωνία».

Της λέω πως μετά την κρίση, την πανδημία και τον πόλεμο νιώθω μπουχτισμένη και αδύναμη όπως πολύς κόσμος. «Έτσι είναι. Σαν ένα ζόμπι να έχει τραβήξει όλη μας την ενέργεια και να μείναμε αυτά τα παθητικά πλάσματα που βλέπουν το σύμπαν γύρω τους να καταρρέει και δεν πράττουν τίποτα», συμφωνεί.

Και τι μπορούμε να κάνουμε για όλο αυτό; «Νομίζω ότι το μόνο μας καταφύγιο είναι η συμπόνια, η τρυφερότητα και η αγάπη. Δεν υπάρχει άλλο. Πρέπει οι άνθρωποι να δώσουμε τα χέρια αρχίζοντας έστω από τον διπλανό μας, τον γείτονά μας. Δεν γίνεται να είμαστε αδιάφοροι στο δράμα κανενός. Δεν γίνεται να παραμένουμε αδιάφοροι στο δράμα κανενός, να συνηθίζουμε στην εικόνα αστέγων στο δρόμο που κοιμούνται μέσα στην παγωνιά και να πεθαίνουν στον δρόμο. Δεν γίνεται να βλέπουμε ανθρώπους να σκοτώνονται, άμαχο πληθυσμό να φεύγει από τα σπίτια το και να πηγαίνει σε άλλες χώρες όπου του φέρονται με φρικτό τρόπο, τον πηγαίνουν ουσιαστικά σε στρατόπεδα - φυλακές. Όλο αυτό είναι αποτρόπαιο», απαντά.

Ένας άλλος ασφαλώς μικρότερης κλίμακας «πόλεμος» είναι αυτός ο διχασμός που συμβαίνει σήμερα με την αντιμετώπιση της πανδημίας, τα εμβόλια κ.ά. «Καταρχάς πολύ μεγάλη ευθύνη έχει η προπαγάνδα και η παραπληροφόρηση. Αυτά τα δύο κοντεύουν να μας τρελάνουν και δεν ξέρουμε πια πού βρισκόμαστε, ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψεύδεται. Έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας σε όλους τους θεσμούς και δεν εμπιστευόμαστε κανέναν, όχι γιατί είμαστε άδικοι αλλά γιατί οι θεσμοί δεν στάθηκαν στο ύψος τους ως όφειλαν. Η ανθρωπότητα αυτή τη στιγμή είναι πληγωμένη και νομίζω, χωρίς να θέλω να είμαι μάντης κακών, ότι δεν έχουμε δει ακόμη τον πάτο. Στο πιο σκοτεινό σημείο δεν έχουμε φτάσει ακόμη», επισημαίνει.

Ένας από τους θεσμούς και το υπουργείο Πολιτισμού δηλώνει πως την έχει απογοητεύσει ως προς την πολιτική που ακολουθεί: «Πώς να σχολιάσω όλα αυτά που γίνονται με τα αρχαία του μετρό Θεσσαλονίκης; Όταν δεν έχεις ένα υπουργείο Πολιτισμού που να νοιάζεται; Κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πει ότι το πρώτο πράγμα που θα έκανε αν γινόταν υπουργός Πολιτισμού θα ήταν να καταργήσει το υπουργείο. Τι να σας πω… περίμενα καλύτερα πράγματα. Η συγκεκριμένη υπουργός μας έχει απογοητεύσει σε όλα τα επίπεδα. Είναι σαν να σιχαίνεται τον πολιτισμό και τους ανθρώπους του. Θεωρώ ότι το πέρασμά της από τον υπουργικό θώκο είναι καταστροφικό για τον πολιτισμό».

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, 23 και 24 Μαρτίου

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 20.03.2022