ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙΣ Εις σάρκα μία
21/01/2012 00:00
Είναι μια από τις ανοιχτές πληγές του επαγγελματικού ποδοσφαίρου… Οι εξαγορές και συγχωνεύσεις ομάδων, έχουν γελοιοποιήσει άπειρες φορές το άθλημα κι έχουν δημιουργήσει τερατουργήματα. Σε εποχή οικονομικής κρίσης, ομάδες όπως ο Ηρακλής στρέφονται προς αυτή την κατεύθυνση. Η συνταγή έχει δοκιμαστεί, έχει αποτύχει, αλλά υπάρχει.
Του Αλέξη Νικηφορίδη
Με δύο τρόπους γινόταν μια συγχώνευση: ο ένας ήταν η απορρόφηση μια ομάδας από άλλη (ή η συνένωση περισσότερων) και ο άλλος, η εξαγορά του ΑΦΜ μιας ΠΑΕ που δεν είχε χρέη. Ο πρώτος τρόπος ήταν νομοθετικά κατοχυρωμένος, αλλά έγινε λάστιχο στα χέρια των επιτήδειων. Ο δεύτερος ήταν στοιχείο προβλεπόμενο στους νόμους του εμπορικού δικαίου για τις εταιρείες. Σήμερα, η πολιτεία υιοθετώντας ουδέτερη στάση, έχει μεταβιβάσει την αρμοδιότητα έγκρισης αιτήσεων συγχώνευσης στην Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού και την έχει καταστήσει μοναδική αρμόδια αρχή. Επίσης, στο νέο νόμο θα τεθούν γεωγραφικοί και εμπορικοί περιορισμοί στις συγχωνεύσεις, ενώ θα είναι πλέον απαραίτητη η συναίνεση των δύο ιδρυτικών (ερασιτεχνικών) σωματείων. Μόνο έτσι δεν θα ξαναδούμε φαινόμενα τύπου Αιγάλεω και Ολυμπιακού Βόλου:
Ο Θωμάς Μητρόπουλος πήρε έγκριση τον Αύγουστο του 2009 και το Αιγάλεω απορρόφησε τον Ηλυσιακό. Η συγχώνευση που έγινε χωρίς τη συγκατάθεση του ερασιτέχνη Ηλυσιακού, οδήγησε στο άνευ προηγουμένου οξύμωρο, η ομάδα - κατασκεύασμα να εμφανίζεται χωρίς σήμα στις φανέλες των παικτών!.
Το 2003 ο Ολυμπιακός Βόλου υποβιβάστηκε στη Δ΄ εθνική, αλλά μέσω εξαγοράς της Κασσάνδρας διατηρήθηκε στη Β' εθνική ως ΑΣΚ Ολυμπιακός, με έδρα τον Βόλο. Το 2005 ο Αχιλλέας Μπέος την αγόρασε, ήρθε σε ρήξη με την προηγούμενη διοίκηση κι έτσι υπήρξε το πρωτοφανές: ένας Ολυμπιακός Βόλου αγωνιζόταν στη Β' εθνική κι ένας άλλος στην Γ'. Αυτό γινόταν ως το 2008, όταν η Δόξα Δράμας από τη Δ΄ εθνική απορρόφησε τον ΓΣ Ολυμπιακό Βόλου για να ανέβει στη Γ΄ εθνική. Οι δύο Ολυμπιακοί συγχωνεύτηκαν και δημιουργήθηκε η ΠΑΕ ΑΣ Ολυμπιακός Βόλου 1937.
Υπήρξαν βέβαια και περιπτώσεις συγχωνεύσεων, που δεν συγκρίνονταν με τις παραπάνω. Το 2005, ο Γιώργος Σπανός αποφάσισε να απορροφήσει ο Ατρόμητος τη Χαλκηδόνα, ανέβηκε στην Α εθνική κι από τότε πάει από το καλό στο καλύτερο. Το 2008, η Δόξα Δράμας για να γλιτώσει τον υποβιβασμό στη Δ' εθνική συγχωνεύθηκε με τον Εθνικό Ολυμπιακό Βόλου, έμεινε στη Γ΄ και την επόμενη σεζόν έπαιξε στη Β΄ εθνική. Ανάλογες περιπτώσεις αυτές της Παναχαϊκής με τον Πατραϊκό, του Εθνικού με τον ΑΟ Μάνης, της Επανωμής με τους Λύκους και εσχάτως των Τρικάλων με τη Δόξα Πετρωτού.
Έχουν καταγραφεί επίσης και αλυσιδωτές εξαγορές και συγχωνεύσεις, όπως για παράδειγμα του ΠΑΟΚ Γλυφάδας, που έπαιξε στη Δ΄ εθνική μετά την εξαγορά του Κεραυνού, ο οποίος είχε εξαγοράσει τον Θεμιστοκλή Αιγάλεω, που είχε απορροφήσει τον Ανδρούτσο Γραβιάς!
Διάτρητος νόμος
Η ευθύνη για τις… τερατογενέσεις ομάδων, βαρύνει τον νόμο 3057 του 2002. Τότε, νομοθετήθηκε πως η όποια συγχώνευση διασφάλιζε, ότι η ομάδα που θα προκύψει (αν οι ομάδες ανήκουν σε διαφορετικές κατηγορίες), θα αγωνίζεται στην αμέσως ανώτερη κατηγορία. Επίσης, διασφάλιζε ότι η ομάδα που θα προκύψει από τη συγχώνευση μπορεί να χρησιμοποιεί την επωνυμία, τα χρώματα και το σήμα της μιας ή και των δύο ομάδων που συγχωνεύτηκαν. Τα εκτρώματα εμφανίστηκαν εξαιτίας της μη επιβολής δύο περιορισμών, ήτοι, την απαγόρευση συγχώνευσης ομάδων από διαφορετικούς νομούς και την απαραίτητη συγκατάθεση του ιδρυτικού - ερασιτεχνικού σωματείου.
Επρεπε ωστόσο να αναδειχθούν οι συγχωνεύσεις-εκτρώματα για να ξυπνήσει η ΕΠΟ. Ακόμη και τότε όμως, τον Ιούνιο του 2009, δεν ανέλαβε καμία ευθύνη εκτός από το να υιοθετήσει μια τροπολογία της ΟΥΕΦΑ, η οποία ανέφερε πως απαγορεύονται οι συγχωνεύσεις, απορροφήσεις και μετονομασίες συλλόγων, όταν η διαδικασία οδηγεί σε προφανή οφέλη για κάποιο από τα συγχωνευμένα μέρη, με κέρδος την αλλαγή κατηγορίας.
Η πατέντα είναι ελληνική
Στον σχεδόν ενάμιση αιώνα ιστορίας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου έχουν καταγραφεί δεκάδες συγχωνεύσεις ομάδων ακόμη και πρώτης γραμμής, σε κορυφαία πρωταθλήματα, ωστόσο επρόκειτο συνήθως για «fair play» διαδικασία: δύο ή περισσότερες ομάδες μικρού βεληνεκούς, δηλαδή, αποφάσιζαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να διεκδικήσουν μεγαλύτερα κατορθώματα.
Η… πατέντα της συγχώνευσης ή καλύτερα εξαγοράς του «μικρού» από τον «μεγάλο» που έτυχε να υποβιβαστεί είναι ελληνικότατη: στην Ευρώπη, ακόμη και οι κορυφαίοι σύλλογοι που βρέθηκαν σε μικρότερες κατηγορίες (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μάντσεστερ Σίτι, Μίλαν, Γιουβέντους, Γκλάντμπαχ, Ατλέτικο) προτίμησαν να κερδίσουν στο γήπεδο την επιστροφή τους, μερικές μάλιστα (Νότιγχαμ, Λιντς, Ρεμς) ταλαιπωρήθηκαν -και ακόμη ταλαιπωρούνται- επί χρόνια.
- Στην Αγγλία οι σημαντικότερες συγχωνεύσεις έγιναν σε πολύ πρώιμο στάδιο, στον 19ο κιόλας αιώνα. Οι γνωστότερες ομάδες που προήλθαν από τέτοιες διαδικασίες ήταν η Νιουκάστλ (1892, ενώθηκαν οι Γουέστ Εντ και Ιστ Εντ), η Ίπσουιτς (1888, Ίπσουιτς Αθλέτικ και Ράγκμπ Κλαμπ) και η Γουότφορντ (1898, Σεντ Μέρις και Γουέστ Χερτφορνσάιρ). Αντίθετα, «κόλλησαν» οι συγχωνεύσεις της Λιντς με τη Χάντερσφιλντ (1919), της Όξφορντ με τη Ρέντινγκ (1983), των δύο ομάδων του Σέφιλντ, Γουένσντεϊ και Γιουνάιτεντ (2000), της Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς με τη Φούλαμ (1987), της Στόουκ με την Πορτ Βέιλ (2003).
- Στην Ισπανία έχει καταγραφεί η πιο καταχρηστική συγχώνευση ομάδων στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία: το 2007 η Γρανάδα 74, ομάδα της 4ης κατηγορίας -σήμερα έχει διαλυθεί- εξαγόρασε έναντι αδρής αμοιβής (18 εκατ. ευρώ) τη θέση της Θιουδάδ Μούρθια στη 2η κατηγορία! Η ΦΙΦΑ αρνήθηκε τότε κατηγορηματικά, όμως η Γρανάδα δικαιώθηκε στο Ανώτατο Αθλητικό Δικαστήριο της Λοζάνης (ΤAS).
- Στην Ιταλία η Σαμπντόρια υπήρξε το 1946 προϊόν της συγχώνευσης δύο ομάδων της Γένοβας, της Σαμπιερνταρενέζε και της Ντόρια.
- Στη Γαλλία η ζάπλουτη σήμερα Παρί Σεν Ζερμέν έχει σύντομη ιστορία. Ιδρύθηκε μόλις το 1970 από τη συνένωση των Παρί και Σταντ Σεν Ζερμέν.
- Στη Γερμανία προϊόν συγχώνευσης υπήρξε η Καρλσρούη, όταν το 1952 ενώθηκαν οι Φένιξ και Μίλμπουργκ.
- Στην Ολλανδία η Τβέντε προέκυψε το 1965 από τη συγχώνευση δύο ομάδων της πόλης Ένσχεντε (Σπόρτκλαμπ, Ενσχεντέσε), ενώ τρεις συμπολίτισσες (η ισχυρή Ντος και οι λιγότερο γνωστές Ελινκβάικ, Φέλοξ) δημιούργησαν το 1970 την Ουτρέχτη. Αντίθετα, πρόσφατα (2009) η συγχώνευση της Ρόντα με τη Φορτούνα Σίταρντ «κόλλησε» στο οικονομικό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΓΙΑΤΖΗΣ
Στον σχεδόν ενάμιση αιώνα ιστορίας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου έχουν καταγραφεί δεκάδες συγχωνεύσεις ομάδων ακόμη και πρώτης γραμμής, σε κορυφαία πρωταθλήματα, ωστόσο επρόκειτο συνήθως για «fair play» διαδικασία: δύο ή περισσότερες ομάδες μικρού βεληνεκούς, δηλαδή, αποφάσιζαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να διεκδικήσουν μεγαλύτερα κατορθώματα.
Η… πατέντα της συγχώνευσης ή καλύτερα εξαγοράς του «μικρού» από τον «μεγάλο» που έτυχε να υποβιβαστεί είναι ελληνικότατη: στην Ευρώπη, ακόμη και οι κορυφαίοι σύλλογοι που βρέθηκαν σε μικρότερες κατηγορίες (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μάντσεστερ Σίτι, Μίλαν, Γιουβέντους, Γκλάντμπαχ, Ατλέτικο) προτίμησαν να κερδίσουν στο γήπεδο την επιστροφή τους, μερικές μάλιστα (Νότιγχαμ, Λιντς, Ρεμς) ταλαιπωρήθηκαν -και ακόμη ταλαιπωρούνται- επί χρόνια.
- Στην Αγγλία οι σημαντικότερες συγχωνεύσεις έγιναν σε πολύ πρώιμο στάδιο, στον 19ο κιόλας αιώνα. Οι γνωστότερες ομάδες που προήλθαν από τέτοιες διαδικασίες ήταν η Νιουκάστλ (1892, ενώθηκαν οι Γουέστ Εντ και Ιστ Εντ), η Ίπσουιτς (1888, Ίπσουιτς Αθλέτικ και Ράγκμπ Κλαμπ) και η Γουότφορντ (1898, Σεντ Μέρις και Γουέστ Χερτφορνσάιρ). Αντίθετα, «κόλλησαν» οι συγχωνεύσεις της Λιντς με τη Χάντερσφιλντ (1919), της Όξφορντ με τη Ρέντινγκ (1983), των δύο ομάδων του Σέφιλντ, Γουένσντεϊ και Γιουνάιτεντ (2000), της Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς με τη Φούλαμ (1987), της Στόουκ με την Πορτ Βέιλ (2003).
- Στην Ισπανία έχει καταγραφεί η πιο καταχρηστική συγχώνευση ομάδων στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία: το 2007 η Γρανάδα 74, ομάδα της 4ης κατηγορίας -σήμερα έχει διαλυθεί- εξαγόρασε έναντι αδρής αμοιβής (18 εκατ. ευρώ) τη θέση της Θιουδάδ Μούρθια στη 2η κατηγορία! Η ΦΙΦΑ αρνήθηκε τότε κατηγορηματικά, όμως η Γρανάδα δικαιώθηκε στο Ανώτατο Αθλητικό Δικαστήριο της Λοζάνης (ΤAS).
- Στην Ιταλία η Σαμπντόρια υπήρξε το 1946 προϊόν της συγχώνευσης δύο ομάδων της Γένοβας, της Σαμπιερνταρενέζε και της Ντόρια.
- Στη Γαλλία η ζάπλουτη σήμερα Παρί Σεν Ζερμέν έχει σύντομη ιστορία. Ιδρύθηκε μόλις το 1970 από τη συνένωση των Παρί και Σταντ Σεν Ζερμέν.
- Στη Γερμανία προϊόν συγχώνευσης υπήρξε η Καρλσρούη, όταν το 1952 ενώθηκαν οι Φένιξ και Μίλμπουργκ.
- Στην Ολλανδία η Τβέντε προέκυψε το 1965 από τη συγχώνευση δύο ομάδων της πόλης Ένσχεντε (Σπόρτκλαμπ, Ενσχεντέσε), ενώ τρεις συμπολίτισσες (η ισχυρή Ντος και οι λιγότερο γνωστές Ελινκβάικ, Φέλοξ) δημιούργησαν το 1970 την Ουτρέχτη. Αντίθετα, πρόσφατα (2009) η συγχώνευση της Ρόντα με τη Φορτούνα Σίταρντ «κόλλησε» στο οικονομικό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΓΙΑΤΖΗΣ
Είναι μια από τις ανοιχτές πληγές του επαγγελματικού ποδοσφαίρου… Οι εξαγορές και συγχωνεύσεις ομάδων, έχουν γελοιοποιήσει άπειρες φορές το άθλημα κι έχουν δημιουργήσει τερατουργήματα. Σε εποχή οικονομικής κρίσης, ομάδες όπως ο Ηρακλής στρέφονται προς αυτή την κατεύθυνση. Η συνταγή έχει δοκιμαστεί, έχει αποτύχει, αλλά υπάρχει.
Του Αλέξη Νικηφορίδη
Με δύο τρόπους γινόταν μια συγχώνευση: ο ένας ήταν η απορρόφηση μια ομάδας από άλλη (ή η συνένωση περισσότερων) και ο άλλος, η εξαγορά του ΑΦΜ μιας ΠΑΕ που δεν είχε χρέη. Ο πρώτος τρόπος ήταν νομοθετικά κατοχυρωμένος, αλλά έγινε λάστιχο στα χέρια των επιτήδειων. Ο δεύτερος ήταν στοιχείο προβλεπόμενο στους νόμους του εμπορικού δικαίου για τις εταιρείες. Σήμερα, η πολιτεία υιοθετώντας ουδέτερη στάση, έχει μεταβιβάσει την αρμοδιότητα έγκρισης αιτήσεων συγχώνευσης στην Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού και την έχει καταστήσει μοναδική αρμόδια αρχή. Επίσης, στο νέο νόμο θα τεθούν γεωγραφικοί και εμπορικοί περιορισμοί στις συγχωνεύσεις, ενώ θα είναι πλέον απαραίτητη η συναίνεση των δύο ιδρυτικών (ερασιτεχνικών) σωματείων. Μόνο έτσι δεν θα ξαναδούμε φαινόμενα τύπου Αιγάλεω και Ολυμπιακού Βόλου:
Ο Θωμάς Μητρόπουλος πήρε έγκριση τον Αύγουστο του 2009 και το Αιγάλεω απορρόφησε τον Ηλυσιακό. Η συγχώνευση που έγινε χωρίς τη συγκατάθεση του ερασιτέχνη Ηλυσιακού, οδήγησε στο άνευ προηγουμένου οξύμωρο, η ομάδα - κατασκεύασμα να εμφανίζεται χωρίς σήμα στις φανέλες των παικτών!.
Το 2003 ο Ολυμπιακός Βόλου υποβιβάστηκε στη Δ΄ εθνική, αλλά μέσω εξαγοράς της Κασσάνδρας διατηρήθηκε στη Β' εθνική ως ΑΣΚ Ολυμπιακός, με έδρα τον Βόλο. Το 2005 ο Αχιλλέας Μπέος την αγόρασε, ήρθε σε ρήξη με την προηγούμενη διοίκηση κι έτσι υπήρξε το πρωτοφανές: ένας Ολυμπιακός Βόλου αγωνιζόταν στη Β' εθνική κι ένας άλλος στην Γ'. Αυτό γινόταν ως το 2008, όταν η Δόξα Δράμας από τη Δ΄ εθνική απορρόφησε τον ΓΣ Ολυμπιακό Βόλου για να ανέβει στη Γ΄ εθνική. Οι δύο Ολυμπιακοί συγχωνεύτηκαν και δημιουργήθηκε η ΠΑΕ ΑΣ Ολυμπιακός Βόλου 1937.
Υπήρξαν βέβαια και περιπτώσεις συγχωνεύσεων, που δεν συγκρίνονταν με τις παραπάνω. Το 2005, ο Γιώργος Σπανός αποφάσισε να απορροφήσει ο Ατρόμητος τη Χαλκηδόνα, ανέβηκε στην Α εθνική κι από τότε πάει από το καλό στο καλύτερο. Το 2008, η Δόξα Δράμας για να γλιτώσει τον υποβιβασμό στη Δ' εθνική συγχωνεύθηκε με τον Εθνικό Ολυμπιακό Βόλου, έμεινε στη Γ΄ και την επόμενη σεζόν έπαιξε στη Β΄ εθνική. Ανάλογες περιπτώσεις αυτές της Παναχαϊκής με τον Πατραϊκό, του Εθνικού με τον ΑΟ Μάνης, της Επανωμής με τους Λύκους και εσχάτως των Τρικάλων με τη Δόξα Πετρωτού.
Έχουν καταγραφεί επίσης και αλυσιδωτές εξαγορές και συγχωνεύσεις, όπως για παράδειγμα του ΠΑΟΚ Γλυφάδας, που έπαιξε στη Δ΄ εθνική μετά την εξαγορά του Κεραυνού, ο οποίος είχε εξαγοράσει τον Θεμιστοκλή Αιγάλεω, που είχε απορροφήσει τον Ανδρούτσο Γραβιάς!
Διάτρητος νόμος
Η ευθύνη για τις… τερατογενέσεις ομάδων, βαρύνει τον νόμο 3057 του 2002. Τότε, νομοθετήθηκε πως η όποια συγχώνευση διασφάλιζε, ότι η ομάδα που θα προκύψει (αν οι ομάδες ανήκουν σε διαφορετικές κατηγορίες), θα αγωνίζεται στην αμέσως ανώτερη κατηγορία. Επίσης, διασφάλιζε ότι η ομάδα που θα προκύψει από τη συγχώνευση μπορεί να χρησιμοποιεί την επωνυμία, τα χρώματα και το σήμα της μιας ή και των δύο ομάδων που συγχωνεύτηκαν. Τα εκτρώματα εμφανίστηκαν εξαιτίας της μη επιβολής δύο περιορισμών, ήτοι, την απαγόρευση συγχώνευσης ομάδων από διαφορετικούς νομούς και την απαραίτητη συγκατάθεση του ιδρυτικού - ερασιτεχνικού σωματείου.
Επρεπε ωστόσο να αναδειχθούν οι συγχωνεύσεις-εκτρώματα για να ξυπνήσει η ΕΠΟ. Ακόμη και τότε όμως, τον Ιούνιο του 2009, δεν ανέλαβε καμία ευθύνη εκτός από το να υιοθετήσει μια τροπολογία της ΟΥΕΦΑ, η οποία ανέφερε πως απαγορεύονται οι συγχωνεύσεις, απορροφήσεις και μετονομασίες συλλόγων, όταν η διαδικασία οδηγεί σε προφανή οφέλη για κάποιο από τα συγχωνευμένα μέρη, με κέρδος την αλλαγή κατηγορίας.
Η πατέντα είναι ελληνική
Στον σχεδόν ενάμιση αιώνα ιστορίας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου έχουν καταγραφεί δεκάδες συγχωνεύσεις ομάδων ακόμη και πρώτης γραμμής, σε κορυφαία πρωταθλήματα, ωστόσο επρόκειτο συνήθως για «fair play» διαδικασία: δύο ή περισσότερες ομάδες μικρού βεληνεκούς, δηλαδή, αποφάσιζαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να διεκδικήσουν μεγαλύτερα κατορθώματα.
Η… πατέντα της συγχώνευσης ή καλύτερα εξαγοράς του «μικρού» από τον «μεγάλο» που έτυχε να υποβιβαστεί είναι ελληνικότατη: στην Ευρώπη, ακόμη και οι κορυφαίοι σύλλογοι που βρέθηκαν σε μικρότερες κατηγορίες (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μάντσεστερ Σίτι, Μίλαν, Γιουβέντους, Γκλάντμπαχ, Ατλέτικο) προτίμησαν να κερδίσουν στο γήπεδο την επιστροφή τους, μερικές μάλιστα (Νότιγχαμ, Λιντς, Ρεμς) ταλαιπωρήθηκαν -και ακόμη ταλαιπωρούνται- επί χρόνια.
- Στην Αγγλία οι σημαντικότερες συγχωνεύσεις έγιναν σε πολύ πρώιμο στάδιο, στον 19ο κιόλας αιώνα. Οι γνωστότερες ομάδες που προήλθαν από τέτοιες διαδικασίες ήταν η Νιουκάστλ (1892, ενώθηκαν οι Γουέστ Εντ και Ιστ Εντ), η Ίπσουιτς (1888, Ίπσουιτς Αθλέτικ και Ράγκμπ Κλαμπ) και η Γουότφορντ (1898, Σεντ Μέρις και Γουέστ Χερτφορνσάιρ). Αντίθετα, «κόλλησαν» οι συγχωνεύσεις της Λιντς με τη Χάντερσφιλντ (1919), της Όξφορντ με τη Ρέντινγκ (1983), των δύο ομάδων του Σέφιλντ, Γουένσντεϊ και Γιουνάιτεντ (2000), της Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς με τη Φούλαμ (1987), της Στόουκ με την Πορτ Βέιλ (2003).
- Στην Ισπανία έχει καταγραφεί η πιο καταχρηστική συγχώνευση ομάδων στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία: το 2007 η Γρανάδα 74, ομάδα της 4ης κατηγορίας -σήμερα έχει διαλυθεί- εξαγόρασε έναντι αδρής αμοιβής (18 εκατ. ευρώ) τη θέση της Θιουδάδ Μούρθια στη 2η κατηγορία! Η ΦΙΦΑ αρνήθηκε τότε κατηγορηματικά, όμως η Γρανάδα δικαιώθηκε στο Ανώτατο Αθλητικό Δικαστήριο της Λοζάνης (ΤAS).
- Στην Ιταλία η Σαμπντόρια υπήρξε το 1946 προϊόν της συγχώνευσης δύο ομάδων της Γένοβας, της Σαμπιερνταρενέζε και της Ντόρια.
- Στη Γαλλία η ζάπλουτη σήμερα Παρί Σεν Ζερμέν έχει σύντομη ιστορία. Ιδρύθηκε μόλις το 1970 από τη συνένωση των Παρί και Σταντ Σεν Ζερμέν.
- Στη Γερμανία προϊόν συγχώνευσης υπήρξε η Καρλσρούη, όταν το 1952 ενώθηκαν οι Φένιξ και Μίλμπουργκ.
- Στην Ολλανδία η Τβέντε προέκυψε το 1965 από τη συγχώνευση δύο ομάδων της πόλης Ένσχεντε (Σπόρτκλαμπ, Ενσχεντέσε), ενώ τρεις συμπολίτισσες (η ισχυρή Ντος και οι λιγότερο γνωστές Ελινκβάικ, Φέλοξ) δημιούργησαν το 1970 την Ουτρέχτη. Αντίθετα, πρόσφατα (2009) η συγχώνευση της Ρόντα με τη Φορτούνα Σίταρντ «κόλλησε» στο οικονομικό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΓΙΑΤΖΗΣ
Στον σχεδόν ενάμιση αιώνα ιστορίας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου έχουν καταγραφεί δεκάδες συγχωνεύσεις ομάδων ακόμη και πρώτης γραμμής, σε κορυφαία πρωταθλήματα, ωστόσο επρόκειτο συνήθως για «fair play» διαδικασία: δύο ή περισσότερες ομάδες μικρού βεληνεκούς, δηλαδή, αποφάσιζαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να διεκδικήσουν μεγαλύτερα κατορθώματα.
Η… πατέντα της συγχώνευσης ή καλύτερα εξαγοράς του «μικρού» από τον «μεγάλο» που έτυχε να υποβιβαστεί είναι ελληνικότατη: στην Ευρώπη, ακόμη και οι κορυφαίοι σύλλογοι που βρέθηκαν σε μικρότερες κατηγορίες (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μάντσεστερ Σίτι, Μίλαν, Γιουβέντους, Γκλάντμπαχ, Ατλέτικο) προτίμησαν να κερδίσουν στο γήπεδο την επιστροφή τους, μερικές μάλιστα (Νότιγχαμ, Λιντς, Ρεμς) ταλαιπωρήθηκαν -και ακόμη ταλαιπωρούνται- επί χρόνια.
- Στην Αγγλία οι σημαντικότερες συγχωνεύσεις έγιναν σε πολύ πρώιμο στάδιο, στον 19ο κιόλας αιώνα. Οι γνωστότερες ομάδες που προήλθαν από τέτοιες διαδικασίες ήταν η Νιουκάστλ (1892, ενώθηκαν οι Γουέστ Εντ και Ιστ Εντ), η Ίπσουιτς (1888, Ίπσουιτς Αθλέτικ και Ράγκμπ Κλαμπ) και η Γουότφορντ (1898, Σεντ Μέρις και Γουέστ Χερτφορνσάιρ). Αντίθετα, «κόλλησαν» οι συγχωνεύσεις της Λιντς με τη Χάντερσφιλντ (1919), της Όξφορντ με τη Ρέντινγκ (1983), των δύο ομάδων του Σέφιλντ, Γουένσντεϊ και Γιουνάιτεντ (2000), της Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς με τη Φούλαμ (1987), της Στόουκ με την Πορτ Βέιλ (2003).
- Στην Ισπανία έχει καταγραφεί η πιο καταχρηστική συγχώνευση ομάδων στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία: το 2007 η Γρανάδα 74, ομάδα της 4ης κατηγορίας -σήμερα έχει διαλυθεί- εξαγόρασε έναντι αδρής αμοιβής (18 εκατ. ευρώ) τη θέση της Θιουδάδ Μούρθια στη 2η κατηγορία! Η ΦΙΦΑ αρνήθηκε τότε κατηγορηματικά, όμως η Γρανάδα δικαιώθηκε στο Ανώτατο Αθλητικό Δικαστήριο της Λοζάνης (ΤAS).
- Στην Ιταλία η Σαμπντόρια υπήρξε το 1946 προϊόν της συγχώνευσης δύο ομάδων της Γένοβας, της Σαμπιερνταρενέζε και της Ντόρια.
- Στη Γαλλία η ζάπλουτη σήμερα Παρί Σεν Ζερμέν έχει σύντομη ιστορία. Ιδρύθηκε μόλις το 1970 από τη συνένωση των Παρί και Σταντ Σεν Ζερμέν.
- Στη Γερμανία προϊόν συγχώνευσης υπήρξε η Καρλσρούη, όταν το 1952 ενώθηκαν οι Φένιξ και Μίλμπουργκ.
- Στην Ολλανδία η Τβέντε προέκυψε το 1965 από τη συγχώνευση δύο ομάδων της πόλης Ένσχεντε (Σπόρτκλαμπ, Ενσχεντέσε), ενώ τρεις συμπολίτισσες (η ισχυρή Ντος και οι λιγότερο γνωστές Ελινκβάικ, Φέλοξ) δημιούργησαν το 1970 την Ουτρέχτη. Αντίθετα, πρόσφατα (2009) η συγχώνευση της Ρόντα με τη Φορτούνα Σίταρντ «κόλλησε» στο οικονομικό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΓΙΑΤΖΗΣ
