02/12/2021 13:00
«Ίταμος» ονομάζεται το ψηλότερο βουνό και η μεγαλύτερη οροσειρά της μαγευτικής χερσονήσου της Σιθωνίας που συνδυάζει βουνό και θάλασσα, με τα πλούσια δάση από χαλέπιο και μαύρη πεύκη, βαλανιδιές και κουκουναριές, αλλά και θαμνώδεις εκτάσεις που φιλοξενούν ελάφια και ζαρκάδια, αλεπούδες, λύκους και τσακάλια, λαγούς, αγριογούρουνα και αρπακτικά πουλιά.
Το βουνό της περιοχής πήρε την προελληνική ονομασία «Ίταμος» από το μυστηριώδες αυτό δένδρο που άλλοτε κάλυπτε τον ορεινό όγκο, ενώ σήμερα σπανίζει. Υπάρχει εκεί και προστατεύεται ως κόρη οφθαλμού, ένα δένδρο 2000 ετών.
Το δένδρο αυτό λέγεται από πολύ παλιά ότι προκαλεί τον θάνατο, ενώ το ίδιο δεν πεθαίνει ποτέ. Έχει την ικανότητα να αναβλαστάνει και να αναδημιουργεί παντοτινά τον εαυτό του. Και αυτό το φέρνει κοντά στην αθανασία. Από την άλλη πλευρά, όλα τα μέρη του φυτού είναι τοξικά εκτός από το σαρκώδες τμήμα του καρπού του. Η τοξικότητα του δένδρου ήταν γνωστή από πολύ παλιά.
Στην αρχαία ελληνική μυθολογία ο ίταμος ήταν συνδεδεμένος με τις Ερινύες, οι οποίες χρησιμοποιούσαν το δηλητήριό του για να τιμωρήσουν τους ασεβείς ανθρώπους. Η Άρτεμις επίσης χρησιμοποιούσε βέλη δηλητηριασμένα με ίταμο. Και συγκεκριμένα με τέτοια βέλη και κατ’ εντολή της μητέρας της, σκότωσε τα παιδιά της Νιόβης, επειδή η Νιόβη βλάσφημα καυχιόταν ότι είχε περισσότερα παιδιά από τη Λητώ (Όμηρος Ιλ. 11.24.607). Ένας τόπος λατρείας της Αρτέμιδος ήταν και το αρκαδικό βουνό Αρτεμίσιο όπου υπήρχε βωμός σ΄ένα μεγάλο δάσος από ίταμους. Σήμερα το βουνό αυτό είναι ξερό και δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα τέτοια δέντρα.
Ο «Ίταμος» φέρει την επιστημονική ονομασία: Taxus baccata, ελλ. Τάξος ραγώδης ή ραγοφόρος και κοινώς ήμερο έλατο. Τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες περιοχές της Ευρώπης ανήκει στην ομάδα των σπάνιων και υπό εξαφάνιση ειδών. Γι΄ αυτό και οι δασικές περιοχές με Taxus baccata που έχουν χαρακτηρισθεί ως προστατευόμενες με βάση τον κωδικό 9580, αποτελούν έναν από τους τύπους οικοτόπων του παραρτήματος Ι της οδηγίας (92/43/ΕΕΚ) που πρέπει να τυγχάνουν προστασίας (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο 1992).
Διαβάστε περισσότερα εδώ
«Ίταμος» ονομάζεται το ψηλότερο βουνό και η μεγαλύτερη οροσειρά της μαγευτικής χερσονήσου της Σιθωνίας που συνδυάζει βουνό και θάλασσα, με τα πλούσια δάση από χαλέπιο και μαύρη πεύκη, βαλανιδιές και κουκουναριές, αλλά και θαμνώδεις εκτάσεις που φιλοξενούν ελάφια και ζαρκάδια, αλεπούδες, λύκους και τσακάλια, λαγούς, αγριογούρουνα και αρπακτικά πουλιά.
Το βουνό της περιοχής πήρε την προελληνική ονομασία «Ίταμος» από το μυστηριώδες αυτό δένδρο που άλλοτε κάλυπτε τον ορεινό όγκο, ενώ σήμερα σπανίζει. Υπάρχει εκεί και προστατεύεται ως κόρη οφθαλμού, ένα δένδρο 2000 ετών.
Το δένδρο αυτό λέγεται από πολύ παλιά ότι προκαλεί τον θάνατο, ενώ το ίδιο δεν πεθαίνει ποτέ. Έχει την ικανότητα να αναβλαστάνει και να αναδημιουργεί παντοτινά τον εαυτό του. Και αυτό το φέρνει κοντά στην αθανασία. Από την άλλη πλευρά, όλα τα μέρη του φυτού είναι τοξικά εκτός από το σαρκώδες τμήμα του καρπού του. Η τοξικότητα του δένδρου ήταν γνωστή από πολύ παλιά.
Στην αρχαία ελληνική μυθολογία ο ίταμος ήταν συνδεδεμένος με τις Ερινύες, οι οποίες χρησιμοποιούσαν το δηλητήριό του για να τιμωρήσουν τους ασεβείς ανθρώπους. Η Άρτεμις επίσης χρησιμοποιούσε βέλη δηλητηριασμένα με ίταμο. Και συγκεκριμένα με τέτοια βέλη και κατ’ εντολή της μητέρας της, σκότωσε τα παιδιά της Νιόβης, επειδή η Νιόβη βλάσφημα καυχιόταν ότι είχε περισσότερα παιδιά από τη Λητώ (Όμηρος Ιλ. 11.24.607). Ένας τόπος λατρείας της Αρτέμιδος ήταν και το αρκαδικό βουνό Αρτεμίσιο όπου υπήρχε βωμός σ΄ένα μεγάλο δάσος από ίταμους. Σήμερα το βουνό αυτό είναι ξερό και δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα τέτοια δέντρα.
Ο «Ίταμος» φέρει την επιστημονική ονομασία: Taxus baccata, ελλ. Τάξος ραγώδης ή ραγοφόρος και κοινώς ήμερο έλατο. Τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες περιοχές της Ευρώπης ανήκει στην ομάδα των σπάνιων και υπό εξαφάνιση ειδών. Γι΄ αυτό και οι δασικές περιοχές με Taxus baccata που έχουν χαρακτηρισθεί ως προστατευόμενες με βάση τον κωδικό 9580, αποτελούν έναν από τους τύπους οικοτόπων του παραρτήματος Ι της οδηγίας (92/43/ΕΕΚ) που πρέπει να τυγχάνουν προστασίας (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο 1992).
Διαβάστε περισσότερα εδώ
ΣΧΟΛΙΑ