Το ραντεβού στην ελληνική καθομιλουμένη είχε πάντοτε ένα χαρακτήρα τουλάχιστον ημιερωτικό. Πολύ πριν από τότε που η Ρένα Βλαχοπουλου τραγουδούσε “έχω απόψε ραντεβού” περιγράφοντας την αγωνία ενόψει της συνάντησης.

Στην πολιτική πέρασε τη λέξη ο Ανδρέας Παπανδρέου με την εκπληκτική ικανότητα που είχε να περνάει το μήνυμά του, όταν πριν τις εκλογές του 1981, είπε για το “ραντεβού με την ιστορία”.

Επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, Το επανέλαβε και ο Αλέξης Τσίπρας στις εκλογές του Ιουνίου, όταν είπε ότι “την Κυριακή έχουμε ραντεβού με την ιστορία.” Άλλωστε και η Αλέξια είχε τραγουδήσει Βλαχοπούλου.

Το αποτέλεσμα του ραντεβού του Τσίπρα με την ιστορία προφανώς θα αξιολογηθεί πολύ αργότερα. Άλλωστε είναι αμφίβολο αν έχει αξιολογηθεί το ραντεβού του Παπανδρέου με την ιστορία από το οποίο πέρασαν ήδη 38 χρόνια.

Το μόνο που μπορεί να αξιολογηθεί είναι η συνέπεια στο ραντεβού. Το ΠΑΣΟΚ είχε μία ιδιότυπη σχέση με την ώρα. Η γνωστή ώρα ΠΑΣΟΚ. Η ώρα του ραντεβού προέκυπτε από την ώρα που γινόταν κι όχι από την ώρα στην οποία προγραμματιζόταν.

Προφανώς η ώρα ΠΑΣΟΚ, αυτή είναι είναι μία από τις γραμμές που ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι τον συνδέουν με το ιστορικό ΠΑΣΟΚ.

Όμως η συνέπεια στο ραντεβού δεν είναι πολιτική απόφαση. Η συνέπεια στο ραντεβού είναι σεβασμός στον άνθρωπο με τον οποίο δίνεις το ραντεβού.

Πόσες πιθανότητες υπάρχουν ο άνθρωπος που είναι ασυνεπής στο ραντεβού, να είναι συνεπής σε αυτά που υποσχέθηκε στο ραντεβού;

Θα μπορούσε να απαντήσει ο Γιώργος Οικονομίδης που έγραψε τους στίχους για το ραντεβού των “8”, που στήθηκε να περιμένει από τις 6, αλλά δεν μπορεί πλέον. Θα μπορούσε και ο σταθμάρχης του μετρό αλλά δεν μπορεί προς το παρον.

Η ιστορία όμως μπορεί.