Ο ισχύων νόμος για την ψήφο των αποδήμων αποτέλεσε προϊόν πολλαπλών συμβιβασμών προκειμένου να συγκεντρώσει την πολυπόθητη πλειοψηφία των διακοσίων και πλέον εδρών. 

Η πράξη απέδειξε ότι ο νόμος απέτυχε να εκπληρώσει το στόχο του αφού στις πρόσφατες διπλές εκλογές άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα μόλις 18.000 Έλληνες εκτός συνόρων. 

Συνεπώς, ορθώς η κυβέρνηση σπεύδει να διορθώσει έναν κακό νόμο, ακυρώνοντας τους πολυδαίδαλους όρους που είχαν τεθεί προκειμένου να ασκηθεί το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του “εκλέγειν”. 

Με την προτεινόμενη αλλαγή του νόμου, οποιοσδήποτε Έλληνας πολίτης ο οποίος ζει στο εξωτερικό ή βρίσκεται εκεί την ημέρα των εκλογών, θα μπορεί να ψηφίζει, υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι ήδη εγγεγραμμένος στους εκλογικούς καταλόγους. 

Με λίγα λόγια, θα ψηφίζει οποιοσδήποτε θα μπορούσε να το κάνει έτσι κι αλλιώς, εάν την ημέρα των εκλογών βρισκόταν στην Ελλάδα αντί για το εξωτερικό. Άρα, θεωρητικά τουλάχιστον, το εκλογικό σώμα δεν αλλάζει.

Ωστόσο, από ορισμένες πλευρές διατυπώνονται κάποιες επιφυλάξεις για την πλήρη απάλειψη κάθε προϋπόθεσης, ορισμένες από τις οποίες δεν είναι αβάσιμες. Για παράδειγμα, δεν θα ήταν παράλογο εάν προβλεπόταν η αναστολή του δικαιώματος του “εκλέγειν”, μετά ένα χρονικό διάστημα απουσίας από τη χώρα. Ας πούμε μετά δέκα ή δεκαπέντε χρόνια. 

Είναι ένα μέτρο το οποίο ισχύει σε αρκετά κράτη και έχει λογική. Όσο μεγαλώνει το χρονικό διάστημα της μόνιμης απουσίας από τη χώρα σου, τόσο χαλαρώνει και η σχέση μαζί της. Σταδιακά, προϊόντος του χρόνου, χάνεις την επαφή και το ενδιαφέρον σου. 

Όμως, προσοχή! Δεν μιλάμε για απώλεια του δικαιώματος, αλλά για αναστολή του, δηλαδή, σε περίπτωση επιστροφής στην πατρίδα, ο πολίτης θα μπορεί να ψηφίζει εκ νέου.

Επίσης, ταυτόχρονα με τη διευκόλυνση της ψήφου των αποδήμων, θα πρέπει η Πολιτεία να λάβει ανάλογα μέτρα προκειμένου να διευκολύνει την ψήφο και όσων ζουν εντός συνόρων, αλλά τυγχάνει την ημέρα των εκλογών να βρίσκονται μακριά από την εκλογική τους περιφέρεια. 

Το είδαμε αυτό να συμβαίνει στις εκλογές του Μαΐου και κυρίως του Ιουνίου όταν δεκάδες χιλιάδες, κυρίως νέοι, δεν μπόρεσαν να ψηφίσουν επειδή δούλευαν σε τουριστικές επιχειρήσεις. 

Το ποσοστό αποχής στις 25 Ιουνίου έφτασε στο θηριώδες 46,26% που αποτελεί αρνητικό ρεκόρ όλων των εποχών. Άρα, η Πολιτεία θα πρέπει να κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να διευκολύνει την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος αυτών των πολιτών. 

Με εγγραφή σε ειδικούς εκλογικούς καταλόγους, αλλά ακόμη και με την καθιέρωση της επιστολικής ψήφου, κάποια στιγμή, όχι στο μακρινό μέλλον· ένα μέτρο το οποίο θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και από τους απόδημους μιας και η απόσταση από τις προξενικές αρχές όπου βρίσκονται συνήθως τα εκλογικά κέντρα, είναι πολλές φορές της τάξης των χιλιάδων χιλιομέτρων.

Υ.Γ. Η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να συναινέσει σε αυτές τις διευκολύνσεις είναι ιδεοληπτική και ηττοπαθής. 

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προτείνει οι απόδημοι να μπορούν μεν να ψηφίζουν, αλλά μόνον για να εκλέξουν τέσσερις βουλευτές Επικρατείας και μάλιστα με ενιαίο ψηφοδέλτιο, χωρίς η ψήφος τους να προσμετράται στο τελικό εκλογικό αποτέλεσμα! 

Η θέση αυτή δείχνει ότι το κόμμα βρίσκεται ακόμη σε κατάσταση σοκ, χωρίς να έχει διδαχθεί το παραμικρό από την εκλογική συντριβή του.