Σήμερα ο πρωινός καφές είναι υπέρ της διαφορετικότητας. Τον ήπιαμε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης με τον Γιάννη Πλακίδη που είναι ιδρυτικό μέλος του Thessaloniki Pride που ξεκίνησε το 2011. 

Η σημερινή πορεία του 11ου Φεστιβάλ Υπερηφάνειας, που αποτελεί το μεγαλύτερο φεστιβάλ ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Θεσσαλονίκης και στην οποία αναμένεται να συμμετάσχουν σχεδόν 20.000 άνθρωποι, αποτελεί και μια πρόβα για τον EuroPride Thessaloniki 2024 που θα φιλοξενηθεί του χρόνου στην πόλη. Όσο για τον Θεσσαλονικιό Γιάννη Πλακίδη αναφέρουμε το μήνυμα έστειλε στο τέλος αυτής της συζήτησης. 

«Καλό θα είναι να φροντίζουμε την εσωτερική μας ειρήνη, να είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας, ειλικρινείς και τίμιοι, ό,τι και αν είναι αυτό. Γιατί με αυτό τον τρόπο μπορούμε να είμαστε ανοικτοί και δεκτικοί σε ό,τι υπάρχει γύρω μας. Και εκεί που αυτή τη στιγμή μπορεί να κατοικεί η αμφιβολία, η μισαλλοδοξία και γιατί όχι και η απέχθεια προς το διαφορετικό να έρθει να κατοικήσει η αγάπη».

Πίνετε πρωινό καφέ;

Πίνω νεσκαφέ, σκέτο δυόμιση κουταλιές. Βαρύς καφές μόνο ανακάτεμα, καραβίσιος. Σε νερό θερμοκρασίας περιβάλλοντος (γελάει).

Συνήθεια;

Ναι, συνήθεια.

Τι ώρες;

Ε, όταν σηκωθώ. Εφτά, εφτάμιση, κάπου εκεί.

Αυτές τις ημέρες η κατανάλωση καφέ είναι παραπάνω;

Πάντα πίνω καφέ. Ο καφές είναι για μένα στοιχείο που δε φεύγει από το χέρι μου.

Γεννηθήκατε πού;

Στη Θεσσαλονίκη. Για την ακρίβεια στη Χαλκηδόνα Θεσσαλονίκης, προσφυγόπουλο. Οι γονείς και οι δύο από προσφυγικές οικογένειες από τη Μικρά Ασία. Κι εγώ υποθέτω ότι είμαι προσφυγόπουλο, γιατί είμαι υιοθετημένο παιδί.

Το περιβάλλον στο σπίτι πώς ήταν;

Μια χαρά. Εξαιρετικά παιδικά χρόνια. Από τη Χαλκηδόνα φύγαμε πολύ νωρίς. Εγώ ήρθα δύο χρονών στην Καλαμαριά. Γεννήθηκα το 1972, στην Καλαμαριά ήρθαμε το 1974.

Σχολείο εκεί;

Όλα εκεί. 4ο δημοτικό, 1ο γυμνάσιο και λύκειο Καλαμαριάς.

Οι αναμνήσεις από την Καλαμαριά εκείνων των χρόνων;

Πραγματικά πολύ ωραία χρόνια. Ωραίες παρέες. Είχα την τύχη να ζω σε μια γειτονιά που είχαμε απέναντι αλάνα, στο Κατιρλί. Γύρω γύρω οι πολυκατοικίες, πίσω από τις κουρτίνες οι μανάδες να παραφυλάνε και εμείς να παίζουμε προφυλαγμένα και ωραία, με ό,τι μπορεί να περιλαμβάνει μια παιδική παρέα. Από τα καλύτερα μέχρι τους χειρότερους καυγάδες (χαμογελάει). Εξαιρετικά χρόνια.

Τι επηρέασε τις βασικές κατευθυντήριες γραμμές στη ζωή σας και την αγάπη σας προς τη διαφορετικότητα;

Στην αρχή όλοι μας ψάχνουμε, προσπαθούμε να βρούμε τον εαυτό μας. Όταν τα πράγματα καταστάλαξαν μέσα στο μυαλό μου και αυτό έγινε ήδη από την εφηβεία μου δεν είχα μέχρι τότε αναπτύξει το αίσθημα του ακτιβιστή. Τα έφερε έτσι η ζωή και βρέθηκα με έναν άνθρωπο, φύγαμε μαζί και πήγαμε στην Αθήνα, όπου συγκατοικήσαμε. Εκεί ψάξαμε τη ζωή μας μήπως και μπορέσουμε να τα καταφέρουμε. 

Σε εμένα δεν ευοδώθηκε η ευκαιρία της Αθήνας γιατί η σπουδή μου είναι πάνω στην υποκριτική, κανονικά είμαι ηθοποιός. Έχω κάνει βέβαια όλων των ειδών τα επαγγέλματα και, Δόξα τω Θεώ, για αρκετά χρόνια. Ξεκίνησα ερασιτεχνικά από τη θεατρική ομάδα της Καλαμαριάς όπου εκεί γεννήθηκε όλο αυτό το κομμάτι της αγάπης μου για το θέατρο. 

Στη συνέχεια έπρεπε να γίνει και επίσημη σπουδή. Λίγο αντέδρασαν στο σπίτι, λίγο δείλιασα εγώ και έτσι πήγα μεγαλούτσικος στη σχολή. Στα 28 μου. Έχασα δηλαδή την ευκαιρία να βρεθώ και να φοιτώ στο Κρατικό ή στο Εθνικό Θέατρο λόγω ηλικίας.

Πλην ηθοποιίας με τι άλλο ασχοληθήκατε;

Πολλά. 19 χρόνια δούλευα ως διακανονιστής ζημιών σε ασφαλιστικές εταιρίες. Έτσι κάπως βρέθηκα και στην Αθήνα, με εσωτερική μετάθεση της εταιρίας. Ήμουν εκείνος ο κακός άνθρωπος που όταν τρακάρεις το αυτοκίνητό σου του λες ‘ξόδεψα 700, πάρτε 500 αν θέλετε’ (γελάει). Σκληρά επαγγέλματα από αμυντική θέση. 

Αυτό όμως μού έδωσε τη δυνατότητα ως άνθρωπος να έρχομαι σε επαφή καθημερινά με ολόκληρη την κοινωνική διαστρωμάτωση. Από τον λιμενεργάτη μέχρι τον καθηγητή πανεπιστημίου. Οπότε αναγκάζεσαι να μιλάς τόσες γλώσσες όσες και οι συναλλασσόμενοι. Έτσι αναπτύχθηκε και το επικοινωνιακό μου κομμάτι ως άνθρωπος.

Επιστροφή στη Θεσσαλονίκη λοιπόν. Πότε;

Στην επάνοδό μου στη Θεσσαλονίκη και ενώ είχε μεγαλώσει και η μαμά -ο μπαμπάς είχε φύγει πάρα πολύ νωρίς- ανέλαβα και το ρόλο του φροντιστή, καθώς άλλα παιδιά στην οικογένεια δεν υπήρχαν. Ειδικά για μένα που πραγματικά δεν ξέρω που θα ήμουν αν δεν με είχε πάρει αυτή η γυναίκα και αυτός ο πατέρας στην αγκαλιά τους.

Πόσο χρονών ήσασταν πια;

38.

Και υιοθετηθήκατε;

Ενός τετάρτου της ώρας. Στα 30 μου λοιπόν, έχω επιστρέψει από την Αθήνα και προσπαθώ να ξανακτίσω τη ζωή μου. Είναι αλήθεια ότι η ζωή στην Αθήνα μού έδωσε την ευκαιρία να επανεκτιμήσω την πόλη όπου γεννήθηκα.

Θετικά;

Να ξαναδώ από την αρχή και τα θετικά και τα αρνητικά της. Γιατί έχει, Δόξα τω Θεώ, και από τα δύο.

Κάπου εκεί;

Κάπου εκεί άρχισα να ψάχνω πως θα δραστηριοποιηθώ και σε άλλα πράγματα πέρα από το κομμάτι της εύρεσης εργασίας που με οδήγησε στο σημερινό μου επάγγελμα.

Που είναι;

Πωλητής σε εταιρία παραγωγής τροφίμων.

Πώς βρεθήκατε στο Thessaloniki Pride;

Από κάποιες παρέες, κανένα πάρτι, κανένα μαγαζί. Κάποια στιγμή πήρε το αυτί μου ότι θα γίνει μια τέτοιου είδους προσπάθεια και είπα: Χμ…

Δηλαδή;

Ότι ξεκινά η διαβούλευση για να γίνει σε αυτήν την πόλη ένα Gay Pride. Tης Αθήνας το είχα επισκεφθεί ήδη γιατί έμενα εκεί. Από την άλλη έλεγα ότι και αυτή η πόλη έχει την ανάγκη για κάτι τέτοιο.

Είμαστε στο 2011;

Το 2011. Και κάπως έτσι βρεθήκαμε να διοργανώνουμε το Thessaloniki Pride. Ιδρυτικό μέλος.

Πώς μεγάλωσε αυτή η διοργάνωση όλα αυτά τα χρόνια;

Με πάρα πολύ κόπο, με πάρα πολλά λάθη. Ξέρεις όσο προχωράς μαθαίνεις. Αυτά που συζητάμε σήμερα το 2010 δεν ήξερα να τα συζητήσω τότε, γιατί δεν είχαν γίνει βίωμα και πεποίθηση.

Ούτε ο κόσμος;

Όχι, αλλά όσο ο κόσμος ασχολείται και εμείς μαζί κάθε μέρα κάτι μαθαίνουμε. Από την ορολογία μέχρι το πως αλλάζει ο χαρακτήρας. Εγώ άνοιξα σαν άνθρωπος. Είναι σημαντικό να μπορείς να δέχεσαι τους ανθρώπους όπως είναι χωρίς να τους κριτικάρεις, χωρίς να τους κοιτά με μισό μάτι, χωρίς να φαίνεται στο βλέμμα σου αυτό το «τι παράξενο βλέπω τώρα».

Είχαμε αντιδράσεις στην αρχή. Και από τον κόσμο και από την εκκλησία.

Είχαμε, θα είχαμε. Δεν ήταν κάτι το απρόσμενο ή το ξαφνικό. Αλλά όταν ξεκινάς έναν αγώνα τον ξεκινάς περιμένοντας και αυτά τα πράγματα.

Η κοινή γνώμη;

Η κοινή γνώμη αμβλύνεται. Βέβαια κάποιες φορές λόγω μιντιακής εκμετάλλευσης κάποιων εικόνων -να το πούμε έτσι και θα επανέλθουμε σε αυτό- χάνουμε λιγάκι το δάσος και κοιτάμε το δένδρο. Κρατάμε μια εικόνα και την θυμόμαστε, ενώ από πίσω περπατούν 20.000 άνθρωποι.

Ποιο είναι το δάσος και ποιο το δένδρο;

Η ανάγκη του ανθρώπου να εκφραστεί ελεύθερα μπορεί σε κάποια μάτια να μοιάζει πολύ προκλητική, ενώ δεν είναι. Δεν βλέπει τα υπόλοιπα γιατί η εικόνα είναι αυτή που πουλάει. Αν σας ρωτήσω εσάς ‘ξέρετε το πρόγραμμα του Thessaloniki Pride’ τι θα μού απαντούσατε;

-Όχι όλο.

Ενώ γίνονται πολύ σημαντικά πράγματα. Συζητήσεις, workshops, πάνελς, εκθέσεις προβολές.

Και δεν είναι μόνο η πορεία του Σαββάτου;

Όχι, βέβαια. Φτάνουμε, καταλήγουμε στην πορεία του Σαββάτου...

Η πολιτική όλα αυτά τα χρόνια αποδέχτηκε πιο πολύ το Gay Pride;

Ένα μέρος της πολιτικής του πιο δημοκρατικού και προοδευτικού τόξου πάντα είχε ατζέντα πάνω στα ζητήματα αυτά. Τώρα με χαρά βλέπουμε ότι αυτό το πράγμα διευρύνεται τουλάχιστον στα κοινοβουλευτικά κόμματα και αρχίζουν και κουβεντιάζουν και συμμετέχουν. Ε, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο.

Και η τελευταία κυβέρνηση έδειξε μεγαλύτερη κατανόηση.

Και αυτή η κυβέρνηση. Μας έχουν βοηθήσει και στηρίζουν και θα στηρίξουν. Αυτό τουλάχιστον μας έχουν πει. Γιατί έχουμε μπροστά μας και το EuroPride Thessaloniki 2024. Είπαμε θα βλέπουμε τα πράγματα με δικαιοσύνη.

Φέτος γιατί ο τίτλος «ανήκω σε εμένα»;

Γιατί φέτος η θεματική έχει να κάνει με την αυτοδιάθεση του σώματος, με το πόσο ελεύθερα πρέπει να είναι και τα πνεύματα και τα σώματα. Αφορμή στάθηκαν αυτά τα επανειλημμένα και αμείωτα από ότι φαίνεται κρούσματα γυναικοκτονιών, επίσης έχουν αυξηθεί πάρα πολύ οι τρανσφοβικές επιθέσεις και σε λεκτικό αλλά και πολύ περισσότερο σε σωματικό επίπεδο και είχαμε πάρα πολλές δολοφονίες τρανς προσώπων ανά τον κόσμο, ενώ και στην Ελλάδα καταγράφηκαν κάποιες πολύ βίαιες επιθέσεις. 

Έτσι κάποια στιγμή έπρεπε να μιλήσουμε και γι’ αυτό, να μιλήσουμε για τη διαφορετικότητα, για το πόσο η εξωτερική εμφάνιση ενός ανθρώπου δεν ορίζει τον άνθρωπο και να τονίσουμε πως ο ίδιος ο άνθρωπος ορίζει μόνος του το σώμα του. Και το ΟΧΙ είναι ΟΧΙ.

Τι θεωρείτε ότι και σήμερα ακόμη δεν έχει κατανοηθεί από τον πολύ κόσμο;

Αυτό το ζήτημα πηγαίνει πολύ βαθιά. Ας ξεκινήσουμε από τις πρώτες μικρές κοινωνίες εκπαίδευσης που είναι οι οικογένειές μας και πόσο τα άτομα που στήνουν μια οικογένεια δεν είναι και τα ίδια εκπαιδευμένα. Στη συνέχεια περνώντας στο ίδιο το εκπαιδευτικό μας σύστημα μόνο τέτοιες αναφορές δεν κάνει. 

Όμως τα παιδιά μεγαλώνουν. Και μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που η πληροφορία είναι πλέον τεράστια. Δεν μπορείς ούτε να κρύψεις ούτε να κρυφτείς. Οπότε η ανάγκη να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα μάς οδηγεί στο να κάνουμε αυτό που κάνουμε και βλέπω -και εκεί έχω εναποθέσει όλες μου τις ελπίδες γιατί τώρα πια έχω πατήσει τα 52- με χαρά τη νέα γενιά. 

Βλέπω τον τρόπο που σκέφτονται, τον τρόπο που συμπεριφέρονται, τον τρόπο που σέβονται το διπλανό τους. Βλέπω μέλλον για τα τρανς πρόσωπα, για τα οποία έχω μια μεγαλύτερη ευαισθησία γιατί είναι από τις ευάλωτες η πιο ευάλωτη ομάδα μέσα στην κοινότητα, μαζί με τα ΑΜΕΑ, αλλά και τους μετανάστες, που έφυγαν από εμπόλεμες ζώνες ή από πάρα πολύ σκληρά καθεστώτα, όπου οι άνθρωποι κινδυνεύουν μέχρι και να εκτελεσθούν αν συλληφθούν σε πράξη ομοερωτική.

Επίσης πρέπει να μάθουμε να μιλάμε και σωστά.

Βέβαια. Και εγώ τα μαθαίνω κάθε μέρα. Ακόμη και με τα παιδιά της κοινότητας μερικές φορές που μου φεύγει κάτι μου λένε «ώπα τι λες». Όμως η ευαλωτότητα η ίδια κάνει τα πρόσωπα ευεραίσθητα. Και όταν έχεις δεχτεί επιθέσεις, μπούλινγκ, περιθωριοποίηση και διωγμούς μετά είναι εκείνη η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Και άνθρωπος είσαι. Κάποια στιγμή θα αντιδράσεις και είναι λογικό.

Εδώ να κάνουμε μια σύνδεση. Όλα αυτά, η πίεση που είναι καθημερινή, αλλά και σε ετήσια βάση και συχνά διαχρονική στη ζωή ενός ανθρώπου φτάνει στην ημέρα της παρέλασης του Σαββάτου. Είναι ένα τρίωρο που τα πρόσωπα νοιώθουν ελεύθερα να εκφραστούν μέσα σε ένα ασφαλές περιβάλλον. 

Εμάς ο ρόλος μας είναι να βοηθήσουμε και να δημιουργήσουμε ασφαλές περιβάλλον για το κάθε πρόσωπο μέσα στην πόλη, μέρα νύκτα, 24 ώρες το 24ωρο επί 365 ημέρες. Αυτός είναι ο ρόλος μας και αυτός είναι ο ρόλος της πολιτείας. Εκείνη την ημέρα λοιπόν, που τα παιδιά και τα πρόσωπα νοιώθουν πιο ελεύθερα θα εκφραστούν και πιο ελεύθερα. Και θα πετάξουν και κανένα μπλουζάκι.

Αυτά είναι τα ενσταντανέ που λέγατε προηγουμένως.

Ακριβώς. Αυτά τα ενσταντανέ είναι που μας κάνουν να χάνουμε λόγω μιντιακής εκμετάλλευσης το δάσος και να βλέπουμε το δένδρο.

Άρα εδώ είναι και ένα μήνυμα προς τα μίντια…

Θα το πω αλλιώς. Δεν είδα μια τηλεοπτική κάμερα να έρχεται στο φόρουμ, στα διαδραστικά παιχνίδια, ούτε στις προβολές.

Εμείς ήρθαμε πάντως.

Καταλαβαίνετε για τι μιλάμε...

Και θα έρθουν όλοι το Σάββατο;

Ε... Δε θα έρθουν;

Τι περιμένουμε στην τελική ευθεία και ενόψει της πορείας του Σαββάτου;

Πιστεύω ότι θα έχουμε πολύ αυξημένη συμμετοχή. Συντηρητικά πιστεύω ότι περιμένουμε περίπου 20.000 άτομα.

Και από πόσες οργανώσεις από όλη την Ελλάδα;

Είναι 32. Πολύ μεγάλος αριθμός και μεγάλη χαρά για εμάς. Θα φιλοξενήσουμε όλες τις φίλες οργανώσεις στην πόλη μας.

Η εκκίνηση;

Η εκκίνηση είναι σήμερα Σάββατο, στις 6 από την πλατεία της ΧΑΝΘ. Φέτος κάναμε μια μικρή αλλαγή στην τοποθεσία μας γιατί η προβλήτα είναι σημείο για το ΕuroPride Thesaloniki 2024. Oπότε θα κάνουμε μια πρόβα για το αν βολεύει. Αντί να ανεβούμε πρώτα την Εθνικής Αμύνης και να μπούμε στην Τσιμισκή θα μπούμε κατευθείαν στην Τσιμισκή. 

Θα κατεβούμε τη Βενιζέλου, θα καταλήξουμε στην παραλία, όπου θα είναι φωτισμένος και ο Λευκός Πύργος, αλλά για πρώτη φορά και το κτίριο της ΧΑΝΘ και θα καταλήξουμε για την κεντρική συναυλία στον χώρο της Έκθεσης.

Με τι συγκροτήματα;

Φέτος φιλοξενούμε την αγαπημένη Tamta, τους Kinks και ένα σχήμα της Θεσσαλονίκης που λέγονται Τhe Mode και που κάνουν πολύ φασαρία.

Ραπ, πανκ ηλεκτρονική;

Χορευτική ηλεκτρονική μουσική. Να πούμε κάτι για το θέμα της ραπ και της τραπ μουσικής. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι ιδιαίτερα της τραπ μουσικής έχει μέσα του πολύ κακοποιητικό λόγο και δεν μπορούμε να τον φιλοξενήσουμε. Και εφήμερα μηνύματα. Είναι μια κουλτούρα σε μια χώρα που ζει μόνο για το σήμερα και δεν μπορεί να δει το αύριό της. Είναι λογικό να τραγουδάς το εφήμερο.

Τι σχεδιάζετε για του χρόνου και το EuroPride Thessaloniki 2024;

Ο σχεδιασμός έχει ξεκινήσει. Είμαστε στη φάση που συγκεντρώνουμε δυνάμεις γιατί θα γίνει για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη. Το 2017 όταν και αποφασίστηκε είχαμε κονταροχτυπηθεί με τις Βρυξέλες, το Αμβούργο και το Μπέργκεν. Και κερδίσαμε. 

Τα επιχειρήματα που είχαμε καταθέσει είχαν να κάνουν με την ευαλωτότητα της περιοχής, την ανάγκη όλο αυτό το κίνημα να κατέβει πια από τη Βόρεια Ευρώπη προς το Νότο, τα ζητήματα με τους φίλους μας του LGBT στην Τουρκία. Η Θεσσαλονίκη αποτελεί μια φιλόξενη κοιτίδα για όλα τα LGBT πρόσωπα των γύρω περιοχών. Το ΕuroPride θα γίνει στη Θεσσαλονίκη από τις 21 μέχρι τις 29 Ιουνίου.

Με τι χαλαρώνετε σήμερα;

Με τίποτα (γελάει). Θα χαλαρώσουμε μια και καλή την Κυριακή. Θα με διακόψει μόνο η εκλογική διαδικασία.

Γιατί;

Γιατί την Κυριακή θα κοιμόμουν όλη τη μέρα. Θα σηκωθώ όμως. Τι ώρα κλείνουν οι κάλπες;

Στις 7.

Θα σηκωθώ στις 6.53 και θα πάω. Θα πάω, εννοείται ότι θα πάω να ψηφίσω και μετά θα συνεχίσω τον ύπνο μου (γελάει).

Ένα μήνυμα για το τέλος για τον κόσμο;

Θα ήθελα να εκφράσω ένα γενικότερο μήνυμα. Καλό θα είναι να φροντίζουμε την εσωτερική μας ειρήνη, να είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας, ειλικρινείς και τίμιοι, ό,τι και αν είναι αυτό. Γιατί με αυτό τον τρόπο μπορούμε και είμαστε ανοικτοί και δεκτικοί σε ό,τι υπάρχει γύρω μας. Και εκεί που αυτή τη στιγμή μπορεί να κατοικεί η αμφιβολία, η μισαλλοδοξία και γιατί όχι και η απέχθεια προς το διαφορετικό να έρθει να κατοικήσει η αγάπη. Τίποτα άλλο.