Ποιος θα το πίστευε ότι θα ερχόταν μια μέρα που θα έσπευδαν στην εφημερίδα εργοδοτικές οργανώσεις και ομάδες επιχειρηματιών, για να μας πουν να βοηθήσουμε να βρουν εργαζόμενους για τη δούλεψή τους;

Ψάχνουν εργαζόμενους κάθε είδους και ειδικότητας οι ασχολούμενοι με τον τουρισμό, ψάχνουν σεφ, σερβιτόρους και βοηθούς σε όλη την εστίαση, ψάχνουν εργάτες γης για να μαζέψουν τις σοδιές τους οι αγρότες, ψάχνουν εργάτες στα συσκευαστήρια φρούτων και τροφίμων οι συνεταιρισμοί και οι επιχειρηματίες.

Κοντά σε αυτούς, ψάχνουν εργαζόμενους κάθε κατηγορίας οι μεγάλες αλυσίδες εμπορικών καταστημάτων (σούπερ μάρκετ, ρουχάδικα κλπ) που είδαν σημαντικό τμήμα του προσωπικού τους να τους εγκαταλείπει οδεύοντας προς καλύτερα αμειβόμενες δουλειές στα νησιά και τις τουριστικές περιοχές, ή εξασφαλίζοντας καλύτερες απολαβές μετακινούμενοι σε νέες θέσεις εργασίας.

Οι ημεδαποί στα χαρτιά άνεργοι έτσι κι αλλιώς αποφεύγουν τις «δύσκολες» και τις σκληρές δουλειές, όσο καλοπληρωμένες κι αν είναι. Αυτές, τις έκαναν ξένοι- κυρίως Αλβανοί και λοιποί Βαλκάνιοι και δευτερευόντως όσοι έρχονταν από τη Ρωσία και τον Πόντο. Όλοι αυτοί πλέον δεν είναι διαθέσιμοι.

Τα σκηνικά με δεκάδες πρόθυμους μετανάστες (κυρίως Αλβανούς) να συναθροίζονται σε πλατείες περιμένοντας να σκάζει μύτη κανένας που ψάχνει άνθρωπο για μερεμέτι ή να του αναθέσει κάποια δουλίτσα, ανήκουν πια στο παρελθόν.

Οι περισσότεροι από αυτούς έφυγαν από την Ελλάδα μετά την μείωση των μισθών και την οικονομική κρίση, ενώ και όσοι παρέμειναν, έγιναν…επιχειρηματίες: είτε αυτοαπασχολούμενοι τεχνίτες (κυρίως οι εκ Ρωσίας), ενώ οι αλβανικής καταγωγής έγιναν μικροεργολάβοι (ανακαινίσεις κλπ), είτε άνοιξαν μαγαζιά (οι περισσότεροι καφέ, ψητοπωλεία και μανάβικα).

Τα κενά, δεν μπορούν να καλυφτούν από τους πρόσφυγες μουσουλμανικού θρησκεύματος (Σύροι, Αφγανοί κλπ) οι οποίοι ως... πιο ξένοι δεν ενσωματώνονται επαρκώς και «βολεύονται» με τα επιδόματα των παγκόσμιων οργανισμών, ούτε όμως και από τους ομόθρησκους τους «παράτυπους μετανάστες», που δεν έχουν χαρτιά, και οι οποίοι είτε ψάχνουν να φύγουν για αλλού, είτε αποφεύγουν την εργασία (ιδίως οι γυναίκες μουσουλμάνες που παραδοσιακά είναι αποκλεισμένες από την αγορά εργασίας).

Αφήνω για το τέλος -ως τροφή για σκέψη- μια κατάσταση που προέκυψε σχετικά πρόσφατα και επιτάθηκε τα χρόνια της πανδημίας και των lockdown: είναι οι νέοι, αλλά και οι όχι τόσο νέοι, που οργάνωσαν την ζωή τους με ελάχιστες απαιτήσεις, χωρίς σπουδαίες φιλοδοξίες και δίχως επαγγελματικές προσδοκίες. Αναφέρομαι σε αυτούς, που βρέθηκαν στην ανεργία λόγω οικονομικής κρίσης και που συνήθισαν να ζουν με το χαρτζιλίκι των γονιών ή των παππούδων, με κανένα επιδοματάκι ή με κάποια μαύρα από ένα αδήλωτο μεροκάματο, ενώ συνεχίζουν να διαμένουν στο πατρικό τους.

Άνθρωποι που βολεύονται με το τίποτα, που κλείνονται στο δωμάτιό τους με ένα κινητό στο οποίο δαπανούν τον χρόνο τους, επικοινωνώντας ή παίζοντας κάποιο παιχνιδάκι, έχοντας ουσιαστικά αυτοεξοριστεί από την ζωή.

Επανέρχομαι στα σχετικά με τις κενές θέσεις εργασίας που οδηγούν είτε σε αύξηση απολαβών των εργαζόμενων -ώστε να καμφθούν οι αρνήσεις τους- είτε σε υποβάθμιση των προσφερόμενων υπηρεσιών- εφόσον παραμείνουν κενές.

Αμφότερα, θα κληθεί να τα πληρώσει ο πελάτης- χρήστης, καθώς από την μια θα επιβαρυνθεί το λειτουργικό κόστος των επιχειρήσεων και από την άλλη, θα ταλαιπωρηθούμε υφιστάμενοι χαμηλής ποιότητας εξυπηρέτηση.

Αν πρέπει να επιλέξω, αναφανδόν το πρώτο. Καλύτερα πληρωμένους εργαζόμενους και καλές υπηρεσίες, έστω ακριβότερες.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 22.05.2022