Επιστρέφει καλλιτεχνικά στην ιδιαίτερή του πατρίδα με μία δουλειά που τον γοητεύει και το δείχνει από την πρώτη στιγμή που μιλάει κανείς μαζί του. Η αίσθησή του γι’ αυτήν είναι «ευγνωμοσύνη προς τα πάντα», λέει στη «ΜτΚ» ο Πάνος Μουζουράκης .

Πρόκειται για την παραγωγή του Κέντρου Πολιτισμού Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας «Με επίσημο ένδυμα» όπου ο γνωστός τραγουδοποιός κι ερμηνευτής θα συναντηθεί με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης για να ερμηνεύσει κομμάτια αγαπημένων Ελλήνων και ξένων δημιουργών, όπως των Robbie Williams, Bob Dylan, Elvis Presley, Διονύση Σαββόπουλου, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Φοίβου Δεληβοριά, Frank Sinatra, Hot chili peppers αλλά και δικές του επιτυχίες. «Ένα απαλό χτύπημα στην αριστερή μου ωμοπλάτη με το δεξί μου χέρι να με συγχαρώ που τα κατάφερα μέχρι εδώ, ένα ίσιωμα τις γραβάτας και μια γουλιά σάλιο που δυσκολεύεται να κατέβει από το άγχος και την γραβάτα που μόλις παρά-έσφιξα λόγω του άγχους που προαναφέραμε. Μια αίσθηση ανυπομονησίας να ξεκινήσουν οι πρόβες και αγωνία για ένα αποτέλεσμα που θα είναι εξαιρετικό μόνο όταν αποδεχτώ ότι αυτήν την φορά, δεν περνάει από το χέρι μου. Όπως δεν περνούσε φυσικά και τις προηγούμενές φορές που με είχα ξεγελάσει, ότι και καλά το χέρι μου… Περνάει όμως από κάποια άλλα χέρια που σμίγουν εν είδη μιας συμφωνίας. Μιας συμφωνίας ανώτερης των γραπτών συμφωνιών και των λοιπών βαρετών μεθόδων που έχουν επινοηθεί για να συνεννοηθούν οι άνθρωποι. Μια συμφωνία ήχων, ήχων εναρμονισμένων για να μας θυμίσουν πως είναι να μονιάζουμε. Νότες στον τόνο για να μας κουρδίσουν και να τονωθούμε. Αξίες του χρόνου που υποδεικνύουν πότε αρπάζεις τον λόγο και πότε κάνεις παύση έτσι ώστε να ακουστούνε όλοι, ακόμα και η σιωπή. Αυτό είναι η Συμφωνία των χεριών της συμφωνικής. Των χεριών που οδηγούνε τα δοξάρια και υποδεικνύουν τις νότες και αυτών με δάχτυλα τροχονόμους που οδηγούν τον αέρα από τον πνεύμονα (του πνεύματος την κατοικία) στην σωστή έξοδο για να φτάσει στον ακροατή μέσω του ρυθμιστή εναέριας κυκλοφορίας ήχων που με την μπαγκέτα της στα χέρια απογειώνει τις νότες από το πεντάγραμμο και τις προσγειώνει στην καρδούλα σας», περιγράφει σαν χείμαρρος την εμπειρία της προετοιμασίας της παράστασης.

Μία «τρελή ιδέα» της Άννας Μυκωνίου και του Αθανάσιου Κολαλά

Ο συνδυασμός ορχήστρας και εναλλακτικών καλλιτεχνών παρουσιάστηκε από το Κέντρο Πολιτισμού Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 2019 με πρώτο καλεσμένο τον Σταμάτη Κραουνάκη. Τώρα, σειρά έχει ο τραγουδοποιός, ερμηνευτής και ηθοποιός που πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη. «Την τιμή και χαρά να συμμετάσχω σε αυτήν την γιορτή την οφείλω στην τρελή ιδέα που είχε η Άννα Μυκωνίου και ο Αθανάσιος Κολαλάς να με ντύσουν με Επίσημο Ένδυμα και να αναλάβουν να με περάσουν από το κατώφλι του Κέντρου Πολιτισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, ως νονοί της καλλιτεχνικής μου ενηλικίωσης. Οι συναντήσεις και οι συζητήσεις και με τους δύο έχουν επιφέρει έναν οργασμό ιδεών που καλείτε ο κύριος Κολαλάς με το εξαιρετικά καλλιτεχνικό, υπέρλαμπρο μυαλό του να σκηνοθετήσει και να ζωντανέψει πάνω στην σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης. Και είμαι σίγουρος ότι δεν θα έχει κανένα πρόβλημα, καθώς από την μέχρι τώρα συνεργασία μας το μόνο πράγμα που ελπίζω είναι να μην είναι η τελευταία μας», επισημαίνει.

Του λέω ότι κάποια από τα τραγούδια του είναι βαθιά ψυχαναλυτικά… «Η παρατήρησή σας με εξαναγκάζει να απαντήσω ‘πιο ψαγμένα’ από όσο ήμουν διατεθειμένος», απαντά. Είχε - έχει σκοτάδια ως άνθρωπος που λειτούργησαν γόνιμα για τον δημιουργό; «Όλων μας η πορεία τολμώ να πω (εικάζοντας), ότι είναι χαραγμένη προς το φως με μικρές ή μεγάλες παραχαράξεις, παραπατήματα, παραστρατήματα σε παράδρομους και σκοτεινά δρομάκια που άλλοτε βγάζουν σε αδιέξοδα, άλλοτε στην αφετηρία και άλλοτε στο αντίθετο ρεύμα. Όλο αυτό μάλλον συμβαίνει επειδή το GPS από το συλλογικό ασυνείδητο κάποιοι το χακάρανε και δημιούργησαν μποτιλιάρισμα στην κεντρική αρτηρία προς το φως, με αποτέλεσμα συγχυσμένοι, κουρασμένοι και στάσιμοι να ψάχνουμε μια πιο γρήγορη διέξοδο για τον τερματισμό. Άλλοι άνοιξαν το ραδιόφωνο για συντροφιά και κάνουν ζάπινγκ στις συχνότητες των ειδήσεων από το κρατική έως την πληρωμένη διαφήμιση, περιμένοντας να ανοίξει ο δρόμος ή τουλάχιστον να μας πει το ράδιο ότι άνοιξε. Άλλοι κορνάρουν και ελίσσονται από λωρίδα σε λωρίδα, μια δεξιά, μια αριστερά, ό,τι πάει πιο γρήγορα, με τη σιγουριά ότι αυτή την φορά είναι στη σωστή μεριά. Άλλοι μπουχτίσανε και το κόψανε τέρμα προς τη μια, καβάλησαν το πεζοδρόμιο παρασέρνοντας και ξεριζώνοντας δέντρα, ψηφοφόρους και δέντρα ψηφοφόρους που είχαν ξεμείνει εκεί από την αναδάσωση της μεταπολίτευσης. Και όποιος πήγε τέρμα από την άλλη βρήκε στο προστατευτικό διάζωμα που λόγο στενέματος του δρόμου είχε μεταφερθεί πιο κέντρο με αποτέλεσμα να πηγαίνουν τσίμα Τσίμα στριμωχτά (δεν λέω σύριζα για να μην παρεξηγηθεί ως υπονοούμενο) με αποτέλεσμα να γρατζουνίζεται πολλές φορές η αριστερή μεριά του αμαξώματος. Εγώ από την άλλη… έχω ξεφύγει τελείως εκτός θέματος και κινδυνεύω η δασκάλα να μου μηδενίσει την κόλλα. Αλλά θα κλείσω το θέμα, το στόμα μου και την παρένθεση που άνοιξα και θα επιστρέψω πανέξυπνα ξανά από την παράκαμψη που έκανα στην απάντηση της ερώτησης», μιλάει μονορούφι με το γνωστό του χιούμορ.

Επανερχόμαστε στο μποτιλιάρισμα με το οποίο εξοργίστηκε, σκοτείνιασε, πανικοβλήθηκε. «Τράκαρα, τρόμαξα, βγήκα από το αμάξι και άρχισα να τρέχω κυνηγημένος, σκαρφαλώνοντας την πρώτη κολώνα που βρήκα. Και έτσι τα τελευταία χρονιά μοιράζομαι τη φωλιά αυτή με τον πελαργό που την έφτιαξε και με φιλοξενεί. Δεν το έχω κουνήσει από εδώ και άλλοτε κάθομαι και παίζω με τον πελαργό μου και άλλοτε παρατηρώ», αποκαλύπτει.

Στην αρχή προσπαθούσε να δει από ψηλά πού είναι το φως… Μέχρι πού φτάνει το μποτιλιάρισμα, αν τον παίρνει να το κόψει με τα πόδια μόνος του. Αλλά το νέφος ήταν πυκνό, τίποτα δεν έβλεπε. «Μπορούσα να παρατηρήσω μόνο τους ανθρώπους στα αμάξια τους στην ουρά. Και τότε το είδα. Όχι το φως. Εμένα είδα. Είδα εμένα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους στην ουρά, δεξιά, αριστερά, καβάλα στα πεζοδρόμια και στο διάζωμα σύριζα, κολλημένος στο ράδιο και κορνάροντας στο τιμόνι. Και μετά μπόρεσα να με δω και πιο μπροστά και ακόμα πιο μπροστά και ήμουν εγώ εκεί στην κορυφή της ουράς λίγο πριν το φως. Με ρούχα απλά ντυμένος και με μια φλογέρα που είχα για να φυλάω τα πρόβατα που περνούσαν τον δρόμο απέναντι και ήμουν εγώ ο τσομπάνης που δημιουργούσε το καταραμένο μποτιλιάρισμα και δεν με άφηνα να περάσω στο φως», δίνει μια εξαιρετικά συγκινητική εικόνα. Συνεχίζει: «Οπότε κι εγώ τα έβαλα με τον εαυτό μου και μου έγραψα μερικά τραγούδια που πηγάζουν από τα σκοτάδια μου. Δεν είναι από αυτά που παίζει το ράδιο αλλά κάποιοι λένε ότι είναι τα καλύτερά μου. Βέβαια από την άλλη και αυτοί που το λένε αυτό, εγώ είμαι, και εσύ που το διαβάζεις εγώ είσαι και εσένα που σου αρέσει και εσένα που όχι πάλι εγώ, οπότε τι να λέμε;», μονολογεί.

Ένα μήνυμα στο 19828

Τον ακούω σαν το παιδάκι που χαζεύει όταν η γιαγιά του, του λέει παραμύθια. Σκέφτομαι πως η ευαισθησία του αυτή είναι έκδηλη και στο έντονο δέσιμο που έχει με την «Κιβωτό του Κόσμου» και τον γνωστό Πατέρα Αντώνιο. Ωστόσο ο ίδιος αρνείται ότι έχει φιλανθρωπική δράση. «Αυτή περιορίζεται στο να μιλάω και να σας υπενθυμίζω, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, για το έργο της Κιβωτού του Κόσμου. Οι άνθρωποι αυτοί τελούν τη φιλανθρωπία, όχι εγώ. Όπως μπορούν όλοι να γίνουν φιλάνθρωποι αποστέλλοντας απλά ένα μήνυμα στο 19828», λέει σεμνά.

Σεμνό κι ευαίσθητο τον περιγράφουν και κάποιοι από τους «μαθητές» του στο The Voice, που τον βάζει στα σπίτια μας για έκτη συνεχή χρονιά μέσα από την τηλεοπτική οθόνη. «Μερικές φορές νομίζω ότι το Voice δεν έχει σεζόν. Είναι ένας συνεχόμενος αιωνόβιος ζωντανός οργανισμός που απλά κάθε χρόνο κόβουμε την πίτα και δίνουμε σε κάποιον άλλον το φλουρί. Εμένα δεν μου έχει πέσει ακόμα», λέει.

Ίσως του πέσει φέτος στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι… Άλλωστε, βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής από τη μεγάλη εορταστική περίοδο του χρόνου. Του ζητάω μια ευχή ενόψει της. «Θα κάνω το γνωστό κόλπο με το τζίνι. Η πρώτη μου ευχή είναι να πραγματοποιηθούν όλες οι ευχές μου», λέει ετοιμόλογα, με χιούμορ ξανά. Και δίνει από κάτω τη λίστα:

«α) Να γίνουν και όλες οι δικές σας ευχές πραγματικότητα, με τρόπο που θα λειτουργήσουν ευεργετικά προς όλους τους άλλους και που θα ωφελήσουν τη δική σας πνευματική αναβάθμιση.

β) Να δούμε τον εαυτό μας μέσα στους άλλους, να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και να πραγματοποιηθεί επιτέλους η αρχαία αυτή ευχή που Είπε ‘Αγαπάτε Αλλήλους’.

γ) Αφθονία σε όλο τον κόσμο

δ) Υγεία σε όλο τον κόσμο

ε) Τύχη σε όλο τον κόσμο

ζ) α, και να βρεθεί ένα εμβόλιο κατά του κορονοϊού», κλείνει και είναι σαν να… μιλάει με γρίφους!

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

«Με επίσημο ένδυμα»

Μία ανατρεπτική παράσταση σε συνεργασία με τον Οργανισμό Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου στις 9 μ.μ.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12 Δεκεμβρίου 2021