Η εικόνα του, να στέκεται αψηφώντας τη βροχή, αγέρωχος μπροστά από τον πάγκο στην πρεμιέρα της Λαμίας, ήταν η πρώτη του σύσταση στο ευρύ ελληνικό ποδοσφαιρικό κοινό, δυνατότερη ακόμη και της συστατικής επιστολής που τον συνόδευσε στην Ελλάδα. Τι κι αν σ’ αυτήν μπορεί να αποδοθεί ανενδοίαστα η εικόνα ενός Άρη που στις δύο πρώτες αγωνιστικές δεν κέρδισε απλά αγώνες και εντυπώσεις, αλλά την εκτίμηση ενός κόσμου που φοβάται να εμπιστευτεί…

Στα 64 του χρόνια ο Πάκο Ερέρα είναι κάτι παραπάνω από ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου και πολλά περισσότερα από ένας επαγγελματίας, καταρτισμένος σε κάθε έκφανσή του χώρου και άρα απόλυτα καταξιωμένος σ’ αυτόν. Πέρα από τα τετριμμένα μια πορείας δεκαετιών, στην Ισπανία έχουν να το λένε: «σπουδαίος άνθρωπος».

Τα περί προσωπικότητας πάντως, στον Άρη τα ψυχανεμίστηκαν από νωρίς. «Και μόνο που είναι φίλος του Κίκε Ερνάντεθ, καταλαβαίνεις τι τύπος είναι», η ενδεικτική ατάκα που υπενθύμιζε από τη μία τις αλησμόνητες σκηνές αμηχανίες των θαμώνων του «Sports Café» του «Κλ. Βικελίδης» να βλέπουν τον τότε προπονητή του Άρη και νυν διευθυντή της Χέρκουλες να τους χαιρετάει έναν-έναν ξεχωριστά κι από την άλλη να εξηγεί τις γεμάτες πώρωση αγκαλιές του Ερέρα με τους φροντιστές και τους άνδρες ασφαλείας της ομάδας στη Λαμία.

Στιγμή που ξεπερνάει τα χαρακτηριστικά της εγγενούς ευγένειας ενός τύπου χαλαρού στα όρια του αντι-σταρ και πηγάζει από το παρελθόν του που κάνει στο παρόν του οποιονδήποτε στην ομάδα, από τον πρώτο παίκτη μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο της. Για το στερνοπούλι άλλωστε μιας οικογένειας μεταναστών, με τον πατέρα να εργάζεται στο λιμάνι της Βαρκελόνης και τη μητέρα σε μία ιδιωτική παραλία αποκλειστικά για κυρίες, οτιδήποτε διαφορετικό θα ήταν εξ ορισμού απαγορευτικό.

Μεγαλώνοντας με ήρωα τον κατά 14 χρόνια μεγαλύτερό του αδελφό Χουάν, στα δέκα του εγγράφηκε στην ακαδημία της Damm. Εκεί έμαθε ποδόσφαιρο, αλλά και να μένει μακριά από μπελάδες. Από κει ξεκίνησε να γνωρίζει και τι να θέλει σε κάθε στιγμή της ζωής του. Κι ας υπήρξαν αποφάσεις του, που ξένισαν. Από το να δεχθεί μετά από μία δεκαετία προπονητικής καριέρας να γίνει βοηθός στη Λίβερπουλ (για τη μάθηση, είχε πει), να φύγει από το Μέρσισαϊντ παρά την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ, του Διηπειρωτικού, του κυπέλλου Αγγλίας και τον διπλασιασμό των χρημάτων που του πρόσφερε ο φίλος του Ράφα Μπενίτεθ, για να γίνει τεχνικός διευθυντής της Εσπανιόλ.

Πιθανόν στο περιβάλλον του να ξένισε ακόμη και η επιλογή του να έρθει στον Άρη, πολλώ δε όταν είχε προτάσεις από την Αγγλία. Δεν ξένισε, ωστόσο, το κίνητρο. «Βρίσκομαι εδώ γιατί θέλω να συμβάλλω ενεργά στην δημιουργία μιας νέας ομάδας», είπε ορθά-κοφτά στις πρώτες του δηλώσεις ως τεχνικός των κίτρινων.

Έκτοτε πολλά είναι πλέον εμφανή. Ένας Άρης που θέλει να επιτίθεται, να έχει κατοχή της μπάλας, να παίξει ποδόσφαιρο που αρέσει στον κόσμο, αλλά πρώτα στους ίδιους τους παίκτες τους. Κι αν αυτά φανερώνουν την προπονητική ταυτότητα του Ερέρα, οι εκφράσεις των παικτών ακόμη και κατά τη διάρκεια των αγώνων δείχνουν έναν τεχνικό που ακόμη κι όταν μαλώνει στις προπονήσεις, το κάνει με τρόπο που θα έκανε ένας που μετά από 31 χρόνια καριέρας, στην Ισπανία τον θεωρούν «σπουδαίο άνθρωπο».

Μακεδονία της Κυριακής