Την ώρα της μάχης, δεν υπάρχει χώρος για κριτικές και για απόδοση ευθυνών. Ωστόσο καθ’ όλη τη διάρκειά της, είναι απαραίτητη η αξιολόγηση της διαμορφούμενης κατάστασης και η επιλογή διορθωτικών κινήσεων ώστε να υπάρχει προσδοκία για το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα.

Με αυτό ως δεδομένο, η κριτική, η διατύπωση ερωτημάτων, η υποβολή προτάσεων και η απαίτηση για αυστηρό έλεγχο στην εφαρμογή των περιοριστικών μέτρων, δεν πρέπει να θεωρούνται κακοπροαίρετες και επιζήμιες για το δημόσιο συμφέρον ενέργειες.

Από την άλλη, η σταθερή δυσπιστία σε κάθε απόφαση των αρχών, η διάδοση θεωριών συνωμοσίας και αβάσιμων επιχειρημάτων (δεν υπάρχει ιός κ.λπ.) και η σπουδή να κατηγορηθεί η κυβέρνηση ότι αυτή ευθύνεται για κάθε κρούσμα και κάθε θάνατο, προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες στην κοινωνία.

Τα υπογραμμίζω αυτά εκ των προτέρων, θέλοντας να αποφύγω να θεωρηθώ κακόβουλος, διατυπώνοντας με σαφήνεια τη γνώμη ότι έναν μήνα τώρα «παίζουμε με την τύχη μας κορώνα - γράμματα». Σπεύσαμε να αυτοαποθεωθούμε που περιορίσαμε τη διασπορά του ιού και πιστέψαμε αφελώς ότι ξεμπερδέψαμε με αυτόν, βιαστήκαμε να ανοίξουμε τα σύνορα και υποταχθήκαμε στις πιέσεις να παραμερίσουμε τα μέτρα προστασίας (τουρίστες χωρίς αρνητικά τεστ, γεμάτα αεροπλάνα και πλοία, ανοχή σε συναθροίσεις γλεντιού και συνολικά στη διασκέδαση) επιδείξαμε χαλαρότητα στους ελέγχους, διστακτικότητα στην επιβολή σκληρών ποινών για τους παραβάτες).

Το κακό έγινε.

Πλέον βρισκόμαστε σε μία ισορροπία τρόμου με τον κορονοϊό να απειλεί να τινάξει στον αέρα το εθνικό σύστημα υγείας.

Γιατί, αυτός είναι ο εφιάλτης. Το σύστημα, θα αρχίσει να αισθάνεται πίεση όταν ο αριθμός των διασωληνωμένων ξεπεράσει τους πενήντα. Και θα κρασάρει (θα κινδυνεύει να καταρρεύσει και να συντριβεί) αν φτάσει στους 100.

Το 100 είναι το μέγεθος που τρομοκρατεί τους ειδικούς, καθώς από μόνη της η αύξηση του αριθμού των κρουσμάτων μπορεί να θεωρηθεί ως αποτέλεσμα της τεράστιας αύξησης του αριθμού των ελέγχων (ξεπερνούν τους 12000 ημερησίως).

Η εκτίμηση ότι η εκρηκτική αύξηση του αριθμού των κρουσμάτων θα οδηγήσει σε αύξηση του αριθμού των νοσούντων σε δύο βδομάδες, σήμανε κόκκινο συναγερμό στις υγειονομικές υπηρεσίες της Αθήνας, αλλά και ιδιαίτερα της Θεσσαλονίκης, που πλέον μετατράπηκε σε ένα δεύτερο επίκεντρο της δραστηριότητας του ιού. Θα μπορέσουν γιατροί, υγειονομικό προσωπικό και νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης να ανταπεξέλθουν σε αύξηση των απαιτήσεων νοσηλείας σε ΜΕΘ ή θα καταρρεύσουν; (Το γεγονός ότι μεγάλος αριθμός υγειονομικών προσβλήθηκαν από τον ιό, πριν καν υπάρξει μεγάλη πίεση, προοιωνίζεται δυσοίωνη εξέλιξη). Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστεί να δοκιμαστεί στην πράξη.

*Είναι πλέον ηλίου φαεινότερο ότι στη μάχη με τον κορονοϊό, η κυβέρνηση έχει απωλέσει την πρωτοβουλία. Η υποταγή της στην πίεση των «συμφερόντων» να χαλαρώσουν τα περιοριστικά μέτρα υπέρ του δέοντος για να διευκολυνθεί ο τουρισμός και η εστίαση που βρέθηκαν στο χείλος του γκρεμού, άφησε χώρο στον ιό να κάνει πάρτι.

Μετά από μία τέτοια απόφαση, είναι αναγκαστική η κυβερνητική επιλογή να προσπαθεί να απαντήσει στη διαμορφούμενη κατάσταση που κάθε μέρα δυσχεραίνεται επιπρόσθετα.

Θα έλεγα ότι τις τελευταίες βδομάδες, αρκούμαστε να κυνηγάμε την κορυφή του παγόβουνου παριστάνοντας ότι δεν βλέπουμε τον τεράστιο όγκο του πάγου που βρίσκεται κάτω από τα ίσαλα.

Λαμβάνονται αποφάσεις για μέτρα εκ των υστέρων, τα οποία μάλιστα ανακοινώνεται ότι θα ισχύσουν μετά από κάποιες μέρες, ώστε να έχουν τα «συμφέροντα» τον απαραίτητο χρόνο για να προσαρμοστούν. (Σε μία τέτοια αναμέτρηση με τον ιό, ένα μέτρο που κρίνεται αναγκαίο, θα πρέπει να εφαρμόζεται το συντομότερο δυνατόν κι όχι να εξαγγέλλεται για τρεις μέρες μετά, επιτρέποντας όλους τους ενδεχόμενα ασυμπτωματικούς φορείς, να επιστρέψουν στα αστικά κέντρα ανεξέλεγκτα μολύνοντας τους πάντες.

*Έχοντας κυριολεκτικά «χάσει την μπάλα», παρατηρούμε τα καθημερινά πήγαινε - έλα με τις αποφάσεις για τα κρίσιμα θέματα. Τη μία για τις μάσκες αν είναι υποχρεωτικές και πού, για τις προδιαγραφές των κοινωνικών εκδηλώσεων και της νυχτερινής διασκέδασης, την άλλη για τα σχολεία αν, πότε και πώς θα ανοίξουν, την παράλλη για τους μαθητές αν θα είναι… μασκοφόροι, μετά για τα εμβόλια αν θα είναι δωρεάν ή όχι και πάει λέγοντας… (Με την ευκαιρία να σημειώσω ότι το «δωρεάν» ως έννοια δεν υπάρχει. Οτιδήποτε έχει κόστος κάποιος πάντα το πληρώνει).

*Στο μεταξύ, προσευχόμαστε να μην μας τύχουν δυο - τρεις εστίες μαζικής διασποράς του ιού -σαν αυτές των συναυλιών στην Κασσανδρεία ή των πάρτι στις Κυκλάδες- που θα δημιουργήσουν νέο ντόμινο κρουσμάτων. Αυτά για το κράτος και τις αρμόδιες αρχές, καθώς εμείς ως πολίτες αλλιώς κινούμαστε πηδώντας με ταχύτητα ανάμεσα στον ενθουσιασμό και την πανωλεθρία. Εκεί δηλαδή που το παίζουμε μάγκες και ατρόμητοι και χλευάζουμε όλα τα μέτρα προστασίας, την άλλη στιγμή -αν χτυπήσει ο ιός εμάς ή κάποιο κοντινό μας πρόσωπο, αρχίζουμε τις μετάνοιες και τα παρακάλια σε γιατρούς, θεούς και μοίρα να βάλουν το χέρι τους, φροντίζοντας να κατηγορούμε το κράτος ότι δεν φρόντισε να μας προστατέψει. Παράνοια…

*Ο κορονοϊός όχι μονάχα είναι εδώ, αλλά εξαπλώνεται ραγδαία και θα περίμενε κανείς, αφού η τουριστική σεζόν χάθηκε που χάθηκε, τουλάχιστον να βγούμε ζωντανοί και να ελπίζουμε στην επόμενη. Αντ’ αυτού, όμως, παρατηρούμε καθημερινά όλο και πιο εντυπωσιακά τεχνάσματα που σκαρφίζονται κάποιοι για να ξεφύγουν από τα μέτρα, αποδεικνύοντας ότι εμείς οι Έλληνες όλη μας την τέχνη την εξαντλούμε στο πώς να ανοίξουμε παράθυρα για να… παρανομήσουμε νομοτύπως, ενώ είμαστε έτοιμοι αν συμβεί η στραβή να διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας φωνάζοντας: πού είναι το κράτος!

*Μαθαίνω, λοιπόν, πως στα νησιά που πρωτοεφαρμόστηκε το μέτρο με τα κατεβασμένα ρολά της διασκέδασης τα μεσάνυχτα, όσοι «επαγγελματίες» έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να διασπαρεί ο ιός και να την πληρώσουν όλοι μαζί, το ίδιο κάνουν και μετά το μίνι lockdown. Πελάτες βγαίνουν από την πίσω πόρτα με οδηγίες του προσωπικού όταν περνά ο έλεγχος και ξαναμπαίνουν περιχαρείς πως ξεγλίστρησαν από τον «άδικο νόμο», οι μάσκες κρέμονται στα σαγόνια μέχρι να σφυρίξει κάποιος πως στο πλακόστρωτο στενάκι εμφανίστηκαν αστυνομικοί, ενώ πληροφορίες λένε πως κάποιοι έφτασαν ακόμη και να οργανώνουν βραδινές... βαρκάδες προς άλλα, κοντινά νησιά που δεν μπήκαν ακόμη στο μέτρο με το κλείσιμο τα μεσάνυχτα. Δηλαδή, επιβλήθηκε λόγω αυξημένου επιδημιολογικού φορτίου να κλείνουν τα μπαρ της Πάρου τα μεσάνυχτα, όμως για παράδειγμα στη Νάξο που βρίσκεται σε απόσταση... καϊκιού, όλα επιτρέπονται. Μάλιστα, όπως μαθαίνω, κάποιοι που κάνουν... απόβαση τη νύχτα στο κοντινό νησί, γυρνούν το πρωί στην έδρα τους κύριοι με το πλοίο της γραμμής.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23 Αυγούστου 2020