Ο Όμηρος Νετζήπογλου είναι ένα τα μεγαλύτερα νέα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ. Ο διεθνής νεαρός γκαρντ, που ζει το όνειρό του καθώς μεγάλωσε ακούγοντας ιστορίες για την κιτρινόμαυρη «αυτοκρατορία», μίλησε στη «Μακεδονία της Κυριακής» για την καριέρα του στον Άρη, την κλήση στην Εθνική, τη συνάντηση με τον Νίκο Γκάλη και τη γνωριμία με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Η χρονιά ξεκίνησε εντυπωσιακά αλλά ολοκληρώθηκε με τον Άρη στην όγδοη θέση. Ποια είναι η «γεύση» που μένει στο τέλος; Αισθάνεστε ότι η ομάδα άξιζε κάτι καλύτερο;

«Η γεύση είναι γλυκόπικρη και αυτή τη λέξη θα διάλεγα αν έπρεπε να περιγράψω τη φετινή σεζόν με μία λέξη. Έγιναν σημαντικά πράγματα στη διάρκεια της χρονιάς. Η ομάδα "μεγάλωσε", έγινε καλύτερη, απέκτησε ομοιογένεια και καθαρή ταυτότητα. Στο τέλος, όμως, τερματίσαμε στην όγδοη θέση και πέσαμε πάνω στον Ολυμπιακό, την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης.

Θα μπορούσαμε να έχουμε τερματίσει πολύ ψηλότερα, στην τέταρτη ή και στην τρίτη θέση. Μετά τον Ολυμπιακό δεν υπήρχαν μεγάλες διαφορές. Ακόμη και ο Παναθηναϊκός, που είναι προφανώς μία πολύ μεγάλη δύναμη, δεν ήταν άτρωτος, όπως φάνηκε και στα μεταξύ μας παιχνίδια.

Χάσαμε όμως 3-4 σημαντικά ματς στο buzzer, στο τελευταίο σουτ. Θα μπορούσαμε να τα έχουμε κερδίσει και να έχουμε τερματίσει πιο ψηλά. Έτσι θα άλλαζαν και τα δεδομένα στα πλέι οφ, αφού δεν θα πέφταμε αμέσως πάνω στον Ολυμπιακό».

Πολύς λόγος έγινε για τον ρόλο που έπαιξε η διαιτησία, ειδικά στα ματς που ανέφερες. Ήταν όντως καθοριστικός ο ρόλος της;

«Η συζήτηση αυτή αφορά κυρίως τη διοίκηση, τον κόσμο, τον Τύπο, όχι εμάς. Δεν θέλω να σταθώ στη διαιτησία. Είμαι πεπεισμένος ότι μπορούσαμε να πάρουμε τα ματς που χάσαμε στο τέλος. Είχαμε τις ευκαιρίες, είχαμε τις δυνατότητες, αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέραμε».

Τελικά, το πρόσημο της σεζόν είναι θετικό;

«Όπως είπα και πριν, έγιναν πράγματα φέτος στην ομάδα, υπήρξε πρόοδος. Αφομοιώσαμε τη φιλοσοφία του προπονητή, δηλαδή τη σκληρή άμυνα και την έφεση στο physical game, αποκτήσαμε ομοιογένεια και ταυτότητα στο παιχνίδι μας. Μπορεί να μην τερματίσαμε όσο ψηλά μπορούσαμε αλλά η χρονιά δεν πήγε χαμένη. Μπορώ να πω πως άνοιξε ένας κύκλος».

Τι πρέπει να γίνει για μην κλείσει;

«Δεν είναι δουλειά μου ο σχεδιασμός, αλλά νομίζω πως είναι σημαντικό να παραμείνει ο βασικός κορμός των παικτών. Να μην έρθουν 12 νέοι παίκτες. Να χτίσουμε πάνω σε αυτό που ξεκίνησε όχι φέτος, άλλα πέρσι, με τον ερχομό του Γιάννη Καστρίτη στην ομάδα».

Χρειάζονται και περισσότεροι Έλληνες;

«Καλό είναι να υπάρχουν Έλληνες, αφού είναι πιο εύκολο να δεθούν με τη φανέλα, να νιώσουν κομμάτι του κλαμπ, να χτίσουν σχέση με τον κόσμο. Πάντως και οι Έλληνες πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ περισσότερο κι όταν δεν έχουμε τον χρόνο συμμετοχής που θέλουμε να μην λέμε ότι μας αδίκησε ο προπονητής, αλλά να δουλεύουμε ακόμη πιο πολύ για να τον κερδίσουμε.

Αυτή είναι η σωστή νοοτροπία. Σε ό,τι με αφορά, πιστεύω ότι έχω ακόμη πολλές ατέλειες ως παίκτης. Έχω πολλά να μάθω και να βελτιώσω στο παιχνίδι μου».

Αυτό που συνέβη με τον κόσμο του Άρη φέτος ήταν απίστευτο. Πώς το βιώσατε; Η στήριξη των φιλάθλων ήταν μόνον ώθηση ή και βάρος;

«Αυτό που ζήσαμε δεν περιγράφεται. Ήταν απίστευτο. Δεν μιλάμε για ένα γεμάτο Παλέ στα ντέρμπι. Μιλάμε για ένα κατάμεστο γήπεδο στο ματς με την Καρδίτσα. Μιλάμε για στήριξη άνευ όρων, ακόμη κι όταν δεν παίζαμε καλά, ακόμη κι όταν χάναμε. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουμε αυτό που ζήσαμε. Η λέξη ευχαριστώ δεν αρκεί. Ο κόσμος του Άρη είναι μοναδικός. Η στήριξη του κόσμου είναι ένα έξτρα κίνητρο.

Δεν αποτελεί βάρος. Ακόμη κι αν κάποια στιγμή το δεις έτσι, αντιλαμβανόμενος τις προσδοκίες του κόσμου από σένα και την ομάδα, μόλις γίνει το τζάμπολ τα ξεχνάς όλα. Θυμάμαι σε 2-3 ματς να μένω από ενέργεια και οι φωνές του κόσμου να μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω με ακόμη μεγαλύτερο πάθος».

Η σύγκριση με τον μύθο της «αυτοκρατορίας»; Μήπως το βάρος που πέφτει στις πλάτες σας είναι δυσβάσταχτο;

«Καταλαβαίνω τι λες, αλλά όχι. Είναι ευλογία να φοράς αυτή τη φανέλα και να εμπνέεσαι από την ιστορία της "αυτοκρατορίας". Εντάξει, υπάρχουν στιγμές που κλείνεις τα μάτια και σκέφτεσαι, τώρα σε αυτό ακριβώς το σημείο του παρκέ, κάποτε περπατούσαν οι μύθοι, ήταν στη θέση μου ο Γκάλης κι ο Γιαννάκης. Κάπου εκεί αισθάνεσαι δέος.

Όπως όταν κοιτάς την οροφή και βλέπεις τη φανέλα του Γκάλη και τα 22 τρόπαια. Όλα αυτά όμως σε βοηθούν να πας μπροστά, να γίνεις καλύτερος και να είσαι αντάξιος της... ασήκωτης φανέλας που φοράς».

Πώς ζήσατε τη γιορτή στο Παλέ για τον 22ο τίτλο; Πρέπει να ήταν φοβερή εμπειρία.

«Όπως το λες, φοβερή! Ξέραμε κάποια πράγματα αλλά δεν γνωρίζαμε τι ακριβώς θα συνέβαινε. Εγώ, ας πούμε, νόμιζα ότι θα μπει η ομάδα του '80 στο γήπεδο και θα κάτσει στα επίσημα. Ώσπου κάποια στιγμή μάς λένε να μπούμε σε παράταξη για να την υποδεχθούμε. Και ξαφνικά αρχίζει να παίζει η γνωστή μουσική. Και λίγο μετά βλέπω να μπαίνει στο γήπεδο η ομάδα με επικεφαλής τον... Θεό!

Έμεινα κόκαλο. Δεν ήξερα τι να πω. Ήρθε ο Γκάλης και μου έδωσε το χέρι, απλός λιγομίλητος και ευγενικός. Εντάξει, δεν περιγράφεται αυτό που ένιωσα. Ανατριχίλα. Πέρασε ώρα και τσιμπιόμουνα να δω αν όντως το είχα ζήσει. Αν πράγματι είχα έρθει τόσο κοντά με τον μεγαλύτερο Ευρωπαίο σκόρερ όλων των εποχών».

Οι ξένοι παίκτες αντιλαμβάνονται σε ποια ομάδα παίζουν και τι είναι αυτή η φανέλα με το 6 στην οροφή του Παλέ;

«Στην αρχή δεν ξέρουν πολλά και τους εξηγούμε εμείς. Εκεί που παθαίνουν πλάκα είναι όταν έρθει η ώρα να ζήσουν την ατμόσφαιρα του Παλέ στα ντέρμπι. Ακούνε πολλά και λένε, ΟΚ, πρέπει να είναι πολύ θερμή η ατμόσφαιρα αλλά κρατάνε και μία πισινή, μήπως τα φουσκώνουμε λίγο. Και μετά ζουν ένα Άρης - ΠΑΟΚ και... τους πέφτει το σαγόνι. Δεν το πιστεύουν! Για τον Γκάλη διαβάζουν στο ίντερνετ και βλέπουν ότι είναι ένας Hall of Famer του ΝΒΑ. Τι άλλο να μάθουν;».

Ποιες είναι οι προσωπικές σου φιλοδοξίες, θέλεις να τις εκπληρώσεις ως παίκτης του Άρη;

«Εντάξει, Θεσσαλονικιός είμαι, από μικρός στην ομάδα, μακάρι να εκπληρώσω τα όνειρά μου φορώντας τη φανέλα του Άρη. Θέλω να παίξω κάποια στιγμή στην Ευρωλίγκα».

Το συμβόλαιό σου λήγει. Θα μείνεις στον Άρη;

«Δεν έχω μιλήσει ακόμη με τον μάνατζέρ μου, ούτε με την ομάδα. Δεν μπορώ να ξέρω τι θα συμβεί αλλά σίγουρα ο Άρης έχει προτεραιότητα».

Η μεταγραφή στην Ευρώπη, το ΝΒΑ, υπάρχουν ως σκέψεις στο μυαλό σου;

«Εντάξει, πολύ μακρινά όλα αυτά. Φυσικά και δεν βάζω όρια στα θέλω μου, αλλά είμαι προσγειωμένος. Από την Ευρώπη μου αρέσει πολύ το ισπανικό πρωτάθλημα, αυτό το γρήγορο στιλ. Είμαι επίσης οπαδός της Ρεάλ. Το ΝΒΑ είναι κάτι ακόμη πιο μακρινό».

Παρακολουθείς ΝΒΑ; Ποια ομάδα υποστηρίζεις; Πιστεύεις ότι υπάρχει «κορυφαίος όλων των εποχών»;

«Ναι, βλέπω ΝΒΑ. Υποστηρίζω του Καβαλίερς αλλά μολονότι θαυμάζω τον Λεμπρόν, αν υπάρχει GOAT, είναι σίγουρα ο Τζόρνταν. Έχω δει και πολλά ματς από μακρινό παρελθόν. Δεκαετίες '70, '80 και '90. Ήταν καλύτερο το ΝΒΑ τότε. Πιο πολύ ταλέντο και πιο ωραίο παιχνίδι. Τώρα δεν υπάρχουν άμυνες. Είναι κάτι σαν σόου. Παλιά είχε και ταλέντο και ξύλο. Ωραίος συνδυασμός!».

Έχεις ήδη γνωρίσει έναν σούπερ σταρ του ΝΒΑ. Πώς ήταν η συνύπαρξη με τον Γιάννη στην Εθνική;

«Είχα την τύχη να είμαι πέρσι στην προεπιλογή για το Ευρωμπάσκετ. Άλλη τρομερή εμπειρία κι ας μην μπήκα τελικά στην ομάδα. Την πρώτη μέρα προσπαθούσα να βρω έναν τρόπο να προσεγγίσω τον Γιάννη για την πρώτη γνωριμία.

Δεν ήξερα τι να κάνω, πώς να τον πλησιάσω, τι να πω. Το συζητούσαμε με τον φίλο μου τον Γιώργο Τανούλη που παίζει στον Προμηθέα. Έκανα πρόβες στο μυαλό μου. Με τα πολλά, τον πλησιάζω στα αποδυτήρια και του λέω δειλά δειλά... Όμηρος. Μου λέει, Γιάννης. Και του λέω, ρε Γιάννη, αυτό έλειπε να μην ξέρω και το όνομά σου! Φοβερό παιδί.

Θα είχε κάθε λόγο να μην ασχολείται καν μαζί μας, να μην μας μιλάει. Αλλά αυτός μας αντιμετωπίζει όλους, ακόμη και τους πιο νέους, σαν να ήμασταν φίλοι χρόνια. Απλός, προσιτός, πάντα έτοιμος να βοηθήσει.

Και η προπόνηση μαζί του είναι εμπειρία. Είναι τεράστιος, χτιστός. Κάποια στιγμή ήμασταν μαζί και μου έδειχνε κάτι και ήταν σαν έχω απέναντί μου... τοίχο. Και τα χέρια του, πελώρια. Όταν πιάνει την μπάλα, είναι σαν να κρατάει μήλο!

Και τα άλλα παιδιά, όμως, εξαιρετικά. Ο Σλούκας, ο Καλάθης, ο Παπανικολάου, μεγάλοι παίκτες χωρίς κανένα τουπέ. Τα ίδια και ο κόουτς Ιτούδης, απίστευτος. Μεγάλο σχολείο αυτές οι μέρες στην Εθνική, τι σχολείο, πανεπιστήμιο».

Φαντάζομαι ότι περιμένεις πώς και πώς την επόμενη κλήση.

«Ναι, θα ήταν υπέροχο να βρεθώ στην προετοιμασία του Ιουλίου. Είναι άλλο πράγμα η Εθνική, δεν περιγράφεται αυτό που νιώθεις όταν φοράς το εθνόσημο. Μακάρι να μπορέσω να καθιερωθώ και να είμαι εκεί κάθε καλοκαίρι. Κι ας μην ξανακάνω μπάνιο στη θάλασσα μέχρι να σταματήσω. Ας είμαι άσπρος σαν το γάλα, κάθε καλοκαίρι. Μπροστά στην Εθνική δεν υπάρχουν διακοπές, δεν υπάρχει τίποτα».

Η Εθνική μπορούσε να πάει καλύτερα στο Ευρωμπάσκετ; Τι πήγε στραβά πέρσι;

«Η Εθνική είναι στο επίπεδο που απαιτείται για να κερδίζει μετάλλια. Ήταν και πέρσι. Εντάξει, πέσαμε σε μία Γερμανία που στο συγκεκριμένο ματς έβαζε τρίποντα από τα δέκα μέτρα. Αυτά συμβαίνουν μία στις χίλιες. Πιστεύω πολύ στην Εθνική».

Είναι η ομάδα του Γιάννη ή κάτι παραπάνω;

«Προφανώς είναι ομάδα χτισμένη γύρω του, αλλά υπάρχει πολύ ταλέντο, πέρα από τον Γιάννη. Υπάρχουν στο ρόστερ παίκτες που συγκαταλέγονται στους κορυφαίους της Ευρωλίγκας».