Ξεκίνησε να κάνει γκράφιτι στα 14, στις «αθώες» εποχές με τα crew και τις ταγκιές να δεσπόζουν στους δρόμους των πόλεων. Μαρκαδόρους βέβαια κρατούσε από παιδί και αυτό που θα διαπιστώσει κανείς βλέποντας τα έργα του είναι ότι μέχρι σήμερα συνεχίζει να ζωγραφίζει παιδικά, αυθόρμητα, χαρούμενα.

Το γκράφιτι λειτούργησε ως μαγνήτης για τα μάτια και την ψυχή του και όταν έφτασε στη μικρή ηλικία των πρώτων μεγάλων αποφάσεων έδωσε εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών. Παρόλο που κατά τη διάρκεια των εξετάσεων έσκισε και ξανάφτιαξε τα σχέδιά του πέρασε με την πρώτη κιόλας προσπάθεια, πράγμα για το οποίο σήμερα αισθάνεται περήφανος.

«Όταν τελείωσα τη σχολή έκανα ένα μεγάλο διάλειμμα και δούλεψα σε μία εταιρεία στον τομέα του marketing. Έβγαζα λεφτά αλλά έπρεπε να είμαι στο γραφείο αρκετές ώρες. Δοκίμασα και αυτή τη ζωή για 4-5 χρόνια. Μετά πήρα τη μεγάλη απόφαση να τα παρατήσω όλα και να ασχοληθώ μόνο με την τέχνη ως freelancer. Παρόλο που αρκετοί μου έλεγαν ‘τι πας να κάνεις’ εγώ είχα συνειδητοποιήσει πως όσο καλή και αν ήταν η δουλειά, δεν κοιμόμουν ήρεμος».

Αυτά ήταν τα πρώτα βήματα του Σωτήρη Φωκέα για να γεννηθεί λίγο αργότερα ο καλλιτέχνης «Soteur», για τον οποίο θα μιλήσει αναλυτικότερα ο ίδιος καθώς αυτή η ιντερνετική περσόνα που ξεπήδησε από το μυαλό του στο πλαίσιο ενός project διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό την τέχνη του:

«Έκανα ένα μεταπτυχιακό στην Καλών Τεχνών κυρίως για να έρθω ξανά σε επαφή με το αντικείμενο. Ασχολήθηκα και με το Ιnstagram το οποίο με βοήθησε πάρα πολύ γιατί ήθελα η δουλειά μου να απευθύνεται σε πολλούς.

Πάντα με ενδιέφερε το διαδίκτυο και το κομμάτι της περσόνας. Αποφάσισα λοιπόν να φτιάξω μία περσόνα ενός pop asrtist στο Instagram και να λέω για πλάκα ότι είμαι influencer μέχρι να γίνω όντως influencer. Ήθελα να μαζέψω υλικό για να παρουσιάσω το project και να δείξω πώς μία ψεύτικη περσόνα μπορεί να ξεγελάσει τον κόσμο. Στην πορεία βέβαια μου άρεσε και ξεχάστηκα».

Μην αντέχοντας τον ελιτισμό στην τέχνη και χωρίς να αισθάνεται «μία ξεχωριστή χιονονιφάδα που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει», ο Σωτήρης έχει πλάσει ένα πολύχρωμο καλλιτεχνικό σύμπαν - που ορισμένες φορές μοιάζει με puzzle λόγω των καθαρών γραμμών και των σχημάτων που το χαρακτηρίζουν -το οποίο απευθύνεται σε όλους και απενοχοποιεί τη χαρά της απλής ζωγραφικής.

Μάλιστα, η διαδικασία δημιουργίας ενός έργου είναι για εκείνον ίσως και πιο σημαντική από το αποτέλεσμα καθώς λειτουργεί ως ένα είδος διαλογισμού και εξερεύνησης του ασυνείδητού του.

«Ήθελα να ασχοληθώ με ένα είδος τέχνης το οποίο θα ήταν προσιτό σε όλους. Δεν ξέρω αν αυτό που κάνω το εκτιμώ τόσο σαν εικόνα, το τελικό αποτέλεσμα δηλαδή, όσο σαν διαδικασία. Είναι πολύ απελευθερωτικό, σαν διαλογισμό. Βάζεις τον εαυτό σου σε μία διαδικασία παιχνιδιού που σε κάνει να είσαι συγκεντρωμένος χωρίς να σκέφτεσαι. Είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί όσο το κάνεις αυτό βγαίνουν πράγματα από το ασυνείδητο. Ζωγραφίζω για παράδειγμα ένα δέντρο, με παιδικό τρόπο όπου το φύλλωμα είναι σύννεφο και να όταν το βλέπω μετά λέω ότι αυτό θα μπορούσε να είναι και ένα σώμα προβάτου», περιγράφει ο ίδιος.

«Αν αντιμετωπίσεις την τέχνη σαν πίτσα, η τέχνη μπορεί να είναι λίγο λιγότερο βαρετή»

Με αυτό το quote ερχόμαστε στο «σήμερα» του καλλιτέχνη και σε μία έκθεση που θα βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη μέχρι τις 20 Οκτωβρίου. Αντλώντας έμπνευση από την… πίτσα με το μέτρο, ο εικαστικός που φιλοδοξεί να κάνει την πιο χορταστική έκθεση, σκοπεύει να γεμίσει το χώρο με ένα ενιαίο έργο μήκους 50 μέτρων με γλυφικά σχέδια και οι επισκέπτες θα μπορούν να κόψουν και να αγοράσουν… όση τέχνη επιθυμούν.

«Θα υπάρχει ένα έργο αλλά θα είναι τεράστιο. Θα έχουμε μεγάλα ρολά χαρτιού τα οποία θα ζωγραφιστούν και θα τα στήσουμε στο χώρο σαν ζωγραφική εγκατάσταση. Θα μοιάζει σαν τοιχογραφία, σαν ζωγραφισμένα πανιά που κρέμονται αλλά σίγουρα θα καταλαβαίνει ο θεατής ότι είναι ενιαίο έργο. Στο τέλος αυτό το χαρτί θα κοπεί και θα πουλιέται με το μέτρο. Η τέχνη θέλω να είναι χορταστική. Να μπαίνεις στο χώρο και να γεμίζεις εικόνες. Έχω βαρεθεί να πηγαίνω σε γκαλερί και να μην καταλαβαίνω τι βλέπω, να νιώθω άσχημα ως θεατής που δεν κατάλαβα», τονίζει ο καλλιτέχνης.

«Μάριε μας έφυγες νωρίς»

Ερχόμενος στη Θεσσαλονίκη μερικές μέρες πριν τα εγκαίνια της έκθεσης για να δημιουργήσει εδώ το έργο του, θυμάται την προ διετίας επίσκεψή του στην πόλη, όταν έφτιαξε την τοιχογραφία που κοσμεί μέχρι σήμερα την πρόσοψη του Θεαγένειου Αντικαρκινικού Νοσοκομείου σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Ελλάδα στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας κατά του Καρκίνου.

«Ήταν μία υπέροχη εμπειρία κυρίως λόγω του σημείου γιατί είναι μεσοτοιχία με τον ΟΚΑΝΑ. Ήταν ανήμερα Χριστουγέννων όταν το φτιάχναμε και ήμασταν έξω μόνο εμείς, ορισμένοι τοξικομανείς που γενικά βρίσκονταν εκεί και ένας κύριος που κοιμόταν σε ένα σημείο λίγο πιο πέρα. Γίναμε φίλοι και λόγω της ημέρας φάγαμε όλοι μαζί».

Κάπου ανάμεσα στα σχέδια που σαν πολύχρωμες ψηφίδες συνθέτουν το επιβλητικό mural, ξεχωρίζει ένα αγγελάκι: «Το σχέδιο που θα έκανα είχε εγκριθεί από την Αρμοστεία αλλά ρώτησα τα παιδιά που ήταν εκεί αν ήθελαν να εντάξω μέσα σε αυτό κάτι γιατί εκείνοι θα το έβλεπαν κάθε μέρα. Μου έδειξαν ένα σημείο στον τοίχο που είχαν κάνει μία ζωγραφιά για έναν φίλο τους τοξικομανή που πέθανε, τον Μάριο, και μου ζήτησαν να μην το πατήσω. Όχι μόνο δεν το πάτησα αλλά τους έκανα ένα σχέδιο που τους άρεσε με ένα αγγελάκι, έναν σταυρό και το όνομα του παιδιού. Όταν τελείωσα μου είπαν ότι θα προσέχουν το σχέδιό μου να μην έρθει κάποιος να το χαλάσει».

Από τότε ο Σωτήρης έχει ξαναπεράσει από το Θεαγένειο και το έργο του εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί ακέραιο, όπως του το υποσχέθηκαν. «Όταν μου έκαναν την πρόταση και άκουσα το όνομα ‘Θεαγένειο’ κόπηκε λίγο η ανάσα μου. Ήταν περίεργο να κάνεις χαρούμενα και ‘ελαφρά’ σχεδιάκια εκεί. Aν σήμερα το βλέπει κάποιος και χαίρεται, μου φτάνει», καταλήγει.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΚΘΕΣΗΣ

«Treat art like pizza and it might feel slightly less boring»

Sotiris «Soteur» Fokeas

30/09/2022 - 21/10/2022

Γκαλερί «The Eye Altering», Πάικου 2, εντός Στοάς, 54625 Θεσσαλονίκη

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 02.10.2022