25/02/2022 07:00
«Αυτή είναι η ζωή μας κυρίες και κύριοι, μετρημένη, κανονισμένη, κανονική. Η ζωή μας μια μηχανή. Παλιότερα, θυμηθείτε, ανασαίναμε… Ας σταματήσουμε μια στιγμή να πάρουμε μια ανάσα, ας σταματήσουμε να ακούσουμε ξανά το αρχαίο θρόισμα»…
Η φράση του έργου του Λούις Σεπούλβεδα «Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό», το οποίο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία και διασκευή του Κώστα Γάκη απηχεί όσο ποτέ τον σύγχρονο άνθρωπο, έχοντας παράλληλα μια πλάγια, υπαινικτική, συμβολική ματιά σε όλη την υγειονομική περιπέτεια που περνάει η ανθρωπότητα αυτό το διάστημα, στην πανδημία του κορονοϊού, δείχνοντας ταυτόχρονα πόσο σημαντική είναι μια ανάσα που μπορούμε να πάρουμε σε πολλά επίπεδα της ζωής μας.
Πρόκειται για ένα θεατρικό κείμενο που η καρδιά του χτυπάει δυνατά για τα αρχαία δάση του πλανήτη και για τις φυλές που ζουν ακόμα σε αυτά τα δάση σε αρμονία με τη Μάνα Γη κι όσα απλόχερα μας δίνει όσο και αν την κακομεταχειριζόμαστε. Ένα έργο πολύ επίκαιρο μετά τις πρόσφατες τεράστιες φωτιές στον Αμαζόνιο αλλά και με τον τρόπο που η κυβέρνηση της Βραζιλίας μεταχειρίζεται τους αυτόχθονες του Αμαζονίου. «Η επιλογή του έγινε με τυχαίο τρόπο», λέει στο makthes.gr ο Κώστας Γάκης, αφού ο ίδιος το ανακάλυψε το 2017 στη βιβλιοθήκη του πατέρα του. «Μέσα σε ένα βράδυ το διάβασα, με απορρόφησε τελείως, με ρούφηξε. Το επόμενο πρωί είπα ότι αυτή η ιστορία πρέπει οπωσδήποτε να ακουστεί τώρα γιατί είναι εξαιρετικά επίκαιρη. Αμέσως άρχισα να δημιουργώ τη διασκευή, να γράφω τα τραγούδια. Εκείνη την εποχή ήμουν σε μια καλλιτεχνική γέφυρα με τη νότια Κορέα και είχα ταξιδέψει εκεί με την παράσταση ‘Από την Αντιγόνη στη Μήδεια’. Τότε μου ζήτησαν να τους παρουσιάσω και κάτι ακόμη κι έτσι η πρεμιέρα αυτού του έργου έγινε εκεί το 2019».
Ήταν πολύ σημαντικό και συγκινητικό για εκείνους όλο αυτό. «Είδαμε ότι άνθρωποι με εντελώς διαφορετικές κουλτούρες επικοινώνησαν με τα βαθιά ρεύματα του έργου, με το οικολογικό του περιεχόμενο, με την έννοια της αντίστασης και της προστασίας κάθε κατατρεγμένου», τονίζει ο σκηνοθέτης.
Στην Ελλάδα η παράσταση επρόκειτο να παρουσιαστεί αμέσως μετά αλλά ο κορονοϊός δεν το επέτρεψε. Έτσι, ανέβηκε στις αρχές του περασμένου Νοεμβρίου στο θέατρο Άλφα της Αθήνας (των Ληναίου και Φωτίου), ενώ προηγήθηκαν παραστάσεις και το καλοκαίρι στο νησί του Κώστα Γάκη, την Ικαρία. «Στην Αθήνα το συνδυάζουμε με οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ παρουσιάζεται υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστίας, αλλά και την υποστήριξη του WWF. Έχουμε κάνει διάφορες δράσεις με αυτούς τους δύο οργανισμούς ώστε να πλαταίνει ακόμη περισσότερο το διπλό νόημα του έργου, τόσο το οικολογικό όσο και αυτό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Πλήγμα ο θάνατος του Λούις Σεπούλβεδα
Στο κείμενο υπάρχει το κομμάτι του βίαιου κατατρεγμού και του διωγμού των φυλών από τα δάση, αλλά το αφήγημά του δεν είναι δυσοίωνο, αφού ταυτόχρονα σε πολλά σημεία υπάρχει ανάταση. «Ο νεαρός επαναστάτης καταφέρνει να ενώσει τις φυλές μέσα στα δάση που ζητάνε πίσω τα εδάφη τους. Φυσικά όλο αυτό συνδυάζεται και με το τι συμβαίνει στη Χιλή από την οποία προέρχεται το έργο. Εκεί οι ιθαγενείς πληθυσμοί καταφέρνουν με το καινούριο σύνταγμα να πάρουν πίσω αρκετές περιοχές τους, πράγμα πάρα πολύ ελπιδοφόρο για τον πλανήτη. Άρα το έργο έχει μια αγωνιστική διάθεση και στο τέλος μας ενδιαφέρει να υποστηρίξουμε αυτό το κίνημα που ανατέλλει», υπογραμμίζει ο κ. Γάκης.
Τραγική σύμπτωση μέσα στις σκοτεινές μέρες της καραντίνας που προετοιμαζόταν η παράσταση για να ανεβεί στην Ελλάδα, να πεθάνει ο συγγραφέας από κορονοϊό. «Αυτό ήταν ένα ακόμα πλήγμα το οποίο όμως μας έκανε να πεισμώσουμε και να πούμε ότι θα τον υποστηρίξουμε, θα τον ζωντανέψουμε, θα το παλέψουμε όσο μπορούμε. Ήταν για εμάς κάτι σαν ένα σημάδι. Σκεφτείτε ότι αυτός ο άνθρωπος κλείστηκε στη φυλακή από τον δικτάτορα Πινοσέτ, αγωνίστηκε σε όλο τον πλανήτη και σε όλη τη Λατινική Αμερική με τη Διεθνή Αμνηστία, τη Green Peace, αλλά και άλλες οργανώσεις και τελικά πέθανε από τον ιό. Είχε επίσης πολύ συγκινητικά και βαθιά ανθρώπινα βιβλία, με πολύ – πολύ χαμόγελο και ανάσα ανθρωπιάς».
Οι αναφορές στον κορονοϊό στρέφουν μοιραία τη συζήτηση στα εμβόλια. Δηλώνει υπέρ. «Δεν είμαι όμως υπέρ των διακρίσεων των ανθρώπων, που θεωρώ ότι γίνεται λανθασμένα. Ουσιαστικά βλέπουμε φίλους που δεν έχουν εμβολιαστεί οι οποίοι στο τέλος της μέρας είναι πολύ πιο προσεκτικοί από τους εμβολιασμένους. Μου φαίνεται λάθος να απαγορεύεται να μπουν αυτοί στα θέατρα, στην εστίαση. Δεν πρέπει να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε σχέση με τα ιατρικά δεδομένα τα οποία είναι απόρρητα», σπεύδει να διευκρινίσει.
Ωστόσο, παρά την πανδημία είναι φανατικά αισιόδοξος. «Έχω την αίσθηση ότι δεν θα ξανάρθουμε στη γη, οπότε αυτή τη μια φορά που μας δόθηκε, νομίζω είναι καλό να την αξιοποιήσουμε όσο καλύτερα γίνεται. Ακόμη και σε τέτοιες μέρες που ξέσπασε πόλεμος πρέπει να δούμε ποιος είναι ο δικός μας αγώνας στο να φτιάχνουμε μικρές, ανήσυχες εστίες. Σ’ αυτό πιστεύω. Το θέατρο είναι για μένα μια εφαρμοσμένη ουτοπία, είναι άνθρωποι που έρχονται κοντά, φτιάχνουν όμορφες παραστάσεις, μιλούν με τον κόσμο, ανεβάζουν τον πολιτισμό, τη συζήτηση, τη δημοκρατία και, επειδή σε αυτό το κομμάτι είχα την τύχη να έχω και δασκάλους υπέροχους αλλά και εμπνευστές όπως τον Στέφανο Ληναίο, έχω να πω ότι πραγματικά ζούμε καθημερινά ένα ωραίο σμίξιμο και αυτό δεν θα μας το πάρει κανείς».
«Το βραβείο Χορν μου υποδεικνύει να μην κάνω εκπτώσεις»
Σκηνοθέτης αλλά και πολύ καλός ηθοποιός ο Κώστας Γάκης είναι κάτοχος του βραβείου Χορν για την παράσταση «Κατσαρίδα» που ανέβασαν μαζί με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου. «Μόνο θετικά λειτουργεί για εμένα αυτό το βραβείο, σαν μια πολύ ωραία τρυφερή ώθηση από το παρελθόν, τους ανθρώπους, τους θεατρίνους, τη θεατρική μνήμη του τόπου μας. Όταν το πήρα ήμουν πολύ χαρούμενος γιατί ήταν μια παράσταση που φτιάξαμε με πρωτότυπα δικά μας υλικά, με μουσικές. Οπότε αυτή η διάκριση μου υποδεικνύει σαν ιερό δρόμο να μην κάνω εκπτώσεις και να συνεχίζω με τον ίδιο τρόπο να επινοώ καινούριες θεατρικές συμβάσεις δικές μου, με τις ομάδες, με έναν τρόπο που δεν χάνεται ποτέ το πρόσημο και το άστρο του ανθρωπισμού. Ακόμη και τότε η ‘Κατσαρίδα’ ήταν εξόριστη γιατί έγραφε κάτι ποιήματα που δεν τα καταλάβαινε και έπρεπε να αναζητήσει αλλού την αποδοχή της έμπνευσής της».
Με ελάχιστη παρουσία στην τηλεόραση ο ίδιος (στις σειρές «Μυστικά της Εδέμ» και «Ιωάννα της καρδιάς») ετοιμάζεται τώρα να υποδυθεί τον Αλέκο Παναγούλη σε ένα σίριαλ της δημόσιας τηλεόρασης με τίτλο «Φλόγα και Άνεμος». Η σκηνοθεσία είναι της Ρέινας Εσκενάζυ, ενώ η υπόθεση της σειράς στρέφεται γύρω από τη Σχέση του Γεωργίου Παπανδρέου με την ηθοποιό Κυβέλη.
INFO
Στην παράσταση που πήρε παράταση και θα παρουσιαστεί στις 26 και 27 Φεβρουαρίου παίζουν οι: Γιάννης Βασιλώττος, Ελευθερία Μάζαρη, Ιωάννα Παπακωνσταντίνου. Στον ρόλο του σκύλου ο Κώστας Γάκης. Η μετάφραση είναι του Αχιλλέα Κυριακίδη, η σκηνοθεσία – μουσική σύνθεση του Κώστα Γάκη, η διασκευή των Κώστα Γάκη και Νατάσας – Φαίης Κοσμίδου, οι φωτισμοί του Παναγιώτη Πλασκασοβίτη. Τιμές εισιτηρίων: 15ευρώ (γενική είσοδος), 12ευρώ (Ανέργων – φοιτητικό – ΑΜΕΑ)
«Αυτή είναι η ζωή μας κυρίες και κύριοι, μετρημένη, κανονισμένη, κανονική. Η ζωή μας μια μηχανή. Παλιότερα, θυμηθείτε, ανασαίναμε… Ας σταματήσουμε μια στιγμή να πάρουμε μια ανάσα, ας σταματήσουμε να ακούσουμε ξανά το αρχαίο θρόισμα»…
Η φράση του έργου του Λούις Σεπούλβεδα «Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό», το οποίο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία και διασκευή του Κώστα Γάκη απηχεί όσο ποτέ τον σύγχρονο άνθρωπο, έχοντας παράλληλα μια πλάγια, υπαινικτική, συμβολική ματιά σε όλη την υγειονομική περιπέτεια που περνάει η ανθρωπότητα αυτό το διάστημα, στην πανδημία του κορονοϊού, δείχνοντας ταυτόχρονα πόσο σημαντική είναι μια ανάσα που μπορούμε να πάρουμε σε πολλά επίπεδα της ζωής μας.
Πρόκειται για ένα θεατρικό κείμενο που η καρδιά του χτυπάει δυνατά για τα αρχαία δάση του πλανήτη και για τις φυλές που ζουν ακόμα σε αυτά τα δάση σε αρμονία με τη Μάνα Γη κι όσα απλόχερα μας δίνει όσο και αν την κακομεταχειριζόμαστε. Ένα έργο πολύ επίκαιρο μετά τις πρόσφατες τεράστιες φωτιές στον Αμαζόνιο αλλά και με τον τρόπο που η κυβέρνηση της Βραζιλίας μεταχειρίζεται τους αυτόχθονες του Αμαζονίου. «Η επιλογή του έγινε με τυχαίο τρόπο», λέει στο makthes.gr ο Κώστας Γάκης, αφού ο ίδιος το ανακάλυψε το 2017 στη βιβλιοθήκη του πατέρα του. «Μέσα σε ένα βράδυ το διάβασα, με απορρόφησε τελείως, με ρούφηξε. Το επόμενο πρωί είπα ότι αυτή η ιστορία πρέπει οπωσδήποτε να ακουστεί τώρα γιατί είναι εξαιρετικά επίκαιρη. Αμέσως άρχισα να δημιουργώ τη διασκευή, να γράφω τα τραγούδια. Εκείνη την εποχή ήμουν σε μια καλλιτεχνική γέφυρα με τη νότια Κορέα και είχα ταξιδέψει εκεί με την παράσταση ‘Από την Αντιγόνη στη Μήδεια’. Τότε μου ζήτησαν να τους παρουσιάσω και κάτι ακόμη κι έτσι η πρεμιέρα αυτού του έργου έγινε εκεί το 2019».
Ήταν πολύ σημαντικό και συγκινητικό για εκείνους όλο αυτό. «Είδαμε ότι άνθρωποι με εντελώς διαφορετικές κουλτούρες επικοινώνησαν με τα βαθιά ρεύματα του έργου, με το οικολογικό του περιεχόμενο, με την έννοια της αντίστασης και της προστασίας κάθε κατατρεγμένου», τονίζει ο σκηνοθέτης.
Στην Ελλάδα η παράσταση επρόκειτο να παρουσιαστεί αμέσως μετά αλλά ο κορονοϊός δεν το επέτρεψε. Έτσι, ανέβηκε στις αρχές του περασμένου Νοεμβρίου στο θέατρο Άλφα της Αθήνας (των Ληναίου και Φωτίου), ενώ προηγήθηκαν παραστάσεις και το καλοκαίρι στο νησί του Κώστα Γάκη, την Ικαρία. «Στην Αθήνα το συνδυάζουμε με οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ παρουσιάζεται υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστίας, αλλά και την υποστήριξη του WWF. Έχουμε κάνει διάφορες δράσεις με αυτούς τους δύο οργανισμούς ώστε να πλαταίνει ακόμη περισσότερο το διπλό νόημα του έργου, τόσο το οικολογικό όσο και αυτό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Πλήγμα ο θάνατος του Λούις Σεπούλβεδα
Στο κείμενο υπάρχει το κομμάτι του βίαιου κατατρεγμού και του διωγμού των φυλών από τα δάση, αλλά το αφήγημά του δεν είναι δυσοίωνο, αφού ταυτόχρονα σε πολλά σημεία υπάρχει ανάταση. «Ο νεαρός επαναστάτης καταφέρνει να ενώσει τις φυλές μέσα στα δάση που ζητάνε πίσω τα εδάφη τους. Φυσικά όλο αυτό συνδυάζεται και με το τι συμβαίνει στη Χιλή από την οποία προέρχεται το έργο. Εκεί οι ιθαγενείς πληθυσμοί καταφέρνουν με το καινούριο σύνταγμα να πάρουν πίσω αρκετές περιοχές τους, πράγμα πάρα πολύ ελπιδοφόρο για τον πλανήτη. Άρα το έργο έχει μια αγωνιστική διάθεση και στο τέλος μας ενδιαφέρει να υποστηρίξουμε αυτό το κίνημα που ανατέλλει», υπογραμμίζει ο κ. Γάκης.
Τραγική σύμπτωση μέσα στις σκοτεινές μέρες της καραντίνας που προετοιμαζόταν η παράσταση για να ανεβεί στην Ελλάδα, να πεθάνει ο συγγραφέας από κορονοϊό. «Αυτό ήταν ένα ακόμα πλήγμα το οποίο όμως μας έκανε να πεισμώσουμε και να πούμε ότι θα τον υποστηρίξουμε, θα τον ζωντανέψουμε, θα το παλέψουμε όσο μπορούμε. Ήταν για εμάς κάτι σαν ένα σημάδι. Σκεφτείτε ότι αυτός ο άνθρωπος κλείστηκε στη φυλακή από τον δικτάτορα Πινοσέτ, αγωνίστηκε σε όλο τον πλανήτη και σε όλη τη Λατινική Αμερική με τη Διεθνή Αμνηστία, τη Green Peace, αλλά και άλλες οργανώσεις και τελικά πέθανε από τον ιό. Είχε επίσης πολύ συγκινητικά και βαθιά ανθρώπινα βιβλία, με πολύ – πολύ χαμόγελο και ανάσα ανθρωπιάς».
Οι αναφορές στον κορονοϊό στρέφουν μοιραία τη συζήτηση στα εμβόλια. Δηλώνει υπέρ. «Δεν είμαι όμως υπέρ των διακρίσεων των ανθρώπων, που θεωρώ ότι γίνεται λανθασμένα. Ουσιαστικά βλέπουμε φίλους που δεν έχουν εμβολιαστεί οι οποίοι στο τέλος της μέρας είναι πολύ πιο προσεκτικοί από τους εμβολιασμένους. Μου φαίνεται λάθος να απαγορεύεται να μπουν αυτοί στα θέατρα, στην εστίαση. Δεν πρέπει να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε σχέση με τα ιατρικά δεδομένα τα οποία είναι απόρρητα», σπεύδει να διευκρινίσει.
Ωστόσο, παρά την πανδημία είναι φανατικά αισιόδοξος. «Έχω την αίσθηση ότι δεν θα ξανάρθουμε στη γη, οπότε αυτή τη μια φορά που μας δόθηκε, νομίζω είναι καλό να την αξιοποιήσουμε όσο καλύτερα γίνεται. Ακόμη και σε τέτοιες μέρες που ξέσπασε πόλεμος πρέπει να δούμε ποιος είναι ο δικός μας αγώνας στο να φτιάχνουμε μικρές, ανήσυχες εστίες. Σ’ αυτό πιστεύω. Το θέατρο είναι για μένα μια εφαρμοσμένη ουτοπία, είναι άνθρωποι που έρχονται κοντά, φτιάχνουν όμορφες παραστάσεις, μιλούν με τον κόσμο, ανεβάζουν τον πολιτισμό, τη συζήτηση, τη δημοκρατία και, επειδή σε αυτό το κομμάτι είχα την τύχη να έχω και δασκάλους υπέροχους αλλά και εμπνευστές όπως τον Στέφανο Ληναίο, έχω να πω ότι πραγματικά ζούμε καθημερινά ένα ωραίο σμίξιμο και αυτό δεν θα μας το πάρει κανείς».
«Το βραβείο Χορν μου υποδεικνύει να μην κάνω εκπτώσεις»
Σκηνοθέτης αλλά και πολύ καλός ηθοποιός ο Κώστας Γάκης είναι κάτοχος του βραβείου Χορν για την παράσταση «Κατσαρίδα» που ανέβασαν μαζί με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου. «Μόνο θετικά λειτουργεί για εμένα αυτό το βραβείο, σαν μια πολύ ωραία τρυφερή ώθηση από το παρελθόν, τους ανθρώπους, τους θεατρίνους, τη θεατρική μνήμη του τόπου μας. Όταν το πήρα ήμουν πολύ χαρούμενος γιατί ήταν μια παράσταση που φτιάξαμε με πρωτότυπα δικά μας υλικά, με μουσικές. Οπότε αυτή η διάκριση μου υποδεικνύει σαν ιερό δρόμο να μην κάνω εκπτώσεις και να συνεχίζω με τον ίδιο τρόπο να επινοώ καινούριες θεατρικές συμβάσεις δικές μου, με τις ομάδες, με έναν τρόπο που δεν χάνεται ποτέ το πρόσημο και το άστρο του ανθρωπισμού. Ακόμη και τότε η ‘Κατσαρίδα’ ήταν εξόριστη γιατί έγραφε κάτι ποιήματα που δεν τα καταλάβαινε και έπρεπε να αναζητήσει αλλού την αποδοχή της έμπνευσής της».
Με ελάχιστη παρουσία στην τηλεόραση ο ίδιος (στις σειρές «Μυστικά της Εδέμ» και «Ιωάννα της καρδιάς») ετοιμάζεται τώρα να υποδυθεί τον Αλέκο Παναγούλη σε ένα σίριαλ της δημόσιας τηλεόρασης με τίτλο «Φλόγα και Άνεμος». Η σκηνοθεσία είναι της Ρέινας Εσκενάζυ, ενώ η υπόθεση της σειράς στρέφεται γύρω από τη Σχέση του Γεωργίου Παπανδρέου με την ηθοποιό Κυβέλη.
INFO
Στην παράσταση που πήρε παράταση και θα παρουσιαστεί στις 26 και 27 Φεβρουαρίου παίζουν οι: Γιάννης Βασιλώττος, Ελευθερία Μάζαρη, Ιωάννα Παπακωνσταντίνου. Στον ρόλο του σκύλου ο Κώστας Γάκης. Η μετάφραση είναι του Αχιλλέα Κυριακίδη, η σκηνοθεσία – μουσική σύνθεση του Κώστα Γάκη, η διασκευή των Κώστα Γάκη και Νατάσας – Φαίης Κοσμίδου, οι φωτισμοί του Παναγιώτη Πλασκασοβίτη. Τιμές εισιτηρίων: 15ευρώ (γενική είσοδος), 12ευρώ (Ανέργων – φοιτητικό – ΑΜΕΑ)
ΣΧΟΛΙΑ