Βράδυ Παρασκευής και το "Αριστοτέλειον" βάζει τα καλά του, φωτίζεται και ετοιμάζεται να υποδεχθεί το ανυπόμονο κοινό της Θεσσαλονίκης που από νωρίς έχει σχηματίσει ουρά. Η επιβλητική αφίσα έξω από το θέατρο γράφει: «Ο Γυάλινος Κόσμος» του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη με τους Λένα Παπαληγούρα, Άννα Μάσχα, Κωνσταντίνο Μπιμπή και Αναστάση Ροϊλό.

Κάθε βήμα που σε φέρνει πιο κοντά στην αίθουσα είναι σημαντικό και παρόλο που όλοι αδημονούν, κανείς δεν είναι στην πραγματικότητα έτοιμος για αυτό που θα ακολουθήσει με το άνοιγμα της αυλαίας.

Οι προσδοκίες υψηλές και η αγωνία, που τη νιώθεις στον αέρα, κορυφώνεται με το τρίτο κουδούνι. Τα φώτα σβήνουν και το κοινό σιωπά. Έτσι οφείλει να κάνει κανείς μπροστά στα θαύματα. Από τη σκηνή βγαίνει τόσος καπνός όσος χρειάζεται για να θολώσει το τώρα και να μας απομακρύνει από το σήμερα. Η παράσταση αρχίζει και στα πρώτα κιόλας λεπτά συνειδητοποιείς πως ο Γιώργος Νανούρης έχτισε έναν ολοκαίνουριο κόσμο επί σκηνής που ήρθε για να γκρεμίσει τον δικό μας.

Την εποχή της απόστασης ο σκηνοθέτης και οι συντελεστές της παράστασης κατάφεραν να μας αγγίξουν χωρίς να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο. Ίσως η Λώρα να μην έχει φιληθεί ποτέ ξανά τόσο ουσιαστικά και ίσως ο Τζιμ Ο' Κόνορ να μην έχει χορέψει ποτέ ξανά τόσο κοντά της.

Η σκηνοθετική υπογραφή του Νανούρη και η μαεστρία των ηθοποιών, που δεν υποδύονται τους ρόλους αλλά γίνονται οι χαρακτήρες του έργου, έπλασαν ένα κόσμο που μας έκανε να νιώσουμε ότι δεν χωράμε πια στον δικό μας. Το σύμπαν του Νανούρη, που επιλέγει να μοιάζει με όνειρο, ήταν το καταφύγιο που χρειαζόμασταν για να ξεφύγουμε από τον ωμό ρεαλισμό που βιώνουμε καθημερινά. Η τρυφερή ματιά του είναι εκείνη που φωτίζει το σκοτάδι που περιγράφει. 

Η συγκλονιστική Λένα Παπαληγούρα μπαίνει στα παπούτσια της Λώρας και είναι σαν να φτιάχτηκαν για εκείνη. Η Άννα Μάσχα ως ασφυκτική μητρική παρουσία σε κάνει να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της μέχρι που ο Κωσταντίνος Μπιμπής ως Τομ παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του από τη σκηνή ενώ ο Τζιμ Ο’ Κόνορ, Αναστάσης Ροϊλός, ταράζει τα νερά της οικογένειας και σηκώνει κύμματα στην ψυχής μας. Ποτέ ξανά η υπενθύμιση της εύθραυστης φύσης μας δεν ήταν τόσο όμορφη και επίκαιρη.

Μία ατμοσφαιρική παράσταση, με συναίσθημα που ξεχειλίζει στη σκηνή και πλημμυρίζει την αίθουσα παρασέρνοντας τους θεατές που δεν μπορούν και δεν θέλουν να αντισταθούν. Με λίγα λόγια, ο «Γυάλινος Κόσμος» του Νανούρη κάνει τον δικό μας να μοιάζει χάρτινος και λίγος.