Ο συμπαθής υπουργός Διοικητικής Ανασυγκροτήσεως και Περιθάλψεως της κυβέρνησης που όρκισε το μακρινό 1965 για τις ανάγκες της ταινίας «Υπάρχει και φιλότιμο» ο Αλέκος Σακελλάριος, τέλειωσε την καριέρα του παρεξηγημένος. Κάτι ο πρότερος βίος του, κλασική περίπτωση νεποτισμού στην πολιτική αφού κι ο μπαμπάς κι ο παππούς του έθεσαν εαυτούς στην… υπηρεσία του έθνους, κάτι το κακόηχο επώνυμό του, κάτι οι συνεργάτες του, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας δεν κατάφερε τελικά να αποκαταστήσει το όνομά του και την τιμή της πολιτικής. Κι ας ήταν ο Μαυρογιαλούρος ο μοναδικός εν ενεργεία υπουργός (έστω και με χαρτοφυλάκιο που του ανέθεσε σκηνοθέτης κι όχι πρωθυπουργός) που παραιτήθηκε.

Όταν οι οδηγικές ικανότητες της κόρης του που πήρε το δίπλωμα γιατί ήταν κόρη του, κόρη υπουργού δηλαδή, τον έριξαν στον Άγριλο, το αποκλεισμένο χωριουδάκι δίπλα στην Πλατανιά και διαπίστωσε ιδίοις όμμασι ότι το μαιευτήριο που έφτιαξε εκεί αποτελούσε λάφυρο στα χέρια κομματαρχών του κυβερνώντος κόμματος πήρε των ομματιών του. Αποχώρησε από την κυβέρνηση αηδιασμένος και ηττημένος από το σύστημα, τα γρανάζια του οποίου κινούσαν μια χαρά ο κομματάρχης Γκρούεζας και ο Γιωργάκης ο ιδιαίτερός του, πρόγονοι αμφότεροι των μετέπειτα παιδιών του κομματικού σωλήνα.

Προτεραιότητά τους φυσικά δεν ήταν η εξυπηρέτηση των κατοίκων της εκλογικής περιφέρειας του πολιτικού τους προϊσταμένου (άλλωστε τους αποκαλούν υποτιμητικά χωριάτες) αλλά το χάιδεμα και η αναπαραγωγή της εκλογικής του πελατείας και φυσικά ο δικός τους πλουτισμός. Ίσως να θυμάστε ότι ο Γκρούεζας που ενσαρκώνει ο αξέχαστος Δ. Παπαγιαννόπουλος διατυμπανίζει με κάθε ευκαιρία πόσο κόπτεται για το κόμμα και θεωρεί τουλάχιστον άδικη την ερώτηση που του υποβάλλει ο Κωνσταντάρας για το αν και πόσο έχει εργαστεί και πόθεν έσχε τα περιουσιακά του στοιχεία...

Κι αντί να έχουν καταστήσει ανεπίκαιρη και μουσειακό είδος την αγαπημένη ταινία τα 55 χρόνια που μας χωρίζουν από την παραγωγή της, όσα διεκτραγωδεί μας είναι τόσο γνώριμα και οικεία που αρκεί να αλλάξουμε ονόματα και κοστούμια για να πεισθούμε ότι γυρίστηκε χθες. Κάτι παραπάνω από μισός αιώνας και ο μόνος χαρακτήρας που εξέλιπε από την ελληνική πολιτική ζωή είναι ο κύριος Μαυρογιαλούρος και το σπάνιο φιλότιμό του που τον οδήγησε να παρατήσει τα προνόμια που του εξασφάλιζε η εμπλοκή του με την πολιτική, αναγνωρίζοντας ότι εκεί βρέθηκε για να προσφέρει όχι για να απολαμβάνει.

Έφυγε ελπίζοντας να βρεθεί κάποιος να κάνει αυτό για το οποίο ο ίδιος αποδείχθηκε λίγος.

Πόσοι καλοί άνθρωποι άραγε πίστεψαν έκτοτε και συνεχίζουν να ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα αναδειχθούν τέτοιοι πολιτικοί…

Η αρχή θα γίνει όταν πάψουν οι παροικούντες τα υπουργικά γραφεία να αντιμετωπίζουν το κράτος σαν μαγαζί τους και να τους φαίνεται τόσο κανονικό και φυσιολογικό αυτό ώστε να βγαίνει από το στόμα τους ακόμη και σε ιδιωτικές συζητήσεις…

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 05.07.2020.