Ένα ραντεβού γνωστών και καταξιωμένων δημιουργών που δραστηριοποιούνται στην περιοχή της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό θα μπορούσε να είναι μια καλή σύνοψη για την τελευταία δουλειά του Δημήτρη Νικολούδη με τίτλο «Στην άκρη του δρόμου» που περιλαμβάνει ένα Cd με 13 τραγούδια, καθένα από τα οποία φέρει το στίγμα διαφορετικού συνθετικού – στιχουργικού διδύμου τα οποία συγκεντρώνει γύρω από το πρόσωπο του ο γνωστός ερμηνευτής.

Ένας πολυσυλλεκτικός δίσκος με εξίσου… πολυσυλλεκτική ερμηνεία, αφού ο Νικολούδης κατορθώνει να κάνει δικό του κάθε κομμάτι με διαφορετικό τρόπο, σαν να ακούς κάθε φορά κάποιον άλλο να τραγουδάει μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις, άλλοτε με ωραίες χαμηλές νότες, άλλοτε με επικό έντονο τόνο, άλλοτε λαϊκότροπα ή πιο έντεχνα κ.α. «Αυτό προέκυπτε από τη μορφή που είχε κάθε τραγούδι. Για παράδειγμα τα ‘Άλικα λάθη’ είναι μια πολύ έντεχνη απόπειρα από τον Χρήστο Κολοβό. Και για μένα ήταν κάτι πρωτόγνωρο που μπήκα σε αυτό το είδος», λέει στη «ΜτΚ» ο ερμηνευτής.

Η προετοιμασία αυτής της δουλειάς έγινε σε όλη τη διάρκεια του κορονοϊού. Με τον Σάκη Λάιο που είναι ο κύριος ενορχηστρωτής του άλμπουμ δοκίμαζαν πάρα πολλά πράγματα. «Κάποια από αυτά που επιχειρούσαμε μας έβγαιναν και άλλα όχι. Επαναλαμβάναμε πολλές φορές την προσπάθεια και έτσι βγήκε αυτό το αποτέλεσμα, δηλαδή να μην υπάρχει μια ερμηνεία κοινή όλων των τραγουδιών, γιατί ήταν διαφορετικές συνθέσεις, διαφορετικοί δημιουργοί, διαφορετικές απαιτήσεις», τονίζει ο Δημήτρης Νικολούδης.

Πώς έγιναν όλα

Όλα ξεκίνησαν με το ομότιτλο τραγούδι «Στην άκρη του δρόμου», τις μέρες που άρχιζε η περιπέτεια του κορονοϊού. Ο Χρήστος Βερνάρδος έγραψε το τραγούδι και επικοινώνησε μαζί του ζητώντας του να το ερμηνεύσει. Όταν του το έστειλε να το ακούσει του άρεσε πάρα πολύ. «Γοητεύτηκα τόσο από τη μουσική φόρμα, όσο και από το δίστιχο του Πρόδρομου Μάρκογλου ‘Και βέβαια ο λόγος μας/έχει τη μνήμη μιας ημέρας’ που με συγκλόνισε από την πρώτη στιγμή και κάθε φορά που το ερμηνεύω νιώθω ρίγος. Στη διάρκεια του κορονοϊού δεν μπορέσαμε να κάνουμε κάτι. Όμως συζητήσαμε μετά γι αυτή την προοπτική».

Εντωμεταξύ προϋπήρχε ένα τραγούδι του Πάρη Παρασχόπουλου και ένα του Γιάννη Τσολακίδη. Στην πορεία σκέφτηκε να ζητήσει κομμάτια από ανθρώπους με τους οποίους έπαιξε όλα αυτά τα χρόνια και ταιριάζει. Ανταποκρίθηκαν όλοι σχεδόν στο κάλεσμά του. Ο Παντελής Θαλασσινός εμπνεύστηκε ένα τραγούδι την ώρα του ψαρέματος και του το έστειλε πολύ γρήγορα μέσω κινητού, ο Θανάσης Γκαϊφίλιας το είχε ήδη δομημένο και στο στούντιο ο ερμηνευτής και ο Λάιος το ‘πείραξαν’. Λίγο πριν το κλείσιμο του δίσκου ο Φίλιππος Γράψας δήλωσε ότι ήθελε και εκείνος να γράψει κάτι. Με τον Χρήστο Κολοβό είχε συχνή συνεργασία και οικειότητα, όπως και με τον Κώστα Πρατσινάκη, που μιλούν εδώ και χρόνια την ίδια γλώσσα, ενώ ο Κώστας Θωμαϊδης μόλις άκουσε γι’ αυτό το εγχείρημα, παρότι δεν γράφει συχνά, δήλωσε αμέσως ότι δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από αυτή τη δουλειά. Από τα τελευταία τραγούδια που προστέθηκαν στο μουσικό αυτό κολάζ ήταν και εκείνο του Γιώργου Καζαντζή, καθώς ο συνθέτης είχε πολλές υποχρεώσεις και έτσι άργησαν να συναντηθούν για να το συζητήσουν.

Παλιό, καλό, αυθεντικό άλμπουμ

Το πιο ενδιαφέρον από όλα όμως είναι ότι σε μια εποχή που κυριαρχεί το διαδίκτυο και η νεολαία αναζητά εκεί τις μουσικές της διεξόδους ο Δημήτρης Νικολούδης δημιουργεί ένα άλμπουμ όπως τα παλιά, καλά, αυθεντικά που γνωρίσαμε και αποθυμούμε όλοι. Ένα βιβλίο με τον πρόλογο του ερμηνευτή, αλλά και με καταγεγραμμένους τους στίχους των τραγουδιών που επισφραγίζεται από ένα Cd στο τέλος είναι το χορταστικό αποτέλεσμα των πολλών αυτών συνεργασιών του ερμηνευτή. Ανάμεσά τους πολλές φωτογραφίες, αλλά και ένα σημείωμα του δασκάλου του Ντίνου Χριστιανόπουλου, αφού με εκείνον έκανε το «Αιώνιο Παράπονο», το ξεκίνημά του στη δισκογραφία. «Πριν κάποια χρόνια είχε γίνει μια συναυλία αφιέρωμα σ’ εμένα, τον είχα καλέσει και δεν μπορούσε να έρθει. Έτσι μου έστειλε αυτό το σημείωμα που το φύλαγα σαν έναν θησαυρό. Σκέφτηκα ότι τώρα είναι μια καλή στιγμή να του αφιερώσω αυτή τη δουλειά για τα πολλά αυτά χρόνια που ήμουν κοντά του», σημειώνει ο Νικολούδης.

Γέννημα θρέμμα των Βασιλικών Θεσσαλονίκης, ερμηνευτής με ήθος, συνέπεια, αίσθημα ευθύνης, προϊστάμενος τα τελευταία χρόνια του δημόσιου ραδιοφωνικού σταθμού της ΕΡΤ3 9,58 ο Δημήτρης Νικολούδης μετρά σαράντα χρόνια πορείας στο ελληνικό τραγούδι. Έτσι ο τίτλος του τελευταίου του άλμπουμ περιλαμβάνει και μια μεταφορά. «Νομίζω ότι μάλλον είμαι στην άκρη του δρόμου, όχι στο τέλος αλλά δίπλα, όπου παρατηρώ τα πράγματα από μια απόσταση εμπειρίας, αλλά και χρονολογική. Παρατηρώ όλη αυτή την πορεία μέχρι εδώ και δεν ξέρω τώρα αν θα προχωρήσω λίγο ακόμα, αν απλά θα εξακολουθώ να παρατηρώ ή μόνο να δημιουργώ. Όλο αυτό μου βγαίνει και λίγο από αυτή τη μακρόχρονη πορεία στο τραγούδι, στο ραδιόφωνο, στα μουσικά πράγματα. Έχω παρατηρήσει, έχω ακούσει, έχω παρακολουθήσει συναυλίες και πραγματικά νομίζω ότι τώρα άρχισα να τα παρατηρώ καλύτερα από τότε που ξεκίνησα με όλα αυτά», υπογραμμίζει ο Δημήτρης Νικολούδης.

Το άλμπουμ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος

Δημοσιεύτηκε στη Μακεδονία της Κυριακής 4 Φεβρουαρίου