Ο αγώνας των τυφλών
Στο ντοκιμαντέρ της Μαρίας Χατζημιχάλη- Παπαλιού που προβάλλεται στο 24ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
15/03/2022 07:00
Μέσα στο κλίμα της μεταπολίτευσης σε μια στιγμή που επαναπροσδιορίζονται οι κοινωνικοί συσχετισμοί γύρω στα 1976 η σκηνοθέτης και παραγωγός Μαρία Χατζημιχάλη – Παπαλιού κινηματογραφεί κινητοποιήσεις για να φτιάξει ένα «αρχείο αντιπληροφόρησης», όπως λέει η ίδια στο makthes.gr.
Ανάμεσα στις διαμαρτυρίες αυτές είναι πολλοί οι τυφλοί επαίτες που βρίσκονται έξω από τη Βουλή και αποφασίζουν να υψώσουν τη φωνή τους για να θέσουν τέρμα στην εκμετάλλευσή τους από το κράτος και τα φιλανθρωπικά κυκλώματα. «Συνδέθηκα πάρα πολύ με αυτό το γεγονός. Πάνω από 15000 τυφλοί ξεσηκώθηκαν ζητώντας Ψωμί, Παιδεία και όχι Επαιτεία με αποκορύφωμα την κατάληψη του Οίκου Τυφλών», θυμάται σήμερα η δημιουργός.
Έτσι παίρνει η ίδια την κάμερα στο χέρι και παρακολουθεί για δύο ολόκληρα χρόνια (1976-1977) όλες τις φάσεις του αγώνα αυτού. Η ίδια αναπτύσσει σχέσεις με τους αγωνιζόμενους στη διάρκεια των γυρισμάτων και, εν τέλει, δημιουργεί μια ταινία που αργότερα γίνεται μέρος αυτού του αγώνα. «Γίνεται πια ένα όπλο στα χέρια των τυφλών», λέει η Μαρία Χατζημιχάλη – Παπαλιού.
Όμως ως μια τέτοια ταινία συναντά και πολλά εμπόδια εκείνη την εποχή. Δεν είναι λίγες οι διώξεις, οι μηνύσεις και οι δίκες που υφίσταται, αφού έχει απέναντί της τα κυκλώματα που εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους αυτούς. Οι διώξεις δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη δημιουργό, αλλά και γίνονται απέναντι σε δημοσιογράφους που υποστηρίζουν τους τυφλούς, στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» που τους συμπαραστέκεται, αλλά και στον γνωστό πατέρα Ιωάννη Μεταλληνό που σπεύδει να τους συμπαρασταθεί. «Θυμάμαι ότι ο τελευταίος στερήθηκε γι αυτό τον λόγο το δικαίωμα του ιερουργείν γιατί ήταν στο πλευρό τους. Μάλιστα τιμωρήθηκε πάρα πολύ σκληρά, αφού δεν του έδωσαν καν το δικαίωμα να απολογηθεί», επισημαίνει η σκηνοθέτης.
Τελικά, η ταινία απαγορεύεται στην Ελλάδα, παρουσιάζεται στο τότε αντιφεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ταξιδεύει λαθραία στο εξωτερικό όπου προβάλλεται και συναντά μεγάλη αποδοχή από διανοούμενους της εποχής όπως οι Ζαν Πολ Σαρτρ, Σιμόν Ντε Μποβουάρ, Μισέλ Φουκώ, Κώστας Γαβράς, Ιβ Μοντάν, Σιμόν Σινιορέ, Νίκος Πουλαντζάς, Ρέι Τζαρλς κ.α.
Επίσης, το φιλμ συμμετέχει και διακρίνεται σε πολλά Διεθνή Φεστιβάλ όπως τις Κάννες, το Μανχάιμ, το Λοκάρνο, Ντέι Πόπολι κ.α., ενώ αργότερα προβάλλεται πλέον επίσημα στην Ελλάδα και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Κερδίζει το βραβείο καλύτερης ταινίας το 1977 FIPRESCI (Διεθνής Ομοσπονδία Κριτικών Κινηματογράφου).
Τώρα, η ταινία επαναπροβάλλεται στο πλαίσιο του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης σε νέα αποκατεστημένη ψηφιακή κόπια (DCP) που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της δράσης «Χώρα σε βλέπω» με αγγλικούς υπότιτλους. «Είναι πολύ σημαντικό το φιλμ να προβάλλεται με αυτή τη νέα μορφή του γιατί έτσι διατηρείται ζωντανή η μνήμη του παρελθόντος και αυτό είναι πολύ καλό για τις νέες γενιές για να μαθαίνει η νεολαία τι ακριβώς συνέβη τότε», καταλήγει η κ. Παπαλιού.
Η ταινία θα παρουσιαστεί απόψε στις 6.30μμ στην αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης» (Αποθήκη 1, Λιμάνι).
Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας:
Μέσα στο κλίμα της μεταπολίτευσης σε μια στιγμή που επαναπροσδιορίζονται οι κοινωνικοί συσχετισμοί γύρω στα 1976 η σκηνοθέτης και παραγωγός Μαρία Χατζημιχάλη – Παπαλιού κινηματογραφεί κινητοποιήσεις για να φτιάξει ένα «αρχείο αντιπληροφόρησης», όπως λέει η ίδια στο makthes.gr.
Ανάμεσα στις διαμαρτυρίες αυτές είναι πολλοί οι τυφλοί επαίτες που βρίσκονται έξω από τη Βουλή και αποφασίζουν να υψώσουν τη φωνή τους για να θέσουν τέρμα στην εκμετάλλευσή τους από το κράτος και τα φιλανθρωπικά κυκλώματα. «Συνδέθηκα πάρα πολύ με αυτό το γεγονός. Πάνω από 15000 τυφλοί ξεσηκώθηκαν ζητώντας Ψωμί, Παιδεία και όχι Επαιτεία με αποκορύφωμα την κατάληψη του Οίκου Τυφλών», θυμάται σήμερα η δημιουργός.
Έτσι παίρνει η ίδια την κάμερα στο χέρι και παρακολουθεί για δύο ολόκληρα χρόνια (1976-1977) όλες τις φάσεις του αγώνα αυτού. Η ίδια αναπτύσσει σχέσεις με τους αγωνιζόμενους στη διάρκεια των γυρισμάτων και, εν τέλει, δημιουργεί μια ταινία που αργότερα γίνεται μέρος αυτού του αγώνα. «Γίνεται πια ένα όπλο στα χέρια των τυφλών», λέει η Μαρία Χατζημιχάλη – Παπαλιού.
Όμως ως μια τέτοια ταινία συναντά και πολλά εμπόδια εκείνη την εποχή. Δεν είναι λίγες οι διώξεις, οι μηνύσεις και οι δίκες που υφίσταται, αφού έχει απέναντί της τα κυκλώματα που εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους αυτούς. Οι διώξεις δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη δημιουργό, αλλά και γίνονται απέναντι σε δημοσιογράφους που υποστηρίζουν τους τυφλούς, στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» που τους συμπαραστέκεται, αλλά και στον γνωστό πατέρα Ιωάννη Μεταλληνό που σπεύδει να τους συμπαρασταθεί. «Θυμάμαι ότι ο τελευταίος στερήθηκε γι αυτό τον λόγο το δικαίωμα του ιερουργείν γιατί ήταν στο πλευρό τους. Μάλιστα τιμωρήθηκε πάρα πολύ σκληρά, αφού δεν του έδωσαν καν το δικαίωμα να απολογηθεί», επισημαίνει η σκηνοθέτης.
Τελικά, η ταινία απαγορεύεται στην Ελλάδα, παρουσιάζεται στο τότε αντιφεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ταξιδεύει λαθραία στο εξωτερικό όπου προβάλλεται και συναντά μεγάλη αποδοχή από διανοούμενους της εποχής όπως οι Ζαν Πολ Σαρτρ, Σιμόν Ντε Μποβουάρ, Μισέλ Φουκώ, Κώστας Γαβράς, Ιβ Μοντάν, Σιμόν Σινιορέ, Νίκος Πουλαντζάς, Ρέι Τζαρλς κ.α.
Επίσης, το φιλμ συμμετέχει και διακρίνεται σε πολλά Διεθνή Φεστιβάλ όπως τις Κάννες, το Μανχάιμ, το Λοκάρνο, Ντέι Πόπολι κ.α., ενώ αργότερα προβάλλεται πλέον επίσημα στην Ελλάδα και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Κερδίζει το βραβείο καλύτερης ταινίας το 1977 FIPRESCI (Διεθνής Ομοσπονδία Κριτικών Κινηματογράφου).
Τώρα, η ταινία επαναπροβάλλεται στο πλαίσιο του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης σε νέα αποκατεστημένη ψηφιακή κόπια (DCP) που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της δράσης «Χώρα σε βλέπω» με αγγλικούς υπότιτλους. «Είναι πολύ σημαντικό το φιλμ να προβάλλεται με αυτή τη νέα μορφή του γιατί έτσι διατηρείται ζωντανή η μνήμη του παρελθόντος και αυτό είναι πολύ καλό για τις νέες γενιές για να μαθαίνει η νεολαία τι ακριβώς συνέβη τότε», καταλήγει η κ. Παπαλιού.
Η ταινία θα παρουσιαστεί απόψε στις 6.30μμ στην αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης» (Αποθήκη 1, Λιμάνι).
Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας:
ΣΧΟΛΙΑ