Λίγο πριν η Νατάσσα Μποφίλιου ανέβει στην σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης σήμερα Τρίτη 8 Μαρτίου, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, μιλάει στη «ΜτΚ» για όλα εκείνα που την απασχολούν. Την πατριαρχία, που κληρονομήσαμε από γενιές σε γενιές μέχρι την στιγμή που αφυπνιστήκαμε, το κίνημα MeToo, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης που δίνουν βήμα στη φωνή μας να φτάσει μακριά, την κατάσταση στο χώρο του πολιτισμού κατά την περίοδο του κορονοϊού και τις ζωντανές εμφανίσεις της που ξεκίνησαν πριν λίγο καιρό μετά από μια διετία. Μέσα σε όλη αυτήν την ευμετάβλητη κατάσταση που βιώνουμε, η ίδια δηλώνει πως αποφεύγει να κάνει σχέδια και προτιμάει να απολαμβάνει το παρόν.

Την Τρίτη 8 Μαρτίου έρχεστε για μία μοναδική εμφάνιση με τίτλο «Καμία δεμένη» στο Μέγαρο Μουσικής, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Τι να περιμένουμε από αυτή την παράσταση;

Καταρχάς, γυναίκα για μένα είναι η ύπαρξη. Είναι ο τρόπος που προχωρά η ζωή. Από τη μία, ένας αδιάκοπος αγώνας για την ομορφιά, για την τρυφερότητα, για την ειρήνη, για τη δικαιοσύνη. Και από την άλλη, αιώνες αδικίας, καταπίεσης και ένας αδιάκοπος αγώνας να υπάρξει ελεύθερη κι ευτυχισμένη ζωή. Σε αρμονία με τη φύση και τον προορισμό μας. Στην παράσταση αυτή, θα δείτε τα τραγούδια μας να διακόπτονται από στιγμές γυναικείας τραγουδοποιίας που ενέπνευσαν και αγκάλιασαν τις ανησυχίες και τα όνειρα των ανθρώπων.

Μέσα από τα τραγούδια εξυμνείτε το δικαίωμα της ατομικής ελευθερίας και της απόλυτης αυτοδιάθεσης, ενώ πριν από λίγους μήνες είχατε κάνει ένα ξέσπασμα σε συναυλία σας, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «ανήκω μόνο στον εαυτό μου, ρε!». Μήπως φέτος περισσότερο από ποτέ -βάσει των όσων συμβαίνουν- έχει σημασία να μειωθούν οι «δεμένες»;

Οι γυναίκες γεννηθήκαμε με τη δαμόκλειο σπάθη της πατριαρχίας πάνω από το κεφάλια μας. Δεν έλειψε σε κανένα μας βήμα. Γαλουχήθηκαν οι γενιές μας μέσα σε αυτήν, μας δίδαξαν να την ανεχόμαστε και να την κληρονομούμε στις επόμενες γενιές, μέχρι τη μέρα που αφυπνιστήκαμε και αρχίσαμε να βλέπουμε τα πράγματα καθαρά. Βρήκαμε τις λέξεις να το πούμε ξανά και να φτιάξουμε προτάσεις που να δηλώνουν ότι δεν θα το ανεχτούμε άλλο πια. Δεν έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη, όμως, χρειάσθηκε μια σπίθα για να ανάψει τη φωτιά. Υπήρξαν χρόνια ζύμωσης, κοινωνικών και πολιτικών ανακατατάξεων και φυσικά πολύ πριν το MeToo. Υπήρξαν οι αδελφές μας, που βάδισαν όλο αυτόν τον σκληρό, τον άγριο και δύσβατο δρόμο που μας οδήγησε στο ΜeΤoo και σε αυτήν την παγκόσμια γυναικεία συσπείρωση και εξέγερση, ας μου επιτραπεί ο όρος, απέναντι στο σύστημα που μας καταδιώκει αιώνες.

Είστε αισιόδοξη ότι βρισκόμαστε σε καλό δρόμο;

Δεν φτάσαμε ακόμα στον προορισμό μας και δε θα φτάσουμε μέχρι και η τελευταία από εμάς να ζει απολύτως ελεύθερη, μέσα στην ισότητα και τη δικαιοσύνη, χωρίς φόβο. Όμως, τιμώντας τους κόπους και τον πόνο μας, οφείλουμε να πούμε πως είμαστε σε γενναίο και αισιόδοξο βηματισμό προς τα εκεί.

Πόσο σημαντικός θεωρείτε ότι είναι ο ρόλος των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης σε αυτή τη φάση της αφύπνισης; Δίνεται πλέον βήμα σε άτομα, που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να ακουστούν;

Ναι. Τα social media, όσο και αν είμαι σκωπτική και κριτική απέναντι τους, σε αυτή τη μάχη είναι με το μέρος μας. Ίσως χωρίς αυτά να μην είχε φτάσει η φωνή μας τόσο μακριά. Να μην είχαμε κατορθώσει να συσπειρωθούμε και να επικοινωνήσουμε το μήνυμα σε κάθε μία, σε κάθε έναν.

Εσείς πόσο χρειάστηκε να παλέψετε για να ανήκετε στον εαυτό σας;

Αυτή η πάλη δεν σταματά. Όσο θα αναπνέω, θα παλεύω γι’ αυτό. Το ξέρω και έχω προετοιμαστεί. Γιατί όχι μόνο σαν γυναίκα, αλλά και σαν άνθρωπος ζω σε ένα σύστημα που με απορροφά, προσπαθεί να με εξουσιάζει και να μεθοδεύει κάθε μου επιλογή, κάθε μου απόφαση.

Σε συνεντεύξεις σας έχετε κάνει λόγο για σωματική επίθεση και κακοποιητικές συμπεριφορές που έχετε βιώσει στο χώρο εργασίας. Σήμερα, αν γυρνούσατε τον χρόνο πίσω, τι θα αλλάζατε στη δική σας στάση;

Πιστεύω πως δεν υπάρχει γυναίκα που δεν χρειάστηκε να υπερκεράσει τον σκόπελο μιας κακοποιητικής συμπεριφοράς μέσα στην οικογένεια, το σχολείο, το κοινωνικό περιβάλλον, την εργασία, μία ερωτική σχέση. Τώρα ξέρουμε τι να κάνουμε, τώρα δεν ντρεπόμαστε να το πούμε, τώρα είναι οι αδελφές μας και ένα μεγάλο κοινωνικό σύνολο στο πλευρό μας. Τώρα αναζητάμε το δίκιο μας και είμαστε έτοιμες πάση θυσία να το βρούμε.

Πριν από λίγες ημέρες επιστρέψατε στις ζωντανές εμφανίσεις σε κλειστό χώρο μετά από δύο χρόνια, εξαιτίας της πανδημίας. Πώς βιώσατε αυτήν την επιστροφή;

Σαν ένα θρίαμβο αγάπης και συγκίνησης.

Ο χώρος του πολιτισμού ήταν από αυτούς που «γονάτισαν» στην εποχή του κορονοϊού. Επιστρέφοντας πλέον σε μία «κανονικότητα», έχετε εντοπίσει διαφορές σε σχέση με πριν ή είναι νωρίς ακόμα για να κάνουμε έναν απολογισμό;

Είναι πολύ νωρίς ακόμη να μιλήσουμε για κανονικότητα. Απέχουμε από αυτήν παρασάγγας, όπως επίσης και από την καθαρή εικόνα των αποτελεσμάτων της πανδημίας στη ζωή και την επιβίωση μας. Ας κρατάμε μικρό καλάθι και ας έχουμε καθαρή σκέψη και γερό στομάχι για όσα θα επακολουθήσουν της τραγικότητας των τελευταίων δύο ετών.

Τέλος, ποια είναι τα καλλιτεχνικά σας σχέδια για το μέλλον;

Φοβάμαι να κάνω σχέδια. Δεν τολμώ. Προτιμώ να απολαύσω και να νιώσω ευγνώμων για αυτό που μου συμβαίνει τώρα, που κάθε άλλο παρά δεδομένο είναι... Μια ματιά γύρω μας σε πείθει για τη μεγάλη τύχη να εργαζόμαστε ξανά και να έχουμε ψωμί, υγεία και ζέστη στο σπίτι μας. Και το λέω χωρίς ίχνος γραφικότητας. Με συνείδηση και απόλυτο ρεαλισμό.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 05-06.03.2022