Οι Έλληνες είμαστε περίεργος λαός. Ανάλγητοι και εμπαθείς από τη μία, ψυχούλες και αλληλέγγυοι από την άλλη. Πολλές φορές τα παραπάνω συναντώνται… στο ίδιο άτομο! Δεν θα κάνω ούτε ατομική ούτε κοινωνική ψυχανάλυση, αλλά θα επισημάνω ότι το συναίσθημα μας καθοδηγεί καθοριστικά κι ότι ως σύνολο είμαστε πολύ πιο επιρρεπείς στις θυμικές αντιδράσεις απ’ ό,τι στις λογικές.

Τι έγινε στην περίπτωση του μικρού Ραφαήλ; Έγινε το επικοινωνιακά απίστευτο: Ένα μωράκι με ανίατη βαρύτατη ασθένεια που οδηγεί σε θάνατο, του οποίου οι γονείς αγωνίζονται μέχρι τέλους για μία έστω ελάχιστη ευκαιρία στη ζωή. Η απόρριψη της αίτησής τους από το Ανώτατο Υγειονομικό Συμβούλιο ήταν η λογική επιστημονικά τεκμηριωμένη άποψη. Αλλά η συναισθηματική άποψη ήταν η ακριβώς αντίθετη: Δώστε στο μωρό μία τελευταία ευκαιρία… Κάπου εκεί χάθηκε η επικοινωνία μεταξύ κράτους και πολιτών. Το κράτος, το υπουργείο, η κυβέρνηση ακόμη και η αντιπολίτευση -που δεν εκμεταλλεύτηκε πολιτικά το θέμα και μπράβο της- βρέθηκαν σε πλήρη αμηχανία, σε εμφανές αδιέξοδο.

Από τη μία δεν μπορούσαν να αγνοήσουν και να προσπεράσουν την αρνητική γνωμοδότηση -διότι αλίμονο αν καταργούμε θεσμικά όργανα έτσι- κι από την άλλη δεν μπορούσαν να αγνοήσουν το συναισθηματικά φορτισμένο θέμα, που ειλικρινά πιστεύω ότι τους στεναχωρούσε βαθιά. Τι έκαναν; Με όλο το σεβασμό σε πρώην συναδέλφους όπως και στους ειδικούς expert της επικοινωνίας, έκαναν την πιο ανόητη επικοινωνιακή διαχείριση κρίσης ever… Προσπάθησαν να κρατήσουν «χαμηλά» τη δημοσιότητα

Καλοί μου άνθρωποι, αυτό θα μπορούσε να συμβεί πριν από 20 χρόνια και αν… Σήμερα δεν χρειάζεται κανείς την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες ούτε καν τα μεγάλα ενημερωτικά sites για να επικοινωνήσει ένα τέτοιο θέμα και να στήσει σε dt μια καμπάνια συλλογής χρημάτων, για να πάει το μωρό στην Αμερική. Κι αυτό ακριβώς έγινε. Τα social media σάρωσαν τα παραδοσιακά, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι άνοιξαν τις τσέπες και τις καρδιές τους, έβαλαν κουμπαράδες στα ταμεία των καταστημάτων τους, αναμετέδωσαν το μήνυμα σε διαδικτυακούς και διά ζώσης φίλους, βοήθησαν και πίεσαν να βρεθεί λύση.

Και φυσικά κατάλαβαν ότι τα mainstream media δεν έπαιζαν το θέμα κόντρα στην τηλεοπτική/έντυπη κοινή λογική, διότι δεν είναι ηλίθιοι. Έχουν δει άπειρες ώρες ενασχόλησης των ΜΜΕ με περιπτώσεις αδυνάμων που δεν τους βοηθά το κράτος κι έχουν ζήσει τριάντα - σαράντα τηλεμαραθώνιους για παιδάκια… Τι να τους πεις; Τι, ξαφνικά οι δημοσιογράφοι δεν βρήκαν «ενδιαφέρον» το θέμα;

Με άλλα λόγια, τίποτε δεν κρατήθηκε «χαμηλά» μέχρι που ανέβηκε «ψηλά» όταν βρέθηκε η ευλογημένη λύση κι έφυγε το μωρό για τις ΗΠΑ. Πώς λύθηκε το πρόβλημα; Με εμπλοκή τελικά του υπουργείου αλλά και με τα 2/3 των χρημάτων να έχουν δοθεί από τους πολίτες. Λίγα από πολλούς και πολλά από λίγους, αλλά πάντως μέσα από μία διαδικτυακή καμπάνια που σάρωσε τα τείχη και τις παρεμβάσεις. Ο λόγος, μη γελιόμαστε, ήταν ότι σπάραξε η ψυχή όλων μας… Αν ήταν άλλο το θέμα, δεν θα είχε τέτοια ισχύ. Ωστόσο, ήταν ένα καλό μάθημα προς αποφυγήν για πολιτικούς και μιντιάρχες στο μέλλον. Αν θέλουν φυσικά να έχουν μέλλον…

Προσυπογράφω κάθε λέξη

Σπάνια συμφωνώ με τον Γιώργο Μουρούτη. Αλλά εδώ συμφωνώ και μάλιστα σε κάθε λέξη του κειμένου του. Σχολιάζοντας την υπόθεση του «Τζόκερ», επισήμανε «την αδιανόητη, σεξιστική τοποθέτηση του επικοινωνιακού επιτελείου του υπουργείου Πολιτισμού, το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ έβγαλε στη φόρα την ταυτότητα της αρμόδιας υπαλλήλου του υπουργείου (την οποία θα όφειλε να προστατεύσει) όχι γιατί έκανε λανθασμένα τη δουλειά της, αλλά επειδή τυγχάνει να έχει εξ αγχιστείας συγγενική σχέση με στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ!

Από πότε, κυρίες και κύριοι του υπουργείου Πολιτισμού, σε μία δημοκρατική και φιλελεύθερη χώρα υφίσταται οικογενειακή (και όχι ατομική) ευθύνη λόγω των πολιτικών επιλογών ενός εξ αγχιστείας συγγενή;

Πώς ακριβώς γνωρίζετε τα πολιτικά πιστεύω της τμηματάρχου του υπουργείου, την οποία διαπομπεύετε δημοσίως; Μαζί της ψηφίζετε ή υποθέτετε ότι ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ, επειδή παντρεύτηκε κάποιον που είναι συγγενής με στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ;

Με ποιον τρόπο αξιολογείτε τα στελέχη σας; Με κριτήριο την κομματική τους τοποθέτηση και τις οικογενειακές τους καταβολές ή, όπως θα έπρεπε, με βάση την αποδοτικότητά τους;

Για να συνεννοηθούμε: Η πολιτική ηγεσία του κάθε υπουργείου μπορεί να έχει την α’ ή τη β’ άποψη. Σε καμία όμως περίπτωση δεν νομιμοποιείται να εκθέτει τα στελέχη του και να υποτιμά την προσωπικότητά τους με σεξιστικά υπονοούμενα ότι η δουλειά τους σχετίζεται με τους συζύγους ή τους συγγενείς τους…

Αυτά είναι αδιανόητα πράγματα, που παραπέμπουν σε άλλες εποχές και σε καμία περίπτωση δεν συνάδουν με τις δημοκρατικές αρχές και τη φιλελεύθερη οπτική του Κυριάκου Μητσοτάκη».

Άλλοι, πάλι, διαφωνούν

Για το ίδιο θέμα -αυτό της υπαλλήλου του ΥΠΠΟ, που έχει συγγενική σχέση με τον πρώην υφυπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, Κωνσταντίνο Στρατή- ο βουλευτής της ΝΔ ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος έχει άλλη άποψη: Τον ρώτησαν στο Action 24 εάν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη «Εδώ έχουμε μια περίπτωση όπου θα πρέπει να διερευνήσουμε τα κίνητρα»... «Θα μου επιτρέψετε να είμαι φιλύποπτος όσον αφορά το γιατί ένας νόμος του 1937, ανενεργός εδώ και δεν ξέρω πόσα χρόνια, επαναϋπογεγραμμένος από τον κ. Ραγκούση, και μια επιτροπή την οποία χαρακτήρισε ο κ. Τσίπρας ‘μεσαιωνική’, ‘σκοταδιστική’, αλλά δεν την άλλαξε, αποφασίζει ξαφνικά να κάνει κάτι το οποίο θα εκθέσει με τέτοιον τρόπο την κυβέρνηση Μητσοτάκη». «Διερευνώ και αναρωτιέμαι για τα κίνητρα», συνέχισε ο βουλευτής της ΝΔ. Αυτή η θέση προκάλεσε την αντίδραση του Δημήτρη Βέττα που είπε ειρωνικά: «Φαντάζομαι ότι τα παιδάκια στο σχολείο δεν σας έκαναν παρέα με τέτοιες συμπεριφορές» και συνέχισε λέγοντας: «Διαπράξατε ένα πολύ μεγάλο ατόπημα. Διαβάλατε έναν άνθρωπο. Δεν φτάνει η συγγνώμη σας. Αν ήμουν στη θέση σας, θα είχα εξαφανιστεί. Δεν είναι συμπεριφορά βουλευτή. Οι βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου μπορούν να έχουν διάφορα μπλοκ. Ένα μπλοκ δεν πρέπει να έχουν: το ρουφ κλαμπ».

Sparta!

Όπως έχετε καταλάβει, μετά την ταινία «300», η Σπάρτη ανέβηκε σε διεθνή αναγνωρισιμότητα. Ο ανεκδιήγητος Μπόρις Τζόνσον, μιλώντας σε μαθητές του δημοτικού, συνέκρινε την Αθήνα με τη Σπάρτη, λέγοντας ότι η πρώτη ήταν πιο δεκτική και υποδεχόταν ανθρώπους απ’ όλον τον αρχαίο κόσμο, ενώ η Σπάρτη τους έδιωχνε όλους. Αυτή η τοποθέτηση του βρετανού πρωθυπουργού είχε ως αποτέλεσμα την απάντηση του δημάρχου Σπάρτης Πέτρου Δούκα, ο οποίος με επιστολή του κάλεσε το βρετανό πρωθυπουργό να δει την πόλη και να πάρει μια γεύση «της φιλοξενίας και της ιστορίας της Σπάρτης». Η απάντηση στην πρόσκληση ήρθε από την πρεσβευτή Κέιτ Σμιθ: «Αγαπητέ Δήμαρχε, Αγαπητέ Πέτρο

Σας ευχαριστούμε θερμά για το γράμμα σας στον Πρωθυπουργό μας. Μου ζητήθηκε να απαντήσω εκ μέρους του στην πρόσκλησή σας για την επίσκεψη στην πόλη της Σπάρτης. Ο Πρωθυπουργός ενδιαφερόταν πάντα για την ιστορία της σπουδαίας πόλης σας και των σπουδαίων ανθρώπων της. Όπως θα γνωρίζετε, το πρόγραμμα του Πρωθυπουργού είναι αρκετά απαιτητικό, αλλά αν του το επιτρέψει ο χρόνος, θα ήταν ευτυχής να σας επισκεφτεί. Όπως και εγώ, με την επόμενη ευκαιρία που θα προκύψει».

*Δημοσιεύθηκε στη "Μτκ" στις 26/27 Οκτωβρίου 2019