Συνέντευξη: Βιολέτα Φωτιάδη

Το αριστουργηματικό έργο του Σάκη Σερέφα «Λιωμένο Βούτυρο», η αληθινή ιστορία αγάπης του Τάσου και της Λούλας που γέννησε το έγκλημα, ανεβαίνει για δεύτερη φορά στο Θέατρο Άνετον για τέσσερις μόνο παραστάσεις, από τις 21 έως και τις 24 Νοεμβρίου, με τη σκηνοθετική υπογραφή της Μαριλένας Κατρανίδου και τους εκπληκτικούς ηθοποιούς: Εβίτα Αγαΐτση, Αργύρη Ζαφείρη και Στέλλα Παπαδοπούλου!

Η παράσταση ξεκίνησε ως θέμα διπλωματικής εργασίας και κατέληξε να ζητηθεί από το Δήμο Θεσσαλονίκης: «Όσο κάναμε τη διπλωματική ανακαλύψαμε ότι το έργο έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον έρευνας! Έτσι αποφασίσαμε να το στείλουμε στο φεστιβάλ «Ανοιχτή σκηνή» και έπειτα δεχθήκαμε πρόταση από το Δήμο να το παρουσιάσουμε ξανά. Αυτό δεν το περίμενα γιατί στη Θεσσαλονίκη είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσουν θεατρικές ομάδες με μηδενικό budget αν δεν στεγάζονται σε κάποιο ιδιωτικό θέατρο.» λέει η σκηνοθέτης.

Το εύρος του κοινού στο οποίο απευθύνεται το έργο είναι πολύ μεγάλο, καθώς το feedback που εισπράττει η ίδια ακόμα και από ανθρώπους που δεν πηγαίνουν τόσο συχνά στο θέατρο, είναι ιδιαίτερα θετικό, γεγονός που το αποδίδει στην καλή συνεργασία που είχαν ως ομάδα: «Όλοι δοθήκαμε πολύ σε αυτό. Λόγω έλλειψης χρόνου οι πρόβες έπρεπε είναι παραγωγικές και δημιουργικές ταυτόχρονα και περνούσαμε τόσο ωραία που θέλαμε να μείνουμε παραπάνω. Παρόλο που εγώ δε θα επέλεγα από μόνη μου το συγκεκριμένο έργο, χάρηκα πάρα πολύ όταν μου έγινε η πρόταση. Είναι από τις περιπτώσεις που δεν ξέρεις ότι θες κάτι μέχρι αυτό να γίνει!»

«Ήθελα στη σκηνή να αναδεικνύεται ο κάθε ηθοποιός ξεχωριστά»

Ένα έργο σύγχρονο, με απλό λόγο και κοινούς προβληματισμούς αλλά ταυτόχρονα απαιτητικό μιας και τρεις ηθοποιοί καλούνται να ενσαρκώσουν πολλούς ρόλους με συνεχής εναλλαγές, έθεσε στη Μαριλένα την εξής πρόκληση: «Ήθελα στη σκηνή να αναδεικνύεται ο κάθε ηθοποιός ξεχωριστά. Στο κείμενο θέτονται ορισμένοι προβληματισμοί που μένουν αναπάντητοι και σκηνοθετικά ήθελα τους δώσω χώρο να ακουστούν χωρίς να τους κατευθύνω ή να μειώσω έναν συλλογισμό που μπορεί να φαίνεται απλοϊκός ενώ τελικά είναι πολύ ουσιαστικός.»

Για την απόδοση των χαρακτήρων, η σκηνοθέτης ανέπτυξε ορισμένες σωματικές φόρμες κόντρα στην εικόνα που δημιουργεί το κείμενο για τον κάθε ρόλο, γεγονός που αποτέλεσε μεγάλο ρίσκο για το τελικό αποτέλεσμα: «Με την εκδοχή που δουλέψαμε δημιουργήσαμε εμείς τις φόρμες μέσα στις οποίες εντάσσεται ο χαρακτήρας του έργου σύμφωνα με τα γνωρίσματα του ηθοποιού και όχι το αντίστροφο! Αυτό είναι μέρος της περίεργης ενορχήστρωσης και του συνθετικού παιχνιδιού που συμβαίνουν επί σκηνής. Όλο αυτό ήταν μία πολύ δημιουργική πρόκληση! Αν είσαι παρατηρητικός με τους ανθρώπους που έχει γύρω σου θα δεις ότι όλα τα «υλικά» είναι εκεί και εσύ μπορείς να τα πάρεις και να τα αξιοποιήσεις.»