04/07/2022 16:00
Η 17χρονη Μαρία Ιωαννίδη θα μπορούσε να νιώθει ξεχωριστή, εάν αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι είναι το μοναδικό κορίτσι στην ακριτική Κάρπαθο, που παίζει ποδόσφαιρο. Πού την χάνεις, πού την βρίσκεις είναι συνεχώς με μια μπάλα στα πόδια κόντρα σε όλους και σε όλα. Μπορεί κατά καιρούς και άλλα κορίτσια στο νησί να πέρασαν από το γήπεδο ποδοσφαίρου, ωστόσο, είναι η μοναδική που διατήρησε μία σταθερή σχέση με το άθλημα.
Η Μαρία μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στο σχολείο, το ποδόσφαιρο και τη Ρόδο, αφού από τα 14 της έχει ενταχθεί στη γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου του Ιάλυσου και τα Σαββατοκύριακα τα περνάει στο «νησί των ιπποτών», όπου έχει αγωνιστικές υποχρεώσεις.
«Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο στην ηλικία των πέντε ετών. Από τότε ο πατέρας μου με πήγαινε σε αγώνες και στα έξι μου εντάχθηκα στην ‘οικογένεια’ του Ποσειδώνα Καρπάθου», δηλώνει η Μαρία, η οποία δέχτηκε επιδράσεις από τον πατέρας της, που δηλώνει ποδοσφαιρόφιλος.
«Ο πατέρας μου είχε ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο και μάλιστα όσο ζούσε στο Μοντρεάλ είχε αγωνιστεί σε ομάδα της περιοχής. Στην Ελλάδα συνέχισε ως φίλαθλος του αθλήματος και ήταν εκείνος που από όταν ήμουν πολύ μικρή με έπαιρνε πάντα μαζί του σε αγώνες».
Αναφορικά με το γεγονός ότι είναι το μοναδικό κορίτσι στην Κάρπαθο που ασχολείται με το ποδόσφαιρο, η ίδια δηλώνει πως δεν ένιωσε ποτέ περίεργα. «Ενεργή και σταθερή ενασχόληση με το ποδόσφαιρο είχα μόνο εγώ από τα κορίτσια της Καρπάθου. Στην αρχή έπαιζα με την ομάδα αγοριών του Ποσειδώνα Καρπάθου. Ήταν σαν αυτονόητο το να προπονούμαι μαζί τους και αυτό δεν αντιμετωπίστηκε ως ‘περίεργο’».
Το ότι προπονούνταν από μικρή ηλικία με αγόρια έχει κάποια πλεονεκτήματα, αλλά και κάποια μειονεκτήματα. «Ξεκάθαρα οι προπονήσεις τόσο με αγόρια όσο και με κορίτσια έχουν πλεονεκτήματα. Μαθαίνεις να λειτουργείς σε μεγαλύτερο εύρος τακτικών, συνεργασίας, μεθόδων, αντιδράσεων. Είναι επιπλέον εμπειρία», λέει η Ιωαννίδη.
Πλέον, το παράδειγμά της στην Κάρπαθο ακολουθούν κάποια μικρότερα κορίτσια, που, επίσης, έχουν ενταχθεί στην ομάδα των αγοριών. «Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτήν τη στιγμή έχουν ενταχθεί 4-5 μικρά κορίτσια στο δυναμικό του Ποσειδώνα».
Όνειρό της είναι να δημιουργηθεί μια γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου στην Κάρπαθο. «Η προοπτική μιας γυναικείας ποδοσφαιρικής ομάδας ασφαλώς και αποτελεί όνειρο- ειδικότερα για ένα τόπο όπως η Κάρπαθος. Όνειρο, ωστόσο, που αφήνει κάποιες προσδοκίες εκπλήρωσης, καθώς, όπως προαναφέρθηκε, έχει εκδηλωθεί πρόσφατα ενδιαφέρον από πολύ νεαρά κορίτσια, γεγονός ιδιαίτερα αξιόλογο», καταλήγει.
Το δρομολόγιο Κάρπαθος-Ρόδος και οι πανελλήνιες εξετάσεις
Από την στιγμή που εντάχθηκε στην ομάδα του Ιάλυσου Ρόδου αυξήθηκαν οι απαιτήσεις για τη νεαρή Μαρία. «Αφότου εντάχθηκα στην ομάδα του Ιάλυσου, τα πράγματα έγιναν απαιτητικότερα. Έκανα τις προπονήσεις μου στην Κάρπαθο, αλλά χρειαζόταν να μετακινούμαι στη Ρόδο, στην Αθήνα και αλλού, για τους αγώνες», ενώ ερωτηθείσα για το πώς προλαβαίνει να συνδυάζει τις προπονήσεις, τις μετακινήσεις και το σχολείο, δηλώνει πως «όλα είναι θέμα προγράμματος. Σχολείο, διάβασμα, προπονήσεις και αγώνες οργανώθηκαν όσο πιο...εργονομικά γινόταν. Ευτυχώς τα καταφέραμε!», λέει και αναφέρεται στο ιδιαίτερα φορτωμένο πρόγραμμά της τη χρονιά που ολοκληρώθηκε:
«Οι υποχρεώσεις στην Κάρπαθο σε καθημερινή βάση, σε συνδυασμό με τις αγωνιστικές υποχρεώσεις κατά τη διάρκεια του χρόνου στη Ρόδο και αλλού συνεπαγόταν απουσίες από το σχολείο, πίεση για την εξεύρεση χρόνου, άγχος για τις ανταποκρίσεις των δρομολογίων μου. Ιδιαίτερα την τελευταία, φετινή χρονιά, που ήταν και η χρονιά της Γ’ Λυκείου και έδινα πανελλήνιες, οι συνθήκες έγιναν ιδιαίτερα πιεστικές. Υπήρξαν μέρες που κατέληγα άυπνη μετά από ολονύκτιο ταξίδι, να βρίσκομαι στην αίθουσα του σχολείου και να πρέπει να ανταποκριθώ και στις μαθητικές υποχρεώσεις μου. Η κατανόηση των καθηγητών μου και της διεύθυνσης του σχολείου ήταν σημαντική στο σημείο αυτό».
Μπορεί τα Σαββατοκύριακα να βρίσκεται στη Ρόδο, όμως, μεσοβδόμαδα εξακολουθεί να προπονείται στο νησί της. «Τις καθημερινές συνεχίζω να προπονούμαι στην Κάρπαθο. Δεν σταματάει αυτό. Ο κ. Καραμηνάς, προπονητής του Ποσειδώνα Καρπάθου, επιβλέπει και καθοδηγεί τις προπονήσεις μου στο νησί, βρισκόμενος σε διαρκή συνεννόηση με τον προπονητή της ομάδας μου στη Ρόδο».
Η Ιωαννίδη αποκαλύπτει πως «το ποδόσφαιρο συνιστά για μένα την αφετηρία τόσο για τους σχεδιασμούς που κάνω ως προς τις σπουδές μου όσο και για τις επαγγελματικές μου προοπτικές. Με άμεσο στόχο την εισαγωγή μου στα ΤΕΦΑΑ, θα επιθυμούσα να εξελίξω τις γνώσεις και τις δεξιότητές μου, ώστε να καταστώ επαρκέστερη συνολικά στον τομέα μου και - γιατί όχι; - να δώσω και προωθητικές εμπνεύσεις. Ιδανικά, όραμά μου είναι η ανάπτυξη του γυναικείου ποδοσφαίρου στην Ελλάδα ανάλογη με το ανδρικό, απαλλαγμένου από τα θλιβερά και αρνητικά στοιχεία που στιγματίζουν το τελευταίο».
"Κάποιοι προσπάθησαν να με αποτρέψουν"
Όσο για το εάν υπήρξαν κάποιοι, που προσπάθησαν να την αποτρέψουν από το να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και να στραφεί ενδεχομένως σε κάποιο άλλο σπορ, καθώς υπάρχει το στερεότυπο ότι το ποδόσφαιρο είναι ανδρικό άθλημα, η ίδια απαντά: «Είχα κάποιες παρεμβάσεις από τρίτους για να εγκαταλείψω το ποδόσφαιρο για ένα άθλημα πιο... συμβατικό. Τα στερεότυπα γύρω από το θέμα του γυναικείου ποδοσφαίρου είναι ισχυρά- και όχι μόνο στο ακριτικό μας νησί. Ωστόσο, πάντα είχα και έχω τη συμπαράσταση και τη σύμπραξη της οικογένειάς μου σε όλο το εγχείρημα, τόσο σε ηθικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο, γεγονός που με στήριξε στο να μην εγκαταλείψω».
Τέλος, πριν από έναν χρόνο η Μαρία Ιωαννίδη έλαβε κλήση για την Εθνική ομάδα των νεανίδων, ούσα η μοναδική ποδοσφαιρίστρια από ένα ακριτικό νησί: «Η κλήση μου από την Εθνική ήταν κάτι απροσδόκητα ευχάριστο, τιμητικό και εξαιρετικό για μένα! Ήταν μοναδική η εμπειρία της συνάντησης με τις συναθλήτριές μου. Ήταν το κοινό όραμα που μοιραζόμασταν, ο ενθουσιασμός της πρώτης αναγνώρισης, η επιβράβευση των προσπαθειών. Και η χαρά έγινε συγκίνηση και δέος όταν πήραμε τα ρούχα και τα διακριτικά του εθνικού μας συγκροτήματος. Όλα αυτά, αναμεμιγμένα με το αίσθημα της υπερηφάνειας αλλά και του χρέους στο οποίο όλες νιώσαμε ότι οφείλουμε να σταθούμε αντάξιες, μου δημιούργησαν μια απερίγραπτα φορτισμένη ψυχική κατάσταση».
Η 17χρονη Μαρία Ιωαννίδη θα μπορούσε να νιώθει ξεχωριστή, εάν αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι είναι το μοναδικό κορίτσι στην ακριτική Κάρπαθο, που παίζει ποδόσφαιρο. Πού την χάνεις, πού την βρίσκεις είναι συνεχώς με μια μπάλα στα πόδια κόντρα σε όλους και σε όλα. Μπορεί κατά καιρούς και άλλα κορίτσια στο νησί να πέρασαν από το γήπεδο ποδοσφαίρου, ωστόσο, είναι η μοναδική που διατήρησε μία σταθερή σχέση με το άθλημα.
Η Μαρία μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στο σχολείο, το ποδόσφαιρο και τη Ρόδο, αφού από τα 14 της έχει ενταχθεί στη γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου του Ιάλυσου και τα Σαββατοκύριακα τα περνάει στο «νησί των ιπποτών», όπου έχει αγωνιστικές υποχρεώσεις.
«Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο στην ηλικία των πέντε ετών. Από τότε ο πατέρας μου με πήγαινε σε αγώνες και στα έξι μου εντάχθηκα στην ‘οικογένεια’ του Ποσειδώνα Καρπάθου», δηλώνει η Μαρία, η οποία δέχτηκε επιδράσεις από τον πατέρας της, που δηλώνει ποδοσφαιρόφιλος.
«Ο πατέρας μου είχε ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο και μάλιστα όσο ζούσε στο Μοντρεάλ είχε αγωνιστεί σε ομάδα της περιοχής. Στην Ελλάδα συνέχισε ως φίλαθλος του αθλήματος και ήταν εκείνος που από όταν ήμουν πολύ μικρή με έπαιρνε πάντα μαζί του σε αγώνες».
Αναφορικά με το γεγονός ότι είναι το μοναδικό κορίτσι στην Κάρπαθο που ασχολείται με το ποδόσφαιρο, η ίδια δηλώνει πως δεν ένιωσε ποτέ περίεργα. «Ενεργή και σταθερή ενασχόληση με το ποδόσφαιρο είχα μόνο εγώ από τα κορίτσια της Καρπάθου. Στην αρχή έπαιζα με την ομάδα αγοριών του Ποσειδώνα Καρπάθου. Ήταν σαν αυτονόητο το να προπονούμαι μαζί τους και αυτό δεν αντιμετωπίστηκε ως ‘περίεργο’».
Το ότι προπονούνταν από μικρή ηλικία με αγόρια έχει κάποια πλεονεκτήματα, αλλά και κάποια μειονεκτήματα. «Ξεκάθαρα οι προπονήσεις τόσο με αγόρια όσο και με κορίτσια έχουν πλεονεκτήματα. Μαθαίνεις να λειτουργείς σε μεγαλύτερο εύρος τακτικών, συνεργασίας, μεθόδων, αντιδράσεων. Είναι επιπλέον εμπειρία», λέει η Ιωαννίδη.
Πλέον, το παράδειγμά της στην Κάρπαθο ακολουθούν κάποια μικρότερα κορίτσια, που, επίσης, έχουν ενταχθεί στην ομάδα των αγοριών. «Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτήν τη στιγμή έχουν ενταχθεί 4-5 μικρά κορίτσια στο δυναμικό του Ποσειδώνα».
Όνειρό της είναι να δημιουργηθεί μια γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου στην Κάρπαθο. «Η προοπτική μιας γυναικείας ποδοσφαιρικής ομάδας ασφαλώς και αποτελεί όνειρο- ειδικότερα για ένα τόπο όπως η Κάρπαθος. Όνειρο, ωστόσο, που αφήνει κάποιες προσδοκίες εκπλήρωσης, καθώς, όπως προαναφέρθηκε, έχει εκδηλωθεί πρόσφατα ενδιαφέρον από πολύ νεαρά κορίτσια, γεγονός ιδιαίτερα αξιόλογο», καταλήγει.
Το δρομολόγιο Κάρπαθος-Ρόδος και οι πανελλήνιες εξετάσεις
Από την στιγμή που εντάχθηκε στην ομάδα του Ιάλυσου Ρόδου αυξήθηκαν οι απαιτήσεις για τη νεαρή Μαρία. «Αφότου εντάχθηκα στην ομάδα του Ιάλυσου, τα πράγματα έγιναν απαιτητικότερα. Έκανα τις προπονήσεις μου στην Κάρπαθο, αλλά χρειαζόταν να μετακινούμαι στη Ρόδο, στην Αθήνα και αλλού, για τους αγώνες», ενώ ερωτηθείσα για το πώς προλαβαίνει να συνδυάζει τις προπονήσεις, τις μετακινήσεις και το σχολείο, δηλώνει πως «όλα είναι θέμα προγράμματος. Σχολείο, διάβασμα, προπονήσεις και αγώνες οργανώθηκαν όσο πιο...εργονομικά γινόταν. Ευτυχώς τα καταφέραμε!», λέει και αναφέρεται στο ιδιαίτερα φορτωμένο πρόγραμμά της τη χρονιά που ολοκληρώθηκε:
«Οι υποχρεώσεις στην Κάρπαθο σε καθημερινή βάση, σε συνδυασμό με τις αγωνιστικές υποχρεώσεις κατά τη διάρκεια του χρόνου στη Ρόδο και αλλού συνεπαγόταν απουσίες από το σχολείο, πίεση για την εξεύρεση χρόνου, άγχος για τις ανταποκρίσεις των δρομολογίων μου. Ιδιαίτερα την τελευταία, φετινή χρονιά, που ήταν και η χρονιά της Γ’ Λυκείου και έδινα πανελλήνιες, οι συνθήκες έγιναν ιδιαίτερα πιεστικές. Υπήρξαν μέρες που κατέληγα άυπνη μετά από ολονύκτιο ταξίδι, να βρίσκομαι στην αίθουσα του σχολείου και να πρέπει να ανταποκριθώ και στις μαθητικές υποχρεώσεις μου. Η κατανόηση των καθηγητών μου και της διεύθυνσης του σχολείου ήταν σημαντική στο σημείο αυτό».
Μπορεί τα Σαββατοκύριακα να βρίσκεται στη Ρόδο, όμως, μεσοβδόμαδα εξακολουθεί να προπονείται στο νησί της. «Τις καθημερινές συνεχίζω να προπονούμαι στην Κάρπαθο. Δεν σταματάει αυτό. Ο κ. Καραμηνάς, προπονητής του Ποσειδώνα Καρπάθου, επιβλέπει και καθοδηγεί τις προπονήσεις μου στο νησί, βρισκόμενος σε διαρκή συνεννόηση με τον προπονητή της ομάδας μου στη Ρόδο».
Η Ιωαννίδη αποκαλύπτει πως «το ποδόσφαιρο συνιστά για μένα την αφετηρία τόσο για τους σχεδιασμούς που κάνω ως προς τις σπουδές μου όσο και για τις επαγγελματικές μου προοπτικές. Με άμεσο στόχο την εισαγωγή μου στα ΤΕΦΑΑ, θα επιθυμούσα να εξελίξω τις γνώσεις και τις δεξιότητές μου, ώστε να καταστώ επαρκέστερη συνολικά στον τομέα μου και - γιατί όχι; - να δώσω και προωθητικές εμπνεύσεις. Ιδανικά, όραμά μου είναι η ανάπτυξη του γυναικείου ποδοσφαίρου στην Ελλάδα ανάλογη με το ανδρικό, απαλλαγμένου από τα θλιβερά και αρνητικά στοιχεία που στιγματίζουν το τελευταίο».
"Κάποιοι προσπάθησαν να με αποτρέψουν"
Όσο για το εάν υπήρξαν κάποιοι, που προσπάθησαν να την αποτρέψουν από το να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και να στραφεί ενδεχομένως σε κάποιο άλλο σπορ, καθώς υπάρχει το στερεότυπο ότι το ποδόσφαιρο είναι ανδρικό άθλημα, η ίδια απαντά: «Είχα κάποιες παρεμβάσεις από τρίτους για να εγκαταλείψω το ποδόσφαιρο για ένα άθλημα πιο... συμβατικό. Τα στερεότυπα γύρω από το θέμα του γυναικείου ποδοσφαίρου είναι ισχυρά- και όχι μόνο στο ακριτικό μας νησί. Ωστόσο, πάντα είχα και έχω τη συμπαράσταση και τη σύμπραξη της οικογένειάς μου σε όλο το εγχείρημα, τόσο σε ηθικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο, γεγονός που με στήριξε στο να μην εγκαταλείψω».
Τέλος, πριν από έναν χρόνο η Μαρία Ιωαννίδη έλαβε κλήση για την Εθνική ομάδα των νεανίδων, ούσα η μοναδική ποδοσφαιρίστρια από ένα ακριτικό νησί: «Η κλήση μου από την Εθνική ήταν κάτι απροσδόκητα ευχάριστο, τιμητικό και εξαιρετικό για μένα! Ήταν μοναδική η εμπειρία της συνάντησης με τις συναθλήτριές μου. Ήταν το κοινό όραμα που μοιραζόμασταν, ο ενθουσιασμός της πρώτης αναγνώρισης, η επιβράβευση των προσπαθειών. Και η χαρά έγινε συγκίνηση και δέος όταν πήραμε τα ρούχα και τα διακριτικά του εθνικού μας συγκροτήματος. Όλα αυτά, αναμεμιγμένα με το αίσθημα της υπερηφάνειας αλλά και του χρέους στο οποίο όλες νιώσαμε ότι οφείλουμε να σταθούμε αντάξιες, μου δημιούργησαν μια απερίγραπτα φορτισμένη ψυχική κατάσταση».
ΣΧΟΛΙΑ