Ανήμερα της γιορτής των ερωτευμένων το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης υμνεί τον ισχυρότερο συναίσθημα έλξης μέσα από τις «Ιστορίες Αγάπης». Η διαδικτυακή εκδήλωση του ΟΜΜΘ, η οποία θα μεταδοθεί από το κανάλι του οργανισμού στο YouTube σήμερα, Κυριακή, στις 12:00, χωρίζεται σε τρία μέρη και η Αθηνά Μαξίμου, αναλαμβάνει να αποδώσει ένα απόσπασμα από το θεατρικό έργο «Crave» της Sarah Kane. Η ηθοποιός μιλά στο makthes.gr για τις διαδικτυακές εκδηλώσεις εν γένει αλλά και το συγκεκριμένο απόσπασμα του έργου, στις γραμμές του οποίου έχουν «συναντηθεί» ερωτευμένες ψυχές από όλο τον κόσμο:

«Οι διαδικτυακές εκδηλώσεις είναι λύσεις ανάγκης. Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη ζωντανή παρουσία στο θέατρο και από την πλευρά του κοινού αλλά και των συντελεστών. Παρόλα αυτά, σε αυτούς του χαλεπούς καιρούς που ζούμε είναι μια λύση και ευχαριστήθηκα πολύ τη συμμετοχή μου στην εκδήλωση του ΟΜΜΘ μετά από πολύ καιρό “αγρανάπαυσης” γιατί ουσιαστικά μέσα σε ένα χρόνο εμείς δουλέψαμε μόνο δύο εβδομάδες.

Η συμμετοχή μου είναι η απόδοση ενός αποσπάσματος από το “Crave” της Sarah Cane η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη είναι μία πολύ σπουδαία θεατρική συγγραφέας. Δυστυχώς μας άφησε πολύ νωρίς καθώς αυτοκτόνησε στα 27 της χρόνια. Ήταν ένα πρόσωπο πολύ ευαίσθητο, βασανισμένο και βουτούσε στα συναισθήματα, κάτι που μπορεί να είναι μοιραίο για έναν τόσο ευαίσθητο άνθρωπος. Όλο το έργο μιλάει για την έννοια του έρωτα και διάλεξα αυτό το απόσπασμα γιατί είναι ένας αρκετά μεγάλος μονόλογος και μιλάει για το πώς ένας άνθρωπος που ερωτεύεται διέπεται από μία χημική παράκρουση. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι σε αυτό το μονόλογο - σύμβολο που ένας άνθρωπος που έχει ερωτευτεί δεν θέλει να κάνει.»

Εύκολα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς πώς εκφράζεται ένα τόσο ισχυρό συναίσθημα στους καιρούς της κοινωνικής αποστασιοποίησης. Εν απουσία του αγγίγματος, της αγκαλιάς αλλά και του χαμόγελου που κρύβεται κάτω από τη μάσκα, με τα κατεξοχήν εκφραστικά μέσα του έρωτα δηλαδή να είναι «απαγορευμένα», πώς μπορεί να ζήσει κάποιος τα πρώτα σκιρτήματα; Για την Αθηνά, ο έρωτας είναι μία μοναχική διαδικασία που πρώτα από όλα περιορίζεται στην ψυχή μας:

«Ο έρωτας παρόλο που στρέφει το βέλος του προς έναν άλλο άνθρωπο είναι πολύ προσωπική υπόθεση. Υπάρχουν έρωτες που δεν περιορίζονται απλώς σε ένα σπίτι αλλά μπορεί να περιοριστούν και μόνο σε μία φαντασίωση. Δε γίνονται όλοι οι έρωτες πραγματικότητα και άλλωστε η πραγματικότητα ίσως είναι η αρχή του τέλους του έρωτα. Ερωτευόμαστε αυτό που φτιάχνουμε για τον άλλο και όταν απομυθοποιείται αυτό παύουμε να είμαστε ερωτευμένοι. Φτιάχνουμε μία καινούρια ύπαρξη όταν ερωτευόμαστε και τυχαίνει να έχει κάποια συγκεκριμένη μορφή. Βέβαια, παρόλο που δεν έχω παιδιά, αναρωτιέμαι πόσο επώδυνο και επίπονο μπορεί να είναι για τους εφήβους σήμερα να βιώνουν αυτά τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα σε μία εποχή κοινωνικής αποστασιοποίησης. Το πώς το διαχειρίζονται.»

"Είναι πολύ εύκολο με αυτά που συμβαίνουν να γενικεύουμε και αυτό είναι πολύ άσχημο"

Με τον πολιτισμό να βρίσκεται σε παύση διαρκείας, το δίλλημα «αδράνεια ή αγρανάπαυση» γίνεται όλο και πιο έντονο. Πρόκειται για μία περίοδο ανάκτησης δυνάμεων ή «ακινητοποίησης»; Για την ηθοποιό, η τέχνη δεν σταματάει και όπως λέει, αδράνεια υπάρχει μόνο στο θάνατο:

«Δεν πιστεύω στην αδράνεια. Ακόμα και όταν φαινομενικά τα πράγματα δεν κινούνται, κινείται η σκέψη μας. Μόνο στο θάνατο υπάρχει αδράνεια. Όλοι οι άνθρωποι επεξεργαζόμαστε αυτό που περνάμε, τη δυστοκία που βιώνουμε. Η τέχνη, πέραν της στιγμής που εκτυλίσσεται ζωντανά, έχει και ένα άλλο κομμάτι μέσα της, το σκοτάδι, που επίσης παράγει. Με ρωτούν συχνά αν όταν τελειώνει η πρόβα και πάει κανείς σπίτι του ξεχνάει τα πάντα. Η τέχνη είναι τρόπος ζωής και σκέψης δε σταματάει ποτέ. Συνεχίζει και όταν δεν το καταλαβαίνουμε. Για μένα είναι όπως το καλοκαίρι που βγαίνεις στον ήλιο και το απολαμβάνεις όσο μπορείς περισσότερο γιατί ξέρεις ότι θα έρθει ο χειμώνας και δεν θα έχει τόσο ήλιο. Είναι σαν να μαζεύω υλικά για να μπορώ να ανταπεξέλθω. Είναι δύσκολο αυτό που ζούμε. Αλλά αν αισθανόμαστε ότι έχουμε χάσει την ελευθερία μας, ότι μας απαγορεύουν κάτι, ότι μας στερούν κάτι, ότι μας φυλακίζουν κλπ. δεν ξέρω πως θα ξυπνήσουμε την επόμενη μέρα.

Όλα τα πράγματα έχουν δύο όψεις και εν προκειμένω νομίζω ότι οφείλει να δει κανείς και την άλλη όψη που μπορεί να είναι θετική. Κάποια στιγμή θα τελειώσει και αυτό. Οφείλουμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας ώστε να ανταπεξέλθουμε όταν αυτό τελειώσει και μάλιστα καλύτερα από ότι πριν.»

Τέλος, με το κουτί της Πανδώρας να παραμένει ανοιχτό στο χώρο του θεάτρου και τις καταγγελίες να πέφτουν βροχή, η Αθηνά εξηγεί πως για εκείνη η άσκηση του νομικού δικαιώματος προηγείται της δημόσιας καταγγελίας στα ΜΜΕ:

«Μέσα σε αυτή την περίοδο αγρανάπαυσης, οι άνθρωποι ήρθαν σε επαφή με το παρελθόν τους, τι σκέψεις και τις πληγές τους. Κοιτάζουμε διαφορετικά τον κόσμο και τον εαυτό μας και νομίζω ότι είναι απόληξη αυτής της περιόδου που μας έχει χαρίσει αυτή η πανδημία. Δε νομίζω ότι σε φυσιολογικές συνθήκες θα ξεσπούσε μία τέτοια καταιγίδα. Οι άνθρωποι δηλαδή μέσα σε αυτό το διάλειμμα από την κανονικότητα ήρθαμε σε επαφή με πολλούς δαίμονές μας και κοιτάξαμε αλλιώς το διπλανό μας, τον εαυτό μας, την κοινωνία και όλα.

Φυσικά και συμφωνώ με αυτό που συμβαίνει αλλά δε συμφωνώ με τον τρόπο που συμβαίνει. Δεν συμφωνώ με το να βγαίνουμε στα social media και τα κανάλια και να ονοματίζουμε ανθρώπους, καταστάσεις και γεγονότα χωρίς πριν να έχουμε ασκήσει το νομικό μας δικαίωμα. Δεν γίνεται να κάνουμε μία “μήνυση” σε ένα κανάλι αντί να ζητάμε τη βοήθεια της δικαιοσύνης. Είναι σαν να μην την εμπιστευόμαστε. Μπορεί να έχει να κάνει με το θυμό που ζητάει με νύχια και δόντια εκδίκηση για αυτό που υπέστη ένας άνθρωπος. Τις τελευταίες μέρες βλέπω ότι τα πράγματα γίνονται λίγο πιο σεβάσμια απέναντι στον εαυτό μας, στους ανθρώπους, στις σχέσεις μας και ακόμα και σε αυτό που υπέστη ένας άνθρωπος. Υπάρχουν καταγγελίες που πάνε κατευθείαν σε δικαστικούς αρμόδιους και όχι στα ΜΜΕ.

Για μένα είναι επίσης διασυρμός να βγω στο κανάλι και να λέω “έπεσα στα χάπια και άρχισα να πίνω”. Είναι αυτοδιασυρμός και πρέπει οι άνθρωποι να προστατεύουν τους εαυτούς τους χωρίς βέβαια να προστατεύουν εκείνους που τους κατέστρεψαν ένα κομμάτι μέσα τους. Επίσης θέλω να προσθέσω πως είναι πολύ εύκολο με αυτά που συμβαίνουν να γενικεύουμε και αυτό είναι πολύ άσχημο. Αυτό το “δεν ξέρω καμία ηθοποιό που να μην βίωσε λεκτική ή σεξουαλική παρενόχληση” είναι άσχημο και ενοχλητικό. Είναι σαν να λέμε ότι όλοι οι δημοσιογράφοι είναι τέρατα και ότι όλοι οι γιατροί είναι απατεώνες. Αυτό είναι κάτι που το βλέπω τις τελευταίες μέρες και με θυμώνει πολύ βαθιά.»