«Κάποιος γεννήθηκε στην Αυστροουγγαρία, πήγε σχολείο στην Πολωνία, παντρεύτηκε στο γερμανικό Ράιχ, μεγάλωσε τα παιδιά του στην ΕΣΣΔ και πέθανε στην Ουκρανία. Ποτέ δεν έφυγε από το Λβιβ». Η ανάρτηση χρήστη του ελληνικού Facebook αυτές τις μέρες που μαζί με τη φρίκη του πολέμου, μαθαίνουμε γεωγραφία και ιστορία μιας χώρας που μας φάνταζε μακρινή, συνοψίζει μέσα σε λίγες λέξεις την άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία του Λβιβ.

Χτισμένη στα δυτικά της Ουκρανίας, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα με την Πολωνία, η πόλη Λβιβ αποτελεί από την έναρξη της ρωσικής εισβολής το ασφαλές καταφύγιο το οποίο τόση ανάγκη είχαν οι εκτοπισμένοι από την ανατολική πλευρά της χώρας, αλλά και έναν σταθμό ξεκούρασης και ανεφοδιασμού για όσους έπαιρναν τον μακρύ δρόμο της προσφυγιάς.

Εδώ και μερικά 24ωρα το Λβιβ, παρότι αρκετά μακριά από τα επίκεντρα των συγκρούσεων, δέχεται τα πυρά του ρωσικού στρατού και οι αναλυτές επιχειρούν να βρουν τι κρύβεται στο μυαλό του Βλαντιμίρ Πούτιν και των συμβούλων του.

Το Λβιβ έχει μεγάλη ιστορία και καθώς σε αυτές τις συνθήκες πολέμου το περί Ευρώπης αίσθημα όσο και το εθνικοπατριωτικό έχει οξυνθεί, θεωρείται η «ψυχή» της Ουκρανίας, αφού οι κάτοικοί της ήταν φανατικά υπέρ της απόσχισης από τη Σοβιετική Ένωση.

Λεόπολις ή Λεοντόπολις

Το Λβιβ ιδρύθηκε το 1256 από τον πρίγκιπα Δανιήλ της Γαλικίας: ονομάστηκε προς τιμή του υιού του Λέοντος, κι έγινε αμέσως ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο. Βρισκόταν σε στρατηγικό σημείο, πάνω στο δρόμο που ερχόταν από τα Βαλκάνια και συνέχιζε αφενός προς τα δυτικά, δηλαδή σε Πολωνία, Γερμανία και Κάτω Χώρες, και αφετέρου προς τα βορειοανατολικά, στη Μόσχα.

Το 1340, καταλήφθηκε από τους Πολωνούς, ενώ το 1772 πέρασε στα χέρια των Αψβούργων και έγινε η πρωτεύουσα της Γαλικίας. Κατά το 16ο και 17ο αιώνα, η πόλη ήταν εμπορικό κέντρο, οπότε και αναπτύχθηκε ισχυρή ελληνική εμπορική παροικία, κυρίως από Κρητικούς και κατοίκους άλλων νησιών.

Όταν έληξε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, η Ουκρανία κήρυξε την ένωσή της με τη δημοκρατία που είχε συσταθεί στο Λβιβ. Το 1939 καταλήφθηκε από τον Κόκκινο Στρατό και πέρασε στη Σοβιετική Ένωση. Τον Ιούλιο του 1941, Ουκρανοί εθνικιστές οργάνωσαν δύο μεγάλα πογκρόμ, στα οποία περίπου 6.000 Εβραίοι δολοφονήθηκαν.

Η πόλη βρισκόταν υπό την κατοχή των Ναζί από τον Ιούνιο του 1941 μέχρι τον Ιούλιο του 1944.

Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το Λβιβ αποτελεί τμήμα του ανεξάρτητου κράτους της Ουκρανίας.

Θρησκεία

Στην δυτική Ουκρανία από τον 14 αιώνα απλωνόταν ο Ρωμαιοκαθολικισμός. Οι εκκλησιαστικές αδελφότητες, που ξεκίνησαν ως επαγγελματικές συντεχνίες, διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην προστασία της Ορθοδοξίας στην περιοχή. Σημαντικότερη στο Λβιβ ήταν η Αδελφότητα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που χρονολογείται από τις αρχές του 15ου αιώνα, η οποία παρείχε φιλανθρωπικό έργο, ενώ ίδρυσε σχολείο και τυπογραφείο.

Το Λβιβ θεωρείτο η έδρα της Ουκρανικής Εκκλησίας των Ουνιτών, πιστών δηλαδή που υπάγονται στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και την Αγία Έδρα, αλλά ακολουθούν το ορθόδοξο τελετουργικό. Το 2005, ο καρδινάλιος των Ουνιτών δήλωσε ότι η έδρα θα μεταφερόταν από το Λβιβ στο Κίεβο, κάτι που αρχικά προκάλεσε αντιδράσεις και υποστηριζόταν από όσους τάσσονταν υπέρ της δημιουργίας Ουκρανικού Καθολικού Πατριαρχείου.

Στην πόλη συνυπάρχουν οι Ουνίτες, η ρωμαιοκαθολική Αρχιεπισκοπή, η Εκκλησία των Αρμενίων, η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία, ενώ υπάρχει και ενεργή εβραϊκή κοινότητα.

Αξιοθέατα

Το Λβιβ είχε πολλά μεσαιωνικά κτίρια, αλλά και δείγματα γοτθικής αρχιτεκτονικής, τα οποία καταστράφηκαν στις πυρκαγιές των ετών 1527 και 1556. Στα αξιοθέατα που σώζονται σήμερα, μπορεί κανείς να βρει δείγματα αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, καθώς και παλαιές εκκλησίες και προσόψεις κτιρίων από το 18ο και 19ο αιώνα.