Μία κραυγή αγωνίας για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας. Έτσι θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος το έργο του Λέων Ναρ «Live Streaming» που παρουσιάζεται σε λίγες μέρες και στη Θεσσαλονίκη. Σ’ αυτό ένα τροχαίο δυστύχημα αλλάζει τους ρόλους και τις ισορροπίες ενός ζευγαριού φαινομενικά ευτυχισμένου. Πρόκειται για ένα έργο που γράφτηκε πριν την πανδημία και αποτυπώνει τη βία στην οικογένεια, στην καθημερινότητα, στις ανθρώπινες σχέσεις. 

Ο τίτλος του έχει σαφείς αναφορές στους νέους τρόπους επικοινωνίας μέσω του διαδικτύου. «Δεν ξέρω αν ήθελα να αναδείξω κάτι συγκεκριμένο, είναι, βλέπεις, πολλά αυτά που μας απασχολούν όλους. Συνιστά ένα καυστικό, ελπίζω, σχόλιο για τον σύγχρονο τρόπο ζωής, αναδύεται σίγουρα ένας προβληματισμός σχετικά με τους νέους που έχουν παγιδευτεί (αν και οι ίδιοι θεωρούν ότι δεν ισχύει αυτό), πιστεύω ότι τους ‘έχουν πάρει το όνειρο’ όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό κάτι τέτοιο. Αναδεικνύει πολλαπλές προβληματικές καταστάσεις της καθημερινότητας -συμπλέγματα, άκρατες φιλοδοξίες, ακατανίκητη μοναξιά, προβληματική, πολλές φορές, γονεϊκότητα, υποκρισία, και, πάνω απ’ όλα, βία. Όλα αυτά, καθώς είμαστε όλη μέρα με μία κάμερα στο χέρι, έχω την αίσθηση ότι τα μεταδίδουμε ζωντανά, αποθεώνοντας την τεχνολογία, υποβαθμίζοντας τα όνειρα και μεγεθύνοντας τελικά τα αδιέξοδα», λέει στη «ΜτΚ» ο συγγραφέας.

«Η αφήγηση εσκεμμένα δεν είναι γραμμική»

Είναι η δεύτερη φορά που ο ίδιος «βουτάει» στον κόσμο της θεατρικής συγγραφής μετά το «Δεν σε ξέχασα ποτέ» το οποίο ανέβηκε για πρώτη φορά από το ΚΘΒΕ. «Αυτό είναι σίγουρα εντελώς διαφορετικό έργο από το προηγούμενο. Στο ‘Live Streaming’ η αφήγηση εσκεμμένα δεν είναι γραμμική και αυτό είναι ίσως που κρατά σε εγρήγορση το κοινό να θέλει να μάθει τα ανείπωτα, να επιθυμεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα, να αναρωτιέται για τα ερωτήματα που προκύπτουν από πληροφορίες που δίδονται επίτηδες ελλειπτικά. Και στο τέλος τα πράγματα τίθενται σε μία λογική σειρά, τα θέματα κλείνουν γρήγορα, όχι αναλυτικά όπως άνοιξαν, όλα καταλήγουν στο συμπέρασμα: ‘Αντανάκλαση είμαστε’. Είναι ‘σημερινό’ έργο», επισημαίνει ο Λέων Ναρ.

Τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερο αναδεικνύονται περιστατικά βίας στη ζωή, στην κοινωνία μας. Τι θεωρεί ότι το ξυπνά όλο αυτό; «Με όλα όσα διαβάζω και βλέπω καθημερινά, αναρωτιέμαι πράγματι κι εγώ πολλές φορές αν ήμασταν πάντοτε τόσο βίαιοι. Σκέφτομαι συχνά μήπως η πραγματικότητα είναι τελικά σκληρότερη από τη φαντασία. Η βία, η λογική του συμφέροντος, το πάθος για το χρήμα αλλά και για την εξουσία πιστεύω πως τέμνονται εξακολουθητικά κι αυτό αποτυπώνεται και στο έργο. Μπορεί και να συνέβαιναν και παλιότερα, ίσως δεν είχαμε επαρκή πληροφόρηση. Τώρα, βέβαια, έχουμε υπερπληροφόρηση που συχνά έχεις την αίσθηση ότι εξοικειώνει τον δέκτη με όσα βλέπει», υποστηρίζει.

Το έργο παρουσιάστηκε αρχικά στο Faust της Αθήνας. «Είμαι πολύ πολύ χαρούμενος... Παίχτηκε δύο περίπου μήνες στην Αθήνα, η ανταπόκριση του κόσμου (η προσέλευση, το χειροκρότημα, τα δημοσιεύματα, οι κριτικές, όσα μας έγραφαν στα social άνθρωποι που ούτε καν γνωρίζαμε) ήταν συγκινητικά. Νιώθω τυχερός, γιατί το έργο σκηνοθέτησε ευρηματικότατα ο Αντώνης Καραγιάννης που το πίστεψε από την πρώτη στιγμή, επίσης γιατί η μουσική κατάθεση του Γιώργου Καζαντζή ενίσχυσε αφάνταστα τη δραματική ένταση που προκύπτει. Η σκηνική πρόταση της Χρύσας Δαπόντε κούμπωσε απόλυτα με το έργο, η κινηματογραφική παρουσία του Γιάννη Ζουγανέλη (απίστευτος καλλιτέχνης ο Γιάννης)! σε έναν, στην ουσία, μονόλογο έδωσε μεγάλο βάθος στην παράσταση. Άφησα, επίτηδες, τελευταίους, τον Βασίλη Κανελλόπουλο και την Αλεξάνδρα Τσιάγκα. Ερμηνεύουν υποδειγματικά τους ρόλους, οι παράλληλες ερμηνείες στους δεύτερους ρόλους είναι συγκλονιστικές. Η κίνησή τους, το υποκριτικό τους δέσιμό είναι απολαυστικό. Πώς να μη νιώθω τυχερός λοιπόν;», τονίζει ο συγγραφέας.

Άλλο ένα θεατρικό

Ο ίδιος είναι από τους συγγραφείς που τον ενδιαφέρει να παρακολουθεί την προετοιμασία μίας παράστασης έργου του. «Παρακολουθώ κάποιες πρόβες, πιο πολύ για να μπω στο κλίμα. Η δουλειά είναι ομαδική, δεν μου αρέσει όμως να μπαίνω σε ξένα χωράφια, αν ρωτηθώ, θα πω τη γνώμη μου, αλλά μέχρι εκεί. Οι συντελεστές, όπως και στο προηγούμενο έργο, είναι εξαιρετικοί, οπότε υπήρχε απόλυτη αλληλοεκτίμηση και εμπιστοσύνη».

Γεννημένος το 1974 στη Θεσσαλονίκης, εβραϊκής καταγωγής ο Λέων Ναρ είναι πιο πολύ ταυτισμένος ως συγγραφέας με την ιστορική έρευνα και μελέτη. Τώρα ήρθε και η ώρα του θεάτρου, αλλά δεν μπορεί να πει πως ήταν κάτι συγκεκριμένο αυτό που τον οδήγησε εκεί. «Εμένα με εμπνέει, όπως και κάθε δημιουργό νομίζω, η κοινωνική παρατήρηση, όσα γίνονται γύρω μας καθημερινά. Κάτι που για κάποια-ον μπορεί να είναι ασήμαντο, εμένα μπορεί να μου ενεργοποιήσει μια σκέψη. Κάποιες φορές μπορεί να ξεκινήσω μια επιστημονική έρευνα, καρπός της οποίας είναι κάποια από τα προηγούμενα βιβλία μου (Το Ξανά στη Σαλονίκη, τα παλιότερα, για τον Γιωσέφ Ελιγιά ή το άλλο για τους Ισραηλίτες βουλευτές στο Ελληνικό Κοινοβούλιο), άλλες φορές πάλι με παρασύρουν τα μεράκια μου, όπως έγινε για παράδειγμα στο βιβλίο μου για τα συνθήματα των γηπέδων ή και στο πρόσφατο για τη στιχουργική του Θανάση Παπακωνσταντίνου», υπογραμμίζει.

Και ασφαλώς με το θέατρο δεν φαίνεται να έχει τελειώσει: «Έχω ολοκληρώσει ένα άλλο θεατρικό έργο, οι συζητήσεις για το ανέβασμα έχουν προχωρήσει, μόλις ωριμάσουν οι συνθήκες θα ανακοινώσουμε και τις λεπτομέρειες», καταλήγει.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Θέατρο Αθήναιον

Παραστάσεις: 21 & 22 Απριλίου στις 9 μ.μ.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 15-16.04.2023