Είναι βέβαιο ότι, περιμένοντας την απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου για την υπόθεση Παππά-Καλογρίτσα, στην Κουμουνδούρου είχαν έτοιμες δύο ανακοινώσεις. Μία για την περίπτωση αθωωτικής απόφασης, σύμφωνα και με την απαλλακτική πρόταση της εισαγγελέως και μία δεύτερη για το απευκταίο ενδεχόμενο καταδίκης. 

Η πρώτη θα κατέληγε πιθανότατα με τη φράση “υπάρχουν δικασταί εις τα Αθήνας”, αντιγράφοντας την ευφάνταστη δήλωση που είχε κάνει προ μηνός περίπου ο Αλέξης Τσίπρας, εξερχόμενος από το γραφείο του προέδρου της ΑΔΑΕ και πρώην δικαστή, Χρήστου Ράμμου· η δε δεύτερη, κάπως παραλλαγμένη, θα έλεγε “υπάρχουν δικασταί... και δικασταί εις τα Αθήνας”. Δικαστές δίκαιοι και ακέραιοι, όταν μας απαλλάσσουν, αλλά και υποχείρια της κυβέρνησης όταν η ετυμηγορία τους είναι καταδικαστική. Γνωστά πράγματα...

Στην ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε ένα είδος στρεψοδικίας. 

«Αν ο υπουργός της μόνης κυβέρνησης που φρόντισε να εφαρμόσει μετά από δεκαετίες ασυδοσίας το Σύνταγμα και να διεξάγει διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες, εισπράττοντας χρήματα για το Δημόσιο Ταμείο, διέπραξε παράβαση καθήκοντος, όλοι όσοι με πράξεις και παραλείψεις τους ζημίωσαν και ζημιώνουν το δημόσιο ταμείο, τι άραγε έχουν διαπράξει; Όσοι παρακολουθούν τα κινητά τηλέφωνα του μισού πολιτικού συστήματος, όσοι ζημιώνουν το δημόσιο με απευθείας αναθέσεις που ξεπέρασαν τα 9 δισ. και εκποιούν δημόσιο πλούτο τι ακριβώς διαπράττουν; Και πόσα ειδικά δικαστήρια θα έπρεπε για αυτούς να αποφανθούν;”, ανέφερε η Κουμουνδούρου.

Η τακτική είναι γνωστή· τα βάζεις όλα στο μπλέντερ, τηλεοπτικές άδειες, υποκλοπές, απευθείας αναθέσεις και ό,τι άλλο έχει ο πολιτικός πάγκος, στη λογική “μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση”. Και καταλήγεις λέγοντας “ευτυχώς πολύ σύντομα επ’ αυτού θα αποφανθεί ο ίδιος ο ελληνικός λαός. Και η ετυμηγορία του θα είναι δικαιοσύνη παντού. Και στη κοινωνία και στην οικονομία αλλά και στην απονομή της δικαιοσύνης».

Όμως οι δικαστές του Ειδικού Δικαστηρίου δεν κλήθηκαν να αποφανθούν ούτε για τις υποκλοπές, ούτε για τις απευθείας αναθέσεις, ούτε για άλλα ενδεχόμενα ανομήματα της σημερινής κυβέρνησης. Η κρίση τους αφορούσε το διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες που οργάνωσε η προηγούμενη κυβέρνηση, δια του τότε αρμόδιου υπουργού. 

Ο δε Νίκος Παππάς δεν κατηγορήθηκε ότι ζημίωσε το ελληνικό δημόσιο. Η κατηγορία για την οποία δικάστηκε ήταν για παράβαση καθήκοντος για το στήσιμο του διαγωνισμού των τηλεοπτικών αδειών και την απόπειρα χειραγώγησης των μέσων ενημέρωσης.

Έχει δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ όταν λέει ότι η δική του κυβέρνηση ήταν η πρώτη που εξανάγκασε τους καναλάρχες να πληρώσουν για τη χρήση των δημοσίων συχνοτήτων. Ο σκοπός όμως, δεν αγιάζει τα μέσα. Και τα μέσα τα οποία χρησιμοποίησε ο Παππάς αποδοκιμάστηκαν από τη Δικαιοσύνη, καθώς η όλη διαδικασία κρίθηκε αντισυνταγματική. Αποδοκιμάστηκαν όμως και στην κάλπη με τη διπλή εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ το 2019. Διότι στην πραγματικότητα, εκείνο που επιχείρησε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν να βάλει τάξη στο πράγματι άναρχο τηλεοπτικό τοπίο. Επιδίωξή του ήταν να ξηλώσει το παλιό μιντιακό καθεστώς προκειμένου να το αντικαταστήσει με ένα “δικό του”. 

Ποιος δεν θυμάται τα παζάρια ή και τους εκβιασμούς σε βάρος των παλιών μιντιαρχών. Τις ωμές παρεμβάσεις σε συγκεκριμένα ΜΜΕ, με την απαίτηση να απολυθούν δημοσιογράφοι που δεν ήταν της αρεσκείας τους. Την απόπειρα να στηθεί ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες με μοχλό τον Καλογρίτσα, τα βοσκοτόπια ή τα δανεικά από τον Μαρινάκη.

Όλα αυτά, κρίθηκαν πολιτικά το 2019. Η χθεσινή απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου αφορούσε την ποινική αξιολόγηση εκείνων των μεθοδεύσεων.

Απ' όλες τις χθεσινές αντιδράσεις εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, στέκομαι μόνον στην τελευταία φράση της ανάρτησης του Νίκου Φίλη η οποία κατέληγε: “Γιατί αληθινή δημοκρατία χωρίς αμερόληπτη δικαιοσύνη και αξιόπιστα ΜΜΕ, είναι δύσκολο να φανταστούμε”. Και είναι απολύτως ορθή. Με τη διαφορά ότι στα τεσσεράμισι χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ τίποτε από τα δύο δεν έγινε. 

Αντιθέτως, εκείνο που επιχειρήθηκε τότε ήταν η χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, αλλά και των ΜΜΕ. Και αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να αναγνωρίσει και να διδαχθεί από τα λάθη του, αλλά και από τα λάθη και της σημερινής κυβέρνησης η οποία αδιαφόρησε να θεραπεύσει τις παθογένειες που μαστίζουν τους δύο αυτούς πυλώνες της Δημοκρατίας, εκείνος υπόσχεται πως “τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς”. Δηλαδή υπόσχεται πως, ό,τι δεν καταφέραμε τότε επειδή ήμασταν πρωτάρηδες και ατζαμήδες, θα το κάνουμε τώρα ωραία και παστρικά. 

Μόνο που αυτό αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την Αριστερά.