Όπως ίσως ξέρετε, ο πολιτικός χρόνος δεν κυλά ποτέ ομαλά ή γραμμικά, είναι γεμάτος από κυματοειδείς έως τρικυμιώδεις στιγμές, που προκύπτουν «αιφνιδιαστικά» και δημιουργούν κρίσεις… 

Προσωπικά δεν πιστεύω στον αιφνιδιασμό όσον αφορά την εμφάνιση κρίσεων αλλά πιστεύω ακράδαντα στην εμμονή των ανθρώπων να διώχνουν μακριά το «κακό ενδεχόμενο», λες και ξορκίζουν μ’ αυτόν τον τρόπο μία πιθανή κακή εξέλιξη.

Αλλά δυστυχώς, το κακό σενάριο ή worst case scenario είναι το πρώτο που κάθε λογικός κι όχι… προληπτικός manager πρέπει να εξετάζει σε νεκρό χρόνο, ώστε να μην τρέχει σαν παλαβός αυτός και το επιτελείο του, ψάχνοντας λύσεις την ώρα της κρίσης.

Ο πρωθυπουργός είναι προφανώς προληπτικός, καθώς δεν πίστεψε ότι η παράφρων μεταβλητή του Υπουργικού του Συμβουλίου θα προκαλούσε ποτέ μια τόσο σοβαρή κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ παραμονές ευρωεκλογών. Η «αψάδα» του σφακιανού υπουργού του τον βόλευε πολιτικά, διότι, παρά τις επικρίσεις που προκαλούσε το υβριστικό του λεξιλόγιο, ήταν το «άγριο πολιτικό μαντρόσκυλο» της κυβέρνησής του. 

Γι’ αυτό και τον κρατούσε στη θέση του, για να βρίζει, να χιμάει και να απειλεί τους απέναντι και τα βοθροκάναλα. Το περίεργο είναι ότι ο πρωθυπουργός πίστεψε προφανώς ότι ο υπουργός του δεν θα δαγκώσει λάθος άνθρωπο στη λάθος ώρα. Όχι γιατί είναι αφελής ή ανόητος, κάθε άλλο, μάλιστα, όμως υποεκτίμησε τον κίνδυνο.

Πίστεψε ότι ο λεβέντης της Κρήτης θα τα βάζει πάντα με τους σωστούς εχθρούς και θα προκαλεί κύματα ενθουσιασμού σε μεγάλα τμήματα του αριστερού εκλογικού σώματος. Δεν φαντάστηκε, παρότι όφειλε εκ της θέσης του, ότι θα ερχόταν η ημέρα που στη θέση των ισχυρών διεφθαρμένων εχθρών θα έμπαινε ένα αναπηρικό αμαξίδιο με έναν σημαιοφόρο, γιατρό και υποψήφιο ευρωβουλευτή χαμηλών τόνων και κεντροαριστερής προέλευσης. 

Ο εκ μεταγραφής από τους «Πράσινους» υποστηρικτής του «Όχι» στο δημοψήφισμα του 2015, υποψήφιος της ΝΔ, στοχοποιήθηκε από τον υπουργό του και το αποτέλεσμα είναι κρίση… Μεγάλη κρίση με απρόβλεπτες συνέπειες που αιφνιδίασε την κυβέρνηση και το κόμμα, με αποτέλεσμα οι πρώτες δηλώσεις να είναι επιεικώς ανόητες δικαιολογίες.

Και μόνο όταν ανέλαβαν ιστορικά στελέχη ή έμπειρα στελέχη ή ευαίσθητα στελέχη του χώρου να προασπιστούν καθαρά και δημόσια τη χαμένη τιμή της αριστεράς, συνήλθε κάπως η ηγετική ομάδα και πήρε αποστάσεις, αλλά όχι την πλήρη απόσταση που έπρεπε να πάρει. 

Ο πρωθυπουργός θα πορευτεί με τον υπουργό του μέχρι τέλους, διότι δεν έχει πια άλλη επιλογή. Το πάθημα δεν θα γίνει μάθημα, διότι είμαι βέβαιη ότι οι έλληνες πολιτικοί προτιμούν να παριστάνουν τους Μακιαβέλι και να μιμούνται τον «Ηγεμόνα»…

Ο εκπαιδευτικός λαϊκισμός

Ό,τι πιο εύστοχο για το έκτρωμα νόμο Γαβρόγλου το διατύπωσε ο καθηγητής Μπαμπινιώτης, ο οποίος σημειωτέον δεν ήταν υπέρμαχος του νόμου Διαμαντοπούλου. «Σε μία μεταρρύθμιση πρέπει να μπορέσεις να διορθώσεις ανεπιθύμητες συνέπειες με παρεμβάσεις σε άλλα σημεία. Εκεί που πρέπει να υπάρξει παρέμβαση, είναι στη διδασκαλία των μαθημάτων σε γυμνάσιο και λύκειο. Το πρόβλημα είναι ότι τα παιδιά δεν αγαπούν το σχολείο, διότι είναι αδιάφορο και τους αναγκάζει να παπαγαλίζουν για το βαθμό. Οφείλουμε να αλλάξουμε τις μεθόδους διδασκαλίας, να καθιερώσουμε την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, να ενισχύουμε όσους μαθητές το έχουν ανάγκη (άρση ανισοτήτων), να δίνουμε κίνητρα σε όσους αριστεύουν. Η κυβέρνηση δεν επιθυμεί την πολλή δουλειά των μαθητών, διότι θεωρεί τον άριστο μαθητή ελίτ. Πρόκειται για μορφή εκπαιδευτικού λαϊκισμού, που θα τον πληρώσουμε ακριβά».

Άλαλα τα χείλη

Άλαλα τα χείλη των ασεβών που… συκοφάντησαν τον «πατριώτη» ευρωβουλευτή Νότη Μαριά, αποκαλύπτοντας ότι όχι μόνο δεν ήταν αλήθεια η καταγγελία του εναντίον των ελλήνων και κυπρίων συναδέλφων του για ψήφισμα που αφορούσε τη γενοκτονία των Ποντίων, αλλά ότι ο ίδιος προκάλεσε ζημιά σε μια κοινή οργανωμένη πρωτοβουλία ευρωβουλευτών, καταθέτοντας μόνος του και για δική του προβολή πρόταση. Λοιπόν χωρίς πολλά πολλά τους κατηγορεί ότι έλειπαν, γιατί… λούφαραν! Και για να το κάνει πιο ελκυστικό, έριξε κι έναν Βέμπερ στη μέση! «Ψήφισαν μόνο επτά από τους είκοσι επτά έλληνες και κυπρίους ευρωβουλευτές. Όσοι ήταν παρόντες, ψήφισαν την πρότασή μας. Οι υπόλοιποι έλαμψαν διά της απουσίας τους» και ότι οι αντιδράσεις τους εκ των υστέρων καθώς όπως είπε «βλέπετε, η Δευτέρα στο Στρασβούργο, για πολλούς, είναι τσαγκαροδευτέρα και δεν πατούν καθόλου…». Α! να μην ξεχάσω ότι έχει κόμμα ο Νότης Μαριάς, το «Ελλάδα ο Άλλος Δρόμος» και ζητάει να τον ψηφίσουμε…

Η παράδοση του μουστακιού συνεχίζεται

Μπορεί ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης να είναι παλιά φρουρά και ως εκ τούτου πολύπειρη και μπαρουτοκαπνισμένη πολιτικά, αλλά έχει την καλύτερη και πιο σύγχρονη προσέγγιση όσον αφορά την πολιτική επικοινωνία. 

Αυτό το εκπληκτικό εύρημα με το σκίτσο-μουστάκι είναι πια σήμα κατατεθέν και προκαλεί πάντα το ίδιο χαμόγελο σε όποιον το βλέπει. 

Ο πρώην πρόεδρος της ΝΔ το επέλεξε πρώτη φορά κατά την προεκλογική περίοδο για την προεδρία του κόμματος και είναι δουλειά του γραφίστα Γιάννη Φετάνη. 

Έκτοτε ακολουθεί σταθερή δική του πορεία με όλα τα στοιχεία που σημειολογικά προβάλλει και πιο έντονο αυτό του χαριτωμένου αυτοσαρκασμού. Να τα βλέπουν οι σοβαροφανείς νεότεροι μήπως και καταλάβουν κάτι…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 27-28 Απριλίου 2019