Πεθαίνουν νέοι άνθρωποι, κάτω από τα 50, σε ΜΕΘ και νοσοκομεία και το πρώτο που αναρωτιόμαστε -ασυναίσθητα- είναι αν είναι θύματα ή αρνητές της covid19. 

Η περίπτωση να έχουν «φύγει» από άλλη νόσο και τη μη έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία δεν περνάει -σε πρώτη φάση- από το μυαλό μας.

Το δε άκουσμα θανάτων -ξαναλέω νέων ανθρώπων- όσο και συγκλονιστικό κι αν παραμένει θυμίζει… «ηχώ». Απόκοσμη αλλά επαναλαμβανόμενη. Τραγική αλλά ενταγμένη πλήρως στη λεγόμενη κανονικότητα μιας κοινωνίας που έχει «εκπαιδευτεί» σε «επόμενες κρίσιμες εβδομάδες», σε τραγικές επιπτώσεις (για όσους δεν έχουν προλάβει να εμβολιαστούν κι έχουν νοσήσει), σε μακάβριους αριθμούς και διαγράμματα ελληνικών ή ξένων φορέων δημόσιας υγείας.

Στον ταλαιπωρημένο ψυχισμό μας, πιθανότατα να… «δικαιολογούμε» αυτούς τους θανάτους, διότι στην πρώτη φάση μάθαμε για τα υποκείμενα νοσήματα, στη δεύτερη για την επιβαρυμένη φυσική κατάσταση των θυμάτων, στην τρίτη και… «φαρμακερή» στους αρνητές της μάσκας, της νόσου και των εμβολίων. Η επανάληψη χιλιάδων επιστημονικών πληροφοριών, διασταυρωμένων ή μη, σαν να μας έχει «μουδιάσει», σαν να μας έχει «απενεργοποιήσει» σε ποικίλες ανθρώπινες αντιδράσεις και δράσεις.

Η δε έκφραση συλλυπητηρίων, μέσω διαδικτύου και με τη… βούλα του νόμου, αφού δεν επιτρέπονται οι μεγάλες τελετές και συναθροίσεις, μας απομακρύνει ακόμη περισσότερο από αυτή την «ηχώ» και τη διάσταση αυτών των θανάτων. Το άκουσμα τους μεταβάλλεται σε ακόμη πιο απόμακρο. Οι αποστάσεις μεγαλώνουν φυσικές αλλά και ψυχικές. Γίνονται ανεξαρτήτως αιτιών αναπόσπαστοι και… αναμενόμενοι.

Οι εξονυχιστικές εξετάσεις, προληπτικές ή ιατροδικαστικές, έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Θαρρείς και δεν είναι απαραίτητες για να προλάβουμε ή για να εξηγήσουμε το απροσδόκητο τέλος νέων ανθρώπων. Θαρρείς και έχουμε αποδεχτεί ότι σε μία πανδημία -που υποτίθεται τελειώνει- δεν μπορούμε να έχουμε τέτοιες «πολυτέλειες». Κι όσο δεν τις ζητάμε ή δεν τις περιμένουμε (εκτός κι αν υπάρξει εισαγγελική παρέμβαση) ώστε να μάθουμε τι συμβαίνει και πώς να αποτρέψουμε αυτούς τους θανάτους, τόσο η «ηχώ» του πόνου, της τραγωδίας οικογενειών που έχουν χάσει τον πατέρα τους, τη μάνα τους, τα παιδιά τους γίνεται ακόμη πιο απόκοσμη.

Η προσωπική απώλεια έχει «μεταλλαχθεί» σε συλλογική και ίσως ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίζουμε…

Μελ. Καρ.