Τελευταία προεκλογική βδομάδα και όπως είναι απολύτως λογικό, τα επιτελεία των κομμάτων κάνουν τις τελευταίες διορθωτικές κινήσεις της προεκλογικής τους εκστρατείας, για να περιχαρακώσουν τον χώρο τους από επίδοξους εισβολείς, να αυξήσουν την συσπείρωση των ψηφοφόρων που κινούνται στις παρυφές τους και- γιατί όχι- να «κλέψουν» το κάτι τις από τα αντίπαλα ψηφοδέλτια.

Κυρίως όμως, να προσπαθήσουν να πείσουν εκείνους που βρίσκονται στον χώρο της επιρροής τους και σκέφτονται αν προσέλθουν στις κάλπες, να το κάνουν.

Μπορεί το να «κλέψεις» έναν ψηφοφόρο από τον πολιτικό σου αντίπαλο να μετράει διπλό όφελος, αλλά για να το πετύχει ένα κόμμα αυτό, είναι απείρως δυσκολότερο από το να πείσεις έναν δικό σου άνθρωπο που σκέφτεται να πάει… για μπάνιο, να κάνει τον κόπο και να προσέλθει στην κάλπη.

Οι μετρήσεις καταγράφουν ότι οι μισοί ψηφοφόροι, δεν αποφάσισαν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Άλλοι για να στείλουν μήνυμα, άλλοι από αδιαφορία, άλλοι επειδή βαρέθηκαν τις πολλές ψηφοφορίες (μέσα σε έναν χρόνο είχαμε δύο εθνικές εκλογές και δύο γύρους αυτοδιοικητικών), άλλοι επειδή δεν έχουν κανέναν υποψήφιο βουλευτή να τους τραβήξει, άλλοι επειδή δεν έχουν συνειδητοποιήσει την σπουδαιότητα των ευρωεκλογών για την ζωή τους. Πέραν αυτών, υπάρχουν κι εκείνοι που θεωρούν πως η ψήφος τους είναι έτσι κι αλλιώς χαμένη, καθώς τα αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα, δείχνει να είναι προκαθορισμένο (Άνετη επικράτηση ΝΔ με επιβεβαίωση της κυριαρχίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, μακράν πίσω ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και η Ελληνική Λύση, η Πλεύση, η Νίκη και οι λοιποί με πρώτους τη Νέα Αριστερά, τον Λοβέρδο, τον Κόκκαλη και την Λατινοπούλου που βρίσκονται κυριολεκτικά στο όριο του 3%.

Όλα πάντως δείχνουν πως όσο και να μοχθήσουν οι ηγεσίες των κομμάτων, το ποσοστό της αποχής δεν θα μπορέσει να περιοριστεί κάτω του 50%. Ούτε οι περιοδείες των αρχηγών, ούτε οι καμπάνιες, ούτε το τρέξιμο των υποψηφίων, ούτε οι καθημερινές εκπομπές των μέσων ενημέρωσης, καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα ρεύμα ανατροπής της τάσης για συρρίκνωση της συμμετοχής. Αυτό που δεν είναι εύκολο να απαντηθεί, είναι ποιος ευνοείται και ποιος χάνει από την αύξηση της αποχής πλέον του συνήθους.

Προσπαθώντας να αναζητήσω απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα, καταλήγω στις ακόλουθες διαπιστώσεις:

• Το ΚΚΕ, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ως παραδοσιακά κόμματα, διαθέτουν ισχυρότερους δεσμούς με τους ψηφοφόρους τους, σε αντίθεση με τα νέα προσωποπαγή κόμματα των επικεφαλής τους που αναζητούν την προσωπική πολιτική τους διάσωση. Κατά συνέπεια τα τρία «παλιά» κόμματα θεωρείται πως θα πληγούν λιγότερο από μια αύξηση της αποχής, σε σύγκριση με τα μικρά.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταφέρνει να κρατήσει την μεγάλη πλειοψηφία των παλιών του ψηφοφόρων (διάσπαση κλπ). Ωστόσο ο Κασσελάκης μπόρεσε να προκαλέσει το ενδιαφέρον νέου ακροατηρίου κυρίως νεαρών, που δεν κατατάσσονται στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της αριστεράς. Ερώτημα βεβαίως παραμένει, πόσοι από αυτούς που ακούν και παρακολουθούν τον… σολίστα νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, θα φτάσουν στην κάλπη.
• Τα κόμματα των παλαιότερων και νέων αρχηγών (Βελόπουλος, Ζωή, Βαρουφάκης από τη μια, Λοβέρδος, Κόκκαλης, Λατινοπούλου κ.ά. από την άλλη, παραμένει άγνωστο αν καταφέρουν να πείσουν κάποιους ψηφοφόρους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να κατευθυνθούν σε αυτά, ή να αφήσουν τον καναπέ τους και να πάνε στα εκλογικά κέντρα.
• Τι θα κάνουν οι νέοι και ιδίως οι νέοι ψηφοφόροι; Θα πάνε στις κάλπες ή όχι; Κι αν πάνε, θα ακούσουν τους γονείς τους, ή θα ψηφίσουν ως νέοι αντισυστημικά;
• Εκείνοι οι «μικροί» που προσπαθούν να προσελκύσουν ψήφο διαμαρτυρίας – είτε κατά της κυβέρνησης, είτε κατά του συστήματος, είτε κατά κάποιας κομματικής ηγεσίας- σε ποιο βαθμό θα καταφέρουν να γίνουν πιστευτοί πως δεν μάχονται για το…τομάρι τους και την ύπαρξή τους, αλλά το κάνουν για σοβαρούς πολιτικούς λόγους;

Κοντολογίς, θεωρώ ότι έχει διαμορφωθεί στη χώρα ένα περίεργο σκηνικό. Σύμφωνα με αυτό, οι μισοί ψηφοφόροι, θα επιλέξουν την αποχή.

Από τους υπόλοιπους μισούς, το ένα τρίτο θα πάει στην κάλπη για να στηρίξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του και να διατρανώσει την θέλησή του να συνεχιστεί η πορεία της χώρας όπως αυτή διαγράφεται την τελευταία πενταετία. Τα άλλα δύο τρίτα, θα διαμοιραστούν στα εκτός της ΝΔ ψηφοδέλτια, εκφράζοντας την πεποίθηση των ψηφοφόρων είτε να στηρίξουν άλλη πορεία για την χώρα (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ) είτε για να διαμαρτυρηθούν βγάζοντας κίτρινη κάρτα στην κυβέρνηση και το «σύστημα», είτε να δείξουν απλά την δυσφορία τους και την θέλησή τους για κάτι τελείως διαφορετικό (δεκάδες μικρά και νεοσύστατα σχήματα).

Σε ποιο συμπέρασμα, οδηγούν τα προηγούμενα;

1. Η ΝΔ κινείται πάνω κάτω στο 33%, που ήταν ο εξ αρχής εκλογικός της στόχος και το ποσοστό που είχε στις προηγούμενες ευρωεκλογές. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έθεσε σε αυτό το σημείο τον πήχη κι έτσι θεωρείται βέβαιο πως θα εμφανιστεί ως νικητής, ακόμη κι αν δει το ποσοστό του κόμματός του να μειώνεται σημαντικά σε σύγκριση με το περυσινό 41%.
2. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν θα είναι ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το κόμμα του Κασσελάκη, εμφανίζεται να μετακινείται σε ένα μεγάλο εύρος. Ξεκινά από το περυσινό 17%, χάνει ένα κομμάτι στη Νέα Αριστερά (το κόμμα που προέκυψε από τα σπλάχνα του) και μαζεύει κάποια νέα τμήματα του εκλογικού σώματος λόγω της επικοινωνιακής γοητείας του νέου αρχηγού του. αν δηλαδή ο Κασσελάκης κρατηθεί πάνω ή κοντά στο 17%, έχει παγιώσει την κυριαρχία του στον χώρο κι από αύριο θα μπορέσει εύκολα να καθαρίσει τους «ανεπιθύμητους». Εκείνους δηλαδή που βρήκε στο κόμμα στο οποίο παρεισέφρησε.
3. Για το ΠΑΣΟΚ προεξοφλείται πως θα υπερβαίνει τόσο το ποσοστό του στις προηγούμενες ευρωεκλογές, όσο και αυτό των περυσινών εθνικών εκλογών. Ωστόσο αυτό δεν κρίνεται αρκετό για να προσφέρει στον Νίκο Ανδρουλάκη μια απρόσκοπτη συνέχεια στην ηγεσία του κόμματος, καθώς αυτός κρίνεται για το αν και σε ποιο βαθμό μπορεί να κατοχυρωθεί ως ο βασικός άλλος πόλος και ο εκφραστής της εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης από αυτήν της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη.
4. ΚΚΕ και Ελληνική Λύση θα συναγωνιστούν σε ένα ιδιότυπο μπραντεφερ για το ποιο θα πλησιάσει περισσότερο το διψήφιο ποσοστό που του προσφέρει την τέταρτη θέση.
5. Νατσιός και Ζωή Κωνσταντοπούλου δείχνουν πως θα περάσουν άνετα το όριο του 3%. Ωστόσο αμφότεροι θέλουν να δείξουν πως τα κόμματά τους κινούνται σε ανοδική τροχιά, προκειμένου να αποφύγουν την βάσανο του…πολιτικού κομήτη που περνάν, λάμπουν και χάνονται.
6. Τα υπόλοιπα σχήματα δίνουν τον αγώνα επιβίωσης, καθώς όποια δεν καταφέρουν να υπερβούν το 3% και να εκλέξουν ευρωβουλευτή, χάνονται και οι μέτοχοι σε αυτά θα υποχρεωθούν είτε να πάνε σπίτι τους, είτε να αναζητήσουν μια νέα ευκαιρία μέσω συνεργασιών, προσχωρήσεων, ανασχεδιασμών.

Κρίσιμη απόλυτα η βδομάδα που ξεκινά σήμερα. Όσοι δεν το πιστεύουν αυτό, ας αναλογιστούν πως ένα 20% τουλάχιστον των ψηφοφόρων θα αποφασίσει το ερχόμενο Σαββατοκύριακο αν προσέλθει στα εκλογικά κέντρα και από αυτούς που θα φτάσουν εκεί «με βαριά καρδιά», οι μισοί θα επιλέξουν ψηφοδέλτιο κυριολεκτικά επάνω στην κάλπη.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 02.06.2024