Όταν μεγαλώσεις και αναπολείς στιγμές από τα χρόνια της αθωότητας, μοιραία ανακαλύπτεις ότι μεγάλο κεφάλαιο ήταν για σένα το σχολείο, οι σύντροφοί σου στα θρανία και φυσικά και η δασκάλα που συνόδευσε τις πρώτες σου παραστάσεις στην αίθουσα. Αν είσαι τυχερός οι αναμνήσεις σου είναι θετικές και χαίρεσαι να τις μοιράζεσαι. 

Αν είσαι άτυχος μπορεί και να θυμάσαι ότι η δασκάλα, επειδή στην παιδαγωγική που τέλειωσε δεν είχαν ανακαλύψει ακόμη τις βασικές αρχές της ψυχολογίας και της επίδρασης της συμπεριφοράς τους στις παιδικές ψυχές, σε σήκωσε στον πίνακα για να πεις το ρω. Μάλιστα αναρωτιόταν πώς γίνεται να μην το λες αφού είσαι καλή μαθήτρια. Ίδια αντιμετώπιση είχε και ο Θανάσης που με στεντόρεια φωνή επαναλάμβανε το όνομά του: Φανάσης, επέμενε, γιατί -η λογοθεραπεία στην Ελλάδα δεν ήταν ούτε στα σπάργανα- έτσι μπορούσε. Την άλλη μέρα έπρεπε να εμφανιστούμε αμφότεροι με τις μαμάδες μας για να υπερασπιστούν το δικαίωμα των βλασταριών τους στο… γάμα και το φι.

Άλλα χρόνια, όχι πολύ μακρινά, αλλά τόσο ξένα. Σήμερα οι δασκάλες ξέρουν περισσότερα γιατί τα έμαθαν στη σχολή τους, η οποία εντωμεταξύ φρόντισε να εντάξει στο πρόγραμμά της και δυο βασικά στοιχεία ψυχολογίας. Το θέμα είναι πόσο διατεθειμένες είναι να χρησιμοποιήσουν γνώσεις και ικανότητες προς όφελος των μαθητών τους ή έχουν αποδεχτεί πως αρκεί να περνούν οι σχολικές ώρες και να πέφτει ο μισθός στο τέλος του μήνα και να έρχονται οι διακοπές κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα (καλή ώρα). Μία δασκάλα που ξεπερνά με την προσφορά της κάθε προσδοκία -ακόμη και του πιο απαιτητικού γονέα (α ή β δεν έχει σημασία)- λειτουργεί σε δημοτικό της δυτικής Θεσσαλονίκης.

Τα παιδιά που τους έλαχε αυτή η δασκάλα δεν θα μάθουν ποτέ πως είναι να φοιτάς σε ένα συμβατικό σχολείο, γιατί το δικό τους δεν έχει καμία σχέση με τα άλλα δημοτικά του δημοσίου. Ίσως και του ιδιωτικού τομέα. Εμπλουτίζουν τις γνώσεις τους με εξωσχολικά βιβλία, συζητούν με τη δασκάλα παρουσία των γονιών τους, φυτεύουν λουλούδια στην αυλή του σχολείου, ψήνουν κουλουράκια και κυρίως μαθαίνουν πως τα παιδιά με διαφορετικό χρώμα και χαρακτηριστικά είναι κι αυτά παιδιά. Ακόμη και με την υψηλή τέχνη φροντίζει να αποκτήσουν μία πρώτη επαφή οι μαθητές της, που τους έχει σαν παιδιά της.

Σήμερα την ευγνωμονούν οι γονείς τους, αυτοί που επίσης μαθαίνουν από την ίδια να μιλάνε με τα παιδιά τους και κυρίως να τα ακούνε. Αύριο θα είναι η πρωταγωνίστρια στις αναμνήσεις και τις διηγήσεις των σημερινών 8χρονων που θα ξεκινούν υπερήφανα την ιστορία τους με το ουσιαστικό: Η δασκάλα μας…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 27-28 Απριλίου 2019