Αυτή τη φορά μας τραγουδάει «Με αναστεναγμό». Και κάνουμε μαζί της ένα ταξίδι στη μνήμη. Έτσι τιτλοφορείται το νέο άλμπουμ της Γλυκερίας, που έδεσε τη φωνή της με τη λαϊκή και παραδοσιακή μουσική σκηνή του τόπου μας. Έχοντας ως ερμηνεύτρια μια παρακαταθήκη στο μικρασιατικό τραγούδι, σε μία επετειακή στιγμή για το ιστορικό γεγονός της μικρασιατικής καταστροφής, η ίδια ερμηνεύει κομμάτια σε μουσική Ανδρέα Κατσιγιάννη και στίχους Μαρίας Χατζηαυξέντη, τα οποία σχετίζονται με την τραγωδία ενός μεγάλου μέρους του ελληνισμού.

Ο δίσκος είναι ολόκληρος σαν ένα αφήγημα και περιλαμβάνει μια άγνωστη πτυχή του δράματος των Ελλήνων της Μικράς Ασίας: των προσφύγων που βρήκαν καταφύγιο στην Κύπρο το 1922 και το 1974 αναγκάστηκαν εκ νέου να εγκαταλείψουν τις εστίες τους εξαιτίας της τουρκικής εισβολής και κατοχής. Η στιχουργός, απόγονος μιας οικογένειας που βίωσε σε μικρό χρονικό διάστημα δύο φορές τον πόνο του ξεριζωμού, αποτυπώνει στους στίχους της τον σιωπηλό πόνο και την ελπίδα ενός λαού, που κόντρα στις θύελλες της ιστορίας, εξακολουθεί να επιμένει. Οι στίχοι της είναι βιωματικοί και μιλούν για τους προγόνους της που βρέθηκαν στην Κερύνεια της Κύπρου και αργότερα υπέστησαν έναν ακόμη διωγμό. «Τα ερέθισμα για να γίνουν τα τραγούδια αυτά είναι όλα όσα ανέσυρε στη μνήμη της η Μαρία Χατζηαυξέντη. Έγραψε πολύ ωραία λόγια κάνοντας αυτές τις μνήμες ποιήματα, τα οποία με πάρα πολύ δεξιοτεχνικό τρόπο ο Ανδρέας Κατσιγιάννης μετέτρεψε σε εκπληκτικές μελωδίες. Ο ίδιος είναι γνώστης της ιστορίας αυτής αφού είναι και ο δημιουργός της Εστουδιαντίνας Νέας Μαγνησίας», λέει στη «ΜτΚ» η γνωστή ερμηνεύτρια.

Το άλμπουμ κυκλοφορεί από την Ogdoo Music Group και σ’ αυτό ένα ντουέτο με τη Γλυκερία, αλλά και ένα τραγούδι μόνος του ερμηνεύει ο Γιάννης Κότσιρας. Σημαντική ήταν και η συμβολή του Στέλιου Φωτιάδη, που «με την εμπειρία του και τις παρατηρήσεις του βοήθησε πολύ στην παραγωγή», σημειώνει η Γλυκερία.

Γνώστρια της μικρασιατικής μουσικής και η ίδια, με μία πορεία ζυμωμένη με αυτό το είδος του τραγουδιού, αφού έτσι έγινε γνωστή και στο ευρύ κοινό, έχοντας στο ενεργητικό της τα δύο άλμπουμ «Σμυρναίικα τραγούδια» και «Από τη Σμύρνη στον Πειραιά», ήταν η πιο κατάλληλη να ερμηνεύσει τα κομμάτια ενός τέτοιου δίσκου. «Πέρα από το ότι ξέρω το είδος και το αγαπώ πάρα πολύ, είναι σαν να έχω μνήμες από τις χαμένες πατρίδες χωρίς να το συνειδητοποιώ, ακριβώς γιατί η δικιά μου οικογένεια από την πλευρά του πατέρα μου έλκει μια καταγωγή από την Αλικαρνασσό της Μικράς Ασίας, δηλαδή το σημερινό Μπόντρουμ. Ίσως δηλαδή όλα αυτά να είναι περασμένα μέσα στο DNA μου. Όταν ερμηνεύω αυτά τα τραγούδια ταυτίζομαι μαζί τους, ζω εικόνες της Σμύρνης και της Πόλης, βλέπω τα καφέ αμάν τους και όλα αυτά μου αρέσουν πάρα πολύ», τονίζει η Γλυκερία.

«Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος για να βρει την ειρήνη»

Εκατό χρόνια μετά τα γεγονότα εκείνα είναι απίστευτο πόσο η ιστορία επαναλαμβάνεται και πόσο το προσφυγικό μας απασχολεί και σήμερα ως μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις που έχει περάσει ποτέ η Ευρώπη. «Είναι τραγικό που η ανθρώπινη ιστορία είναι μια προσφυγιά. Γιατί παντού υπάρχουν αδύναμοι άνθρωποι. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα έχει ζήσει φτώχεια, ξενιτεμούς. Δυστυχώς ο κόσμος συνεχίζει να ζει στις μέρες μας μια τεράστια προσφυγιά με αποτέλεσμα να βλέπουμε να πνίγονται άνθρωποι στη θάλασσα αφού έχουν δώσει ό,τι είχαν και δεν είχαν με την ελπίδα να βρουν ένα μέλλον λίγο καλύτερο κάπου αλλού, να βοηθήσουν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους, που βρίσκεται μακριά και δεν μπορούν να είναι μαζί της. Είναι τραγικά όλα αυτά που ζούμε στον 21^ο αιώνα και δεν ξέρω τι πρέπει πια να κάνει ο άνθρωπος για να βρει την ειρήνη στην ψυχή του, ώστε να υπάρχει γενικά ειρήνη. Εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε ενωμένοι, είμαστε ο καθένας χώρια. Πέρα από τις φωτεινές εξαιρέσεις όπως είναι οι γιατροί που ταξιδεύουν στον κόσμο για να σώσουν ζωές ή οι άνθρωποι που περιθάλπουν όσους έχουν ανάγκη, δρούμε μόνο για τον εαυτό μας, έτσι μας έχουν μάθει. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι η ανθρωπιά δεν έχει σταματήσει να υπάρχει. Γι αυτό τα κράτη οφείλουν, αντί για πολέμους, να φροντίζουν για την ευημερία του ανθρώπου, που πρέπει να ενδιαφέρεται μόνο για την πνευματική ανύψωσή του και όχι να πεθαίνει και να κοπιάζει για την επιβίωσή του», επισημαίνει.

«Είμαι αισιόδοξη γιατί αλλιώς δεν μπορώ να ζήσω με ηρεμία»

Το ίδιο συμβαίνει και στην εποχή του κορονοϊού και της πανδημίας που οι ζωές ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού βρίσκονται σε κίνδυνο. Η ίδια προσπαθεί να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία όλη αυτή την κατάσταση. «Κάνω υπομονή όπως όλος ο κόσμος, προφυλάσσομαι γιατί γύρω μας οι άνθρωποι αρρωσταίνουν, πεθαίνουν, είναι μια κατάσταση πολύ δύσκολη για όλους μας και μας συμπεριλαμβάνει όλους ανεξαιρέτως. Πρέπει να φροντίσουμε ο καθένας τον εαυτό μας, τον περίγυρό μας, τους δικούς μας ανθρώπους και κατ’ επέκταση, σεβόμενοι τον εαυτό μας και κάνοντας αυτό που πρέπει, να σεβόμαστε και όλους τους υπόλοιπους, να βοηθάμε κατά κάποιον τρόπο ώστε να περιορίζεται αυτή τη λαίλαπα». Ωστόσο, η ίδια αποφεύγει να μιλήσει για το θέμα των εμβολίων που έχει διχάσει αυτή τη στιγμή τους Έλληνες. «Γενικά δεν μου αρέσει να παίρνω θέσεις. Αρκούμαι στο να κρίνω τι πρέπει να κάνω για εμένα και τους γύρω μου και έπειτα να το εφαρμόζω», λέει λακωνικά.

Τέλος, δηλώνει αισιόδοξη για όλο αυτό που ταλαιπωρεί τα τελευταία δύο χρόνια την ανθρωπότητα. «Όλα τα πράγματα κάνουν τον κύκλο τους και περνάνε. Εδώ έκαναν τον κύκλο τους καθιερωμένες για αιώνες αυτοκρατορίες που μετά διαλύθηκαν, δεν θα περάσει αυτό; Απλά σε αυτή τη στιγμή επειδή οι άνθρωποι έχουμε βάλει μπροστά μας τον χρόνο θέλουμε να τελειώνει άμεσα. Είναι όμως κάτι που ήρθε από τη φύση, εξελίχθηκε ανάποδα, μεταλλάχθηκε, έγινε θανατηφόρο, μας έκλεισε στα σπίτια μας, με απαγορεύσεις, με εμβόλια. Όλα αυτά είναι πολύ άσχημα αλλά αν δεν είσαι επιστήμονας να ξέρεις τι ακριβώς πρέπει να πεις στον κόσμο, δεν μπορείς να μιλάς με σιγουριά. Από τη στιγμή που δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, πρέπει να ακολουθούμε τις οδηγίες των επιστημόνων. Είμαι αισιόδοξη γιατί αλλιώς δεν μπορώ να πορευτώ και να ζήσω με ηρεμία», καταλήγει.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 06.02.2022