Της Νάσιας Λουκοπούλου

Οικονομολόγου, στελέχους ΥΠΠΟΑ

Κυκλοφορεί τώρα τελευταία ένα meme στα σόσιαλ, με μια παλιακή φωτογραφία που δείχνει ένα νεανικό κοινό -με τη χαρακτηριστική στους επαΐοντες ένδυση και κόμμωση της τότε εποχής- να διασκεδάζει σε νυχτερινό μαγαζί, κάτω από την οποία γράφει φαρδιά πλατιά «Γεννηθήκαμε τη δεκαετία του 70, ενηλικιωθήκαμε τη δεκαετία του 80, και παρτάραμε τη δεκαετία του 90. Ανήκουμε στους τυχερούς».

Με το που βλέπω τη συγκεκριμένη φωτογραφία έρχεται και κουμπώνει αυτόματα το αινιγματικό χαμόγελο της Τζοκόντα. Όσοι ανήκουμε στη Γενιά Χ, δηλαδή οι σημερινοί συν-πλην πενηντάρηδες, είμαστε πραγματικά μια γενιά τυχερή, πάντα σε σύγκριση με τις προηγούμενες αλλά όπως φαίνεται και τις αμέσως επόμενες γενιές, για πολύ διαφορετικούς λόγους βέβαια.

Υπήρξαμε η γενιά της μεταψυχροπολεμικής αισιοδοξίας, της καταναλωτικής ευμάρειας, της ανεμπόδιστης ευδαιμονίας και της παντελούς άγνοιας κινδύνου. Προλάβαμε και ζήσαμε σε έναν "αναλογικό" κόσμο υπό ραγδαία ανάπτυξη, όπου όλες οι σχέσεις και τα δούναι και λαβείν ήταν δια ζώσης. Όπως οι γονείς και οι παππούδες μας προλάβαμε γειτονιές, αλάνες, ποδηλατάδες, κλωτσοπατινάδες. Προλάβαμε χορευτικές φιγούρες, πεντάκιλες εγκυκλοπαίδειες, λούνα παρκ, σταθερά τηλέφωνα με άπειρα μέτρα καλώδιο για να βολτάρουμε σ’ όλο το σπίτι όταν μιλούσαμε, κασέτες, βιντεοκασέτες, διακοπάρες, και ατελείωτες βόλτες χωρίς καμία παρακολούθηση και επιτήρηση από κανένα Big Brother της τεχνολογίας. Μέσα στο παραπάνω πλαίσιο και με λίγη προσπάθεια όλα ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένα και ρολάριζαν σχετικά αβίαστα. Σχολείο-σπουδές-στρατός (για τ' αγόρια)-δουλειά-οικογενειακή αποκατάσταση: μικρά βηματάκια που κάθε φορά οδηγούσαν στην επόμενη πίστα ζωής, μέχρι κι εμείς με τη σειρά μας από ξένοιαστοι έφηβοι να γίνουμε εκπρόσωποι του κατεστημένου. Κάποτε ήμασταν μια άκαυτη γενιά, όμως το κατεστημένο εμάς τελικά μας έπεσε βαρύ.

Η γενιά που έζησε… ζωάρα -σε σχέση πάντα με όσα πέρασαν οι προηγούμενοι, κι απ’ ό,τι φαίνεται θα περάσουν οι επόμενοι- ξαφνικά τα είδε όλα κωλυόμενα από το 2008 και μετά. Πάνω στην απογείωση ξεμείναμε από καύσιμα και προσγειωθήκαμε ανώμαλα σε παγκόσμιο οικονομικό κραχ, κινηματογραφικές τρομοκρατικές επιθέσεις, πανδημίες, πολεμικές φρικαλεότητες, κλιματική κρίση, και όλα αυτά τα δυστυχώς πολύ ταιριαστά κομποζέ με το ψηφιακό περιβάλλον ενός αναδυόμενου κόσμου, που γεννήθηκε και θέριεψε με μας ανυποψίαστους παρατηρητές και στον οποίο προσπαθούμε ασθμαίνοντας να συμμετέχουμε.

Σα να ξεμείναμε από αντοχές, και τ' αντανακλαστικά μας εδώ και καιρό δε λειτουργούν όπως παλιά. Εδώ και χρόνια είμαστε οι ίδιοι γονείς μεγάλων ή και μικρότερων παιδιών, υπόλογοι για το δικό τους μέλλον και πλέον υποψιασμένοι ότι μάλλον είμαστε πολύ αδύναμοι ν' αλλάξουμε όσα κακώς κείμενα μας πληγώνουν καθημερινά. Πλέον η άκαπνη γενιά μας οδεύει να πάει…άκλαυτη. Δεν τα περιμέναμε όλα αυτά, αλλιώς ξεκινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πήγε, αλλά όντως υπήρξαμε τυχεροί σαν έφηβοι και νέοι. Αν μάλιστα μπορούσαμε να ξανακαλέσουμε το μηδέν για να διορθώσουμε τα παράσιτα της…γραμμής, ώστε ν' ακούμε καλύτερα θα ήταν τέλεια!