Στο διάλλειμα μιας πολύ πυκνής περιοδείας του μακροβιότερου ίσως μουσικού σχήματος στην Ελλάδα, του συγκροτήματος που εξακολουθεί να γεμίζει γήπεδα και να ακολουθείται από ενθουσιώδεις θαυμαστές, ακόμη και σε πολύ νεαρές ηλικίες, ο ένας από τους δύο εναπομείναντες ιδρυτές του, ο Φίλιππος Πλιάτσικας, μιλά στη «ΜκΚ» για την εμπειρία του φετινού, πιο χαλαρού από τα δύο προηγούμενα, καλοκαιριού, που επέτρεψε στον πολιτισμό και στο θέαμα να ξαναβρούν κάπως τον βηματισμό τους. «Ήταν ανάταση ψυχική, για να μην πω ανάσταση. Είχαμε δυόμισι χρόνια που ήταν πολύ περίεργα τα πράγματα, δύσκολα, δυστοπικά. Όμως φέτος το καλοκαίρι αρχίσαμε να βιώνουμε κάτι που μοιάζει με το κανονικό, αυτό που είχαμε συνηθίσει με κανονικές συναυλίες και ήταν μια πολύ σημαντική ψυχική ένεση για όλους μας. Κάνουμε δηλαδή κανονικές συναυλίες όπως ήταν παλιά. Δεν βλέπουμε κάποια διαφορά. Στη συναναστροφή μας με τον κόσμο, εκτός συναυλιών, ταξιδεύοντας σε μέρη, βλέπουμε στις αντιδράσεις και στα μάτια του κόσμου αυτό το σάστισμα των δυόμισι χρόνων κλεισούρας και αυτού του περίεργου και έξω από την ανθρώπινη φύση που ζήσαμε. Στις συναυλίες δεν το ζούμε αυτό».

Το σχήμα ζει όμως και μια μεγάλη έκπληξη, όπως τονίζει ο γνωστός τραγουδοποιός και ερμηνευτής. «Δεν περιμέναμε αυτό που συνέβη, να έρχονται δηλαδή στις συναυλίες μας πολύ μικρές ηλικίες. Μιλάμε για παιδιά 14-20 ετών, που ήταν αναπάντεχο για μας να γνωρίζουν τη μουσική μας και να έρχονται σαν να έχουν παραβρεθεί σε συναυλίες της δεκαετίας του ’90. Για μας αυτό είναι πάρα πολύ ευχάριστο και πολύ ελπιδοφόρο».

Ως προς τον κορονοϊό και την πανδημία δεν δηλώνει ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος. «Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με ποιον τρόπο μια παγκόσμια κοινότητα που αποφάσισε να ζήσει την αυτοεκπληρούμενη μέθη της θα χειριστεί και αυτή την εποχή που έρχεται. Δεν ξέρω αν της έφτασε αυτή η αυτοεκπληρούμενη μέθη. Φαντάζομαι ότι όλοι όσοι αγαπάμε την κοινή λογική, αυτοί που ξέραμε ότι έπρεπε να λάβουμε μέτρα, να προσέχουμε, να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, έχουμε δει και υπερβολές σε αυτή την ιστορία. Θα δούμε λοιπόν τι θα συμβεί σε αυτή την μετά – κόβιντ (αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι) εποχή. Εδώ κάποιοι ετοιμάζουν μια εποχή με εικονικά άβαταρ… Στο τέλος νομίζω ότι είμαστε ικανοί να αυτοπυρποληθούμε σε μια πλατεία βγάζοντας selfie για να έχουμε like στο instagram.», τονίζει.

«Δεν μπορώ να διαχωρίσω τις βόμβες σε καλές και κακές»

Δημιουργός με προσωπικές, κοινωνικές, πολιτικές αναζητήσεις ο Φίλιππος Πλιάτσικας έχει εκφράσει κατά καιρούς τη θέση του με δηλώσεις, αλλά και μέσα από τη δουλειά του για γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο, όπως οι πόλεμοι. Το γνωστό τραγούδι του «Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα» γράφτηκε με αφορμή μια εικόνα σε έναν βομβαρδισμό σε χώρες της Μέσης Ανατολής με μια μάνα να κρατά στην αγκαλιά της το νεκρό παιδί της, ενώ το εξώφυλλο του άλμπουμ «Στίλβη» ήταν φιλοτεχνημένο με ένα έργο φίλου του ζωγράφου που ζούσε τα τραγικά γεγονότα στην τότε χώρα του, την πρώην Γιουγκοσλαβία. Έτσι, σχολιάζει και τώρα την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία: «Νιώθω πάρα πολύ άσχημα για τον πόλεμο ακριβώς όπως ένιωθα όταν βομβαρδιζόταν η Γιουγκοσλαβία, ακριβώς όπως ένιωθα όταν έβλεπα στις ειδήσεις να βομβαρδίζονται κατοικημένες περιοχές στο Αφγανιστάν ή σε κάποιες άλλες περιοχές στη Μέση Ανατολή. Νιώθω το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι και την ίδια αναγούλα. Δεν μπορώ να διαχωρίσω τις βόμβες σε καλές και κακές ανάλογα με το χρώμα τους. Γιατί τώρα δηλαδή να με ενοχλούν λιγότερο τα δεινά των αμάχων; Μου είναι το ίδιο απεχθή».

Ακολουθώντας πορεία κατά μόνας αλλά και μέσα από το σχήμα ο Φίλιππος Πλιάτσικας έχει απαντήσει πάμπολλες φορές σε αυτό που συνηθίζουν να λένε πως μετά τη διάλυσή της η μπάντα επανενώνεται διαρκώς, αν και από την αρχή τα μέλη της είχαν δηλώσει ότι το «διαζύγιο» δεν θα ήταν οριστικό. «Δεν υπάρχει κάτι που να δικαιολογεί αυτόν τον μύθο, οπότε επειδή έχουμε απαντήσει πάρα πολλές φορές για κάτι που δεν ισχύει, ανήκει κι αυτό στο πλαίσιο ενός κύματος, μιας μόδας, μιας εικονικής πραγματικότητας, έχω να σου πω ότι το μόνο πράγμα που δεν νικιέται είναι η… μ@@@@α και να το γράψεις όπως το λέω», τονίζει και γελάμε.

«Έχουμε δημιουργήσει έναν πλανήτη που είναι στα τελειώματά του»

Έχοντας μια κόρη στην εφηβεία ο ίδιος μιλά για τη γενιά αυτή. «Αισθάνομαι ότι αυτή η γενιά είναι πολύ αδικημένη από όλους εμάς τους καραγκιόζηδες που έχουμε φτιάξει ένα περιβάλλον από το οποίο μέχρι και τα νερά του Τάμεση έχουν στερέψει. Έχουν αρχίσει και λιώνουν οι πάγοι στον Αρκτικό κύκλο και υποστηρίζουν οι δικές μας γενιές τι ωραίο που είναι αυτό γιατί θα φτιαχτούν καινούριοι δρόμοι για να είναι εκμεταλλεύσιμοι για τη ναυσιπλοΐα. Φτάνουμε δηλαδή σε τέτοια σημεία. Έχουμε δημιουργήσει έναν πλανήτη ο οποίος είναι στα τελειώματά του- πρέπει να είσαι ηλίθιος για να μην τον βλέπεις- και έρχονται αυτά τα παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα να διαχειριστούν ένα τόσο δύσμορφο και δύσκολο μέλλον. Εδώ είναι διαμορφωμένα τα πράγματα έτσι που είναι ένα παιχνίδι χαμένο, όπως έλεγε και ένας στίχος. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να ξεκινήσει από αυτά τα παιδιά μια επανάσταση πραγματική, καινούρια, που έχει πολλά χρόνια να συμβεί, να μας κοπανήσουν στο κεφάλι και να αναλάβουν τα ηνία έστω και την τελευταία στιγμή του μέλλοντός τους. Δεν έχουν άλλη λύση».

Μιλάει ακόμη και για τις μουσικές επιλογές των νέων αυτών παιδιών: «Δεν αναφέρομαι σ’ αυτό το περίεργο πράγμα της trap το οποίο δεν γνωρίζω και δεν μπορώ ούτε να το κρίνω ούτε να το χαρακτηρίσω, αλλά χαίρομαι που βγαίνουν παιδιά της hip hop και της rap και μιλάνε όντως για τα προβλήματα που έχει η γενιά τους. Αυτά τα παιδιά στηρίζονται από τον κόσμο, από τους συνομήλικούς τους και έχουν ανάγκη να πουν αυτά που τους αφορούν σε ένα περιβάλλον που τους έχουμε στήσει, στις τσιμεντουπόλεις που είναι αναγκασμένοι να ζουν σε διάφορα αστικά και άλλα κενά. Για παιδιά που μιλούν για την πίεση μιας πόλης και των προβλημάτων που βράζουν μέσα τους».

Κυριακή Τσολάκη