Η συζήτηση για την βράβευση του πρωθυπουργού με Νόμπελ Ειρήνης για τη συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι η πρώτη. Είχαν προηγηθεί κι άλλες συζητήσεις για διεθνείς βραβεύσεις και μάλιστα ορισμένες είχαν έλθει με αφορμή την υπόθεση του προσφυγικού.

Η πιο πρόσφατη βράβευση ήταν πριν από έξι μήνες, στις 28 Σεπτεμβρίου 2018 στο Ετήσιο Δείπνο της Global Hope Coalition, όπου ο κ. Τσίπρας βραβεύτηκε για τη στάση της Ελλάδας στην προσφυγική κρίση.

«Ο ελληνικός λαός σε πολύ δύσκολες στιγμές απέδειξε ότι μπορεί να δείξει αλληλεγγύη σε αυτούς που την έχουν ανάγκη», είπε πει τότε ο Αλέξης Τσίπρας.

Χθες, όμως, πληροφορηθήκαμε ότι οι αποδέκτες της αλληλεγγύης δεν είναι ενθουσιασμένοι με το αποτέλεσμα της αλληλεγγύης.

“Θέλω να φύγω από την Ελλάδα”, έλεγαν οι εκατοντάδες που συγκεντρώθηκαν στα Διαβατά και στον σιδηροδρομικό σταθμό της Αθήνας.

Κι η Ελλάδα τι κάνει; Κάνει ακριβώς αυτό που ο κ. Τσίπρας είπε απευθυνόμενος στον Πάπα, όταν εκείνος ήλθε να επισκεφθεί τους πρόσφυγες που φιλοξενούνταν στη Μόρια.

«Είμαι περήφανος γι' αυτό, τη στιγμή μάλιστα που κάποιοι εταίροι μας, στο όνομα της χριστιανικής Ευρώπης ύψωναν φράχτες και τείχη».

Όπως δήλωσε χθες ο Υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Δημήτρης Βίτσας, “τα σύνορα δεν πρόκειται να ανοίξουν”. Ο φράκτης έχει υψωθεί.

Η Ελλάδα βιώνει το μοναδικό γεγονός να προσφέρει αλληλεγγύη σε αυτούς που δεν την θέλουν και την ;iδια στιγμή το αποτέλεσμα της αλληλεγγύης -η παρουσία τους στη χώρα- να προκαλεί δυσφορία στους γηγενείς κατοίκους της.

Ο πρωθυπουργός διεκδικεί επαίνους για μία συμπεριφορά που δεν ικανοποιεί ούτε αυτούς που την άσκησαν, ούτε αυτούς που την αποδέχτηκαν.

Τουλάχιστον όσο υπάρχει ο φράκτης, δηλαδή η απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, κάτι μένει για όσους ασχολήθηκαν με την αλληλεγγύη επαγγελματικά...