29/05/2021 17:00
Μετρά αισίως 43 χρόνια στον χώρο της ελληνικής μουσικής σκηνής και είναι από τους δημιουργούς που μας εκπλήσσει με τη συνέπεια και τον πλουραλισμό της τέχνης του, χωρίς να ακολουθεί φθαρμένες συνταγές ή να τοποθετείται κάτω από ταμπέλες. Τώρα το καινούριο του τραγούδι «Μου λείπεις τόσο» υποδέχεται την αυγή ενός νέου καλοκαιριού, με την προσδοκία και την ελπίδα μιας καινούργια αρχής που όλοι τόσο έχουμε ανάγκη. Είναι χαρακτηριστικοί οι στίχοι του: «Όμως κι αν όλα τώρα μοιάζουνε χαμένα/Αυτά που είχαμε για πάντα δεδομένα/Πόσο αξίζουν ξανά/Για μια καινούργια αρχή, μια καλύτερη ζωή…»
Το κομμάτι γράφτηκε πέρυσι στα μέσα Μαρτίου, στην περίοδο της πρώτης καραντίνας. «Η κατάσταση ήταν πρωτοφανής, αναπάντεχη με ανάγλυφη στα πρόσωπα όλων μας την απορία πώς στην ευχή άξαφνα η όποια μας καθημερινότητα με τα πάνω της και τα κάτω της ,με τα συν και τα πλην της ,είχε αναιρεθεί, είχε συρρικνωθεί μέσα σε συγκεκριμένα τετραγωνικά βρίσκοντάς μας ανέτοιμους όπως κάθε κρίση και πολλώ δε μάλλον όπως αυτή η υγειονομική που παρόμοιά της γενιές επί γενεών δεν είχαν γνωρίσει και βιώσει από τις αρχές του περασμένου 20ου αιώνα. Ξαφνικά όλοι και όλα απόμακρα», λέει στο makthes.gr ο δημιουργός.
Η «ευκαιρία της πανδημίας»
Θυμάται τις δικές του στιγμές μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό. «Μέσα σε λίγες ημέρες ζωή δωματίων, χολ, σαλονιού και λίγης ώρας λεγόμενου προαυλισμού εν είδει περιπάτου μετά σκύλου ή άνευ. Ημέρες και ώρες εγκλεισμού και αναπόφευκτης περισυλλογής έχοντας συνέχεια μπροστά μας έναν καθρέφτη που χωρίς να το θες έπρεπε να βουτήξεις μέσα του να δεις, να βρεις ποια είναι αυτά που στ’ αλήθεια έχεις χάσει, τι απ΄ όλα αυτά που θεωρούσες δεδομένα αξίζει πραγματικά.
Αλλά για να έβρισκες τις απαντήσεις θα έπρεπε πρώτα να αντέξεις ποιόν άλλον μα τον ίδιο σου τον εαυτό, να κάνεις παρέα μαζί του δίνοντας του επιτέλους την ευκαιρία του περισσότερου χρόνου συμβίωσης μαζί του. Μία δοκιμασία που σου επιβλήθηκε, απόδειξη πως στην ουσία δεν ελέγχεις το σύμπαν παρά μονάχα εσένα τον ίδιο που ωστόσο αυτό κι αν θέλει δουλειά. Αλήθεια, πόσο αξίζει τώρα μία απλή βόλτα με ένα φιλικό πρόσωπο, μία αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χαμόγελο πάνω σε ένα πρόσωπο ολόκληρο χωρίς μάσκα!», τονίζει.
Για εκείνον η «ευκαιρία» της πανδημίας ήταν ο ίδιος μας ο εαυτός που μας έλειπε τόσο και αναγκαστήκαμε να τον ξαναβρούμε, «αλλά χωρίς τον Άλλον είμαστε απλά σκιές γιατί είμαστε κοινωνία, είμαστε οι Άλλοι», επισημαίνει. «Ο λαβύρινθος με τους καθρέφτες έχει έξοδο και η πρώτη πόρτα είναι αυτή που πρέπει να ανοίξουμε μέσα μας πρώτα αφήνοντας πίσω μας αυτά που δεν αξίζουν και παίρνοντας μαζί μας τα βασικά και τα όσα μας καινούργια έξω στη νέα μας ελευθερία, έξω στο φως. Κάθομαι τώρα προσπαθώντας να αποδώσω όσα διαδραματίστηκαν στην ψυχή μου όλο αυτό το διάστημα με αφορμή αυτό το νέο μου single που μέσα σε 4 λεπτά αποπειράται να δώσει κυρίως σε μένα την ελπίδα, την αισιοδοξία γιατί αυτή η ανάγκη με οδήγησε να το γράψω», προσθέτει.
Στην πορεία συναντήθηκε με έναν άνθρωπο της νέας γενιάς, το νέο συνθέτη – τραγουδοποιό Κώστα Μπουντούρη που ανέλαβε τη μουσική παραγωγή και ενορχήστρωση, ηχογράφηση και μίξη δίνοντας έτσι πρόσωπο στο τραγούδι «με τη φρέσκια του ματιά», όπως τη χαρακτηρίζει ο Γιώργος Δημητριάδης.
Μια ανάγκη επαφής
Χαρακτηρίζει το κομμάτι ως μια δική του στιγμή αδυναμίας, ανθρώπινης, όμορφης, γλυκιάς και απαραίτητης που είναι η ανάγκη επαφής. «Όταν δίνεις διέξοδο σε δικά σου συναισθήματα μέσα από ένα τραγούδι εκφράζεσαι, ανοίγεσαι, μοιράζεσαι κάτι δικό σου που όμως είναι και δικό πολλών άλλων ανθρώπων. Παίρνεις δύναμη και κουράγιο εσύ ο ίδιος και εάν το κάνεις με αλήθεια και πάνω απ ’όλα καλά και μεταφέρεις όσα βιώνεις, τότε το τραγούδι θα κάνει τη δουλειά του μέσα στις ψυχές των άλλων», πιστεύει.
Αυτό είναι το 5ο single μίας περιόδου που ξεκίνησε για εκείνον τον Οκτώβριο του 2019 και διαρκεί ως σήμερα. Είχε αρχίσει με το «Και μη νομίζεις», συνέχισε με το «Δεν με νοιάζει», πήγε παρακάτω με το «Οδύσσεια», έπιασε τον χειμώνα του ’20 με το «Όλοι καλά» φτάνοντας στις 21 Μαΐου με το συγκεκριμένο κομμάτι. «Έχω την τύχη να περιβάλλομαι πάντα από πρόσωπα, καλλιτέχνες, μουσικούς που αφενός αγαπούν αυτό που κάνω τόσα χρόνια κι από την άλλη μιλάμε την ίδια γλώσσα μουσικά. Συναντηθήκαμε δύο μουσικές γενιές σε αυτό το τραγούδι με τον Κώστα Μπουντούρη να κάνει μία σπουδαία παραγωγή ,ενορχήστρωση, μίξη και master αποκαλύπτοντας και αναπτύσσοντας τη μουσική μου, τους στίχους μου. Είμαι ενθουσιασμένος με το αποτέλεσμα. Θεωρώ πως είναι ό,τι καλύτερο έχω παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια. Συζητώ τώρα το σχέδιο για ένα κανονικό άλμπουμ με δέκα νέες συνθέσεις μου από ένα τεράστιο υλικό που έχω γράψει μέσα στα χρόνια μέχρι και στις ημέρες μας».
«Διεκδίκησα το δικαίωμα να είμαι ο εαυτός μου»
Έπιασε για πρώτη φορά στα χέρια του μικρόφωνο και έφτιαξε την πρώτη του μπάντα πριν 43 χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Αργότερα με το συγκρότημα «Μικροί ήρωες» έδωσαν το δικό τους διακριτό μουσικό στίγμα με το "Σαν να μην πέρασε μια μέρα" και άλλα κομμάτια να αφήνουν εποχή στη σύγχρονη μουσική μας ιστορία. Ο μικρός ήρωας πάντα τον ενέπνεε από τότε που στη γειτονιά του έκαναν συλλογή τα τεύχη αυτού του θρυλικού κόμικ. «Κατά κάποιον τρόπο ένιωθα κάπως έτσι μεγαλώνοντας χωρίς όμως να θεωρώ τον εαυτό μου σαν κάτι ανώτερο από τους άλλους γιατί δεν ήταν το δικό μου ζητούμενο. Απλά διεκδικούσα το δικαίωμα να είμαι ο εαυτός μου, ένιωθα διαφορετικός σε πολλά και όταν άρχισα να πατάω καλύτερα στα πόδια μου σιγά σιγά, βασανιστικά φορές, το διεκδίκησα χωρίς καμία έξωθεν, άνωθεν βοήθεια», θυμάται.
Τελικά τα κατάφερε μόνος του. «Ο δρόμος αυτός ήταν ο δικός μου, δύσκολος μεν αλλά άξιος πορείας δε. Θαυμάζω τους ανθρώπους που τα καταφέρνουν με αυτόν τον τρόπο. Αυτοί είναι οι ‘μικροί’ ήρωες. Αυτοί που δεν φωνάζουν, αλλά αυτοί που πράττουν. Αυτοί που δεν καταστρέφουν, αλλά αυτοί που φτιάχνουν. Αυτοί που δεν είναι βέβαιοι για τίποτα εξού και αμφισβητούν ακόμα όσα πίστευαν παλιά, δηλαδή τον ίδιο τους τον εαυτό. Καλό κάνει ξέρετε. Το αποτύπωμα ήταν ο Σεπτέμβρης του ’94 όταν παίξαμε μαζί με άλλα σχήματα σε ένα φεστιβάλ στο Κορωπί στο γήπεδο της πόλης. Ήταν μία υπέροχη βραδιά λουσμένη στον ιδρώτα της έντασης που είχε συσσωρευτεί μέσα μου μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας, δουλειάς να φτιάξω την δική μου μπάντα που θα έπαιζε τη δική μου μουσική», καταλήγει ο γνωστός δημιουργός.
Ακούστε εδώ το νέο τραγούδι του Γιώργου Δημητριάδη
Μετρά αισίως 43 χρόνια στον χώρο της ελληνικής μουσικής σκηνής και είναι από τους δημιουργούς που μας εκπλήσσει με τη συνέπεια και τον πλουραλισμό της τέχνης του, χωρίς να ακολουθεί φθαρμένες συνταγές ή να τοποθετείται κάτω από ταμπέλες. Τώρα το καινούριο του τραγούδι «Μου λείπεις τόσο» υποδέχεται την αυγή ενός νέου καλοκαιριού, με την προσδοκία και την ελπίδα μιας καινούργια αρχής που όλοι τόσο έχουμε ανάγκη. Είναι χαρακτηριστικοί οι στίχοι του: «Όμως κι αν όλα τώρα μοιάζουνε χαμένα/Αυτά που είχαμε για πάντα δεδομένα/Πόσο αξίζουν ξανά/Για μια καινούργια αρχή, μια καλύτερη ζωή…»
Το κομμάτι γράφτηκε πέρυσι στα μέσα Μαρτίου, στην περίοδο της πρώτης καραντίνας. «Η κατάσταση ήταν πρωτοφανής, αναπάντεχη με ανάγλυφη στα πρόσωπα όλων μας την απορία πώς στην ευχή άξαφνα η όποια μας καθημερινότητα με τα πάνω της και τα κάτω της ,με τα συν και τα πλην της ,είχε αναιρεθεί, είχε συρρικνωθεί μέσα σε συγκεκριμένα τετραγωνικά βρίσκοντάς μας ανέτοιμους όπως κάθε κρίση και πολλώ δε μάλλον όπως αυτή η υγειονομική που παρόμοιά της γενιές επί γενεών δεν είχαν γνωρίσει και βιώσει από τις αρχές του περασμένου 20ου αιώνα. Ξαφνικά όλοι και όλα απόμακρα», λέει στο makthes.gr ο δημιουργός.
Η «ευκαιρία της πανδημίας»
Θυμάται τις δικές του στιγμές μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό. «Μέσα σε λίγες ημέρες ζωή δωματίων, χολ, σαλονιού και λίγης ώρας λεγόμενου προαυλισμού εν είδει περιπάτου μετά σκύλου ή άνευ. Ημέρες και ώρες εγκλεισμού και αναπόφευκτης περισυλλογής έχοντας συνέχεια μπροστά μας έναν καθρέφτη που χωρίς να το θες έπρεπε να βουτήξεις μέσα του να δεις, να βρεις ποια είναι αυτά που στ’ αλήθεια έχεις χάσει, τι απ΄ όλα αυτά που θεωρούσες δεδομένα αξίζει πραγματικά.
Αλλά για να έβρισκες τις απαντήσεις θα έπρεπε πρώτα να αντέξεις ποιόν άλλον μα τον ίδιο σου τον εαυτό, να κάνεις παρέα μαζί του δίνοντας του επιτέλους την ευκαιρία του περισσότερου χρόνου συμβίωσης μαζί του. Μία δοκιμασία που σου επιβλήθηκε, απόδειξη πως στην ουσία δεν ελέγχεις το σύμπαν παρά μονάχα εσένα τον ίδιο που ωστόσο αυτό κι αν θέλει δουλειά. Αλήθεια, πόσο αξίζει τώρα μία απλή βόλτα με ένα φιλικό πρόσωπο, μία αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χαμόγελο πάνω σε ένα πρόσωπο ολόκληρο χωρίς μάσκα!», τονίζει.
Για εκείνον η «ευκαιρία» της πανδημίας ήταν ο ίδιος μας ο εαυτός που μας έλειπε τόσο και αναγκαστήκαμε να τον ξαναβρούμε, «αλλά χωρίς τον Άλλον είμαστε απλά σκιές γιατί είμαστε κοινωνία, είμαστε οι Άλλοι», επισημαίνει. «Ο λαβύρινθος με τους καθρέφτες έχει έξοδο και η πρώτη πόρτα είναι αυτή που πρέπει να ανοίξουμε μέσα μας πρώτα αφήνοντας πίσω μας αυτά που δεν αξίζουν και παίρνοντας μαζί μας τα βασικά και τα όσα μας καινούργια έξω στη νέα μας ελευθερία, έξω στο φως. Κάθομαι τώρα προσπαθώντας να αποδώσω όσα διαδραματίστηκαν στην ψυχή μου όλο αυτό το διάστημα με αφορμή αυτό το νέο μου single που μέσα σε 4 λεπτά αποπειράται να δώσει κυρίως σε μένα την ελπίδα, την αισιοδοξία γιατί αυτή η ανάγκη με οδήγησε να το γράψω», προσθέτει.
Στην πορεία συναντήθηκε με έναν άνθρωπο της νέας γενιάς, το νέο συνθέτη – τραγουδοποιό Κώστα Μπουντούρη που ανέλαβε τη μουσική παραγωγή και ενορχήστρωση, ηχογράφηση και μίξη δίνοντας έτσι πρόσωπο στο τραγούδι «με τη φρέσκια του ματιά», όπως τη χαρακτηρίζει ο Γιώργος Δημητριάδης.
Μια ανάγκη επαφής
Χαρακτηρίζει το κομμάτι ως μια δική του στιγμή αδυναμίας, ανθρώπινης, όμορφης, γλυκιάς και απαραίτητης που είναι η ανάγκη επαφής. «Όταν δίνεις διέξοδο σε δικά σου συναισθήματα μέσα από ένα τραγούδι εκφράζεσαι, ανοίγεσαι, μοιράζεσαι κάτι δικό σου που όμως είναι και δικό πολλών άλλων ανθρώπων. Παίρνεις δύναμη και κουράγιο εσύ ο ίδιος και εάν το κάνεις με αλήθεια και πάνω απ ’όλα καλά και μεταφέρεις όσα βιώνεις, τότε το τραγούδι θα κάνει τη δουλειά του μέσα στις ψυχές των άλλων», πιστεύει.
Αυτό είναι το 5ο single μίας περιόδου που ξεκίνησε για εκείνον τον Οκτώβριο του 2019 και διαρκεί ως σήμερα. Είχε αρχίσει με το «Και μη νομίζεις», συνέχισε με το «Δεν με νοιάζει», πήγε παρακάτω με το «Οδύσσεια», έπιασε τον χειμώνα του ’20 με το «Όλοι καλά» φτάνοντας στις 21 Μαΐου με το συγκεκριμένο κομμάτι. «Έχω την τύχη να περιβάλλομαι πάντα από πρόσωπα, καλλιτέχνες, μουσικούς που αφενός αγαπούν αυτό που κάνω τόσα χρόνια κι από την άλλη μιλάμε την ίδια γλώσσα μουσικά. Συναντηθήκαμε δύο μουσικές γενιές σε αυτό το τραγούδι με τον Κώστα Μπουντούρη να κάνει μία σπουδαία παραγωγή ,ενορχήστρωση, μίξη και master αποκαλύπτοντας και αναπτύσσοντας τη μουσική μου, τους στίχους μου. Είμαι ενθουσιασμένος με το αποτέλεσμα. Θεωρώ πως είναι ό,τι καλύτερο έχω παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια. Συζητώ τώρα το σχέδιο για ένα κανονικό άλμπουμ με δέκα νέες συνθέσεις μου από ένα τεράστιο υλικό που έχω γράψει μέσα στα χρόνια μέχρι και στις ημέρες μας».
«Διεκδίκησα το δικαίωμα να είμαι ο εαυτός μου»
Έπιασε για πρώτη φορά στα χέρια του μικρόφωνο και έφτιαξε την πρώτη του μπάντα πριν 43 χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Αργότερα με το συγκρότημα «Μικροί ήρωες» έδωσαν το δικό τους διακριτό μουσικό στίγμα με το "Σαν να μην πέρασε μια μέρα" και άλλα κομμάτια να αφήνουν εποχή στη σύγχρονη μουσική μας ιστορία. Ο μικρός ήρωας πάντα τον ενέπνεε από τότε που στη γειτονιά του έκαναν συλλογή τα τεύχη αυτού του θρυλικού κόμικ. «Κατά κάποιον τρόπο ένιωθα κάπως έτσι μεγαλώνοντας χωρίς όμως να θεωρώ τον εαυτό μου σαν κάτι ανώτερο από τους άλλους γιατί δεν ήταν το δικό μου ζητούμενο. Απλά διεκδικούσα το δικαίωμα να είμαι ο εαυτός μου, ένιωθα διαφορετικός σε πολλά και όταν άρχισα να πατάω καλύτερα στα πόδια μου σιγά σιγά, βασανιστικά φορές, το διεκδίκησα χωρίς καμία έξωθεν, άνωθεν βοήθεια», θυμάται.
Τελικά τα κατάφερε μόνος του. «Ο δρόμος αυτός ήταν ο δικός μου, δύσκολος μεν αλλά άξιος πορείας δε. Θαυμάζω τους ανθρώπους που τα καταφέρνουν με αυτόν τον τρόπο. Αυτοί είναι οι ‘μικροί’ ήρωες. Αυτοί που δεν φωνάζουν, αλλά αυτοί που πράττουν. Αυτοί που δεν καταστρέφουν, αλλά αυτοί που φτιάχνουν. Αυτοί που δεν είναι βέβαιοι για τίποτα εξού και αμφισβητούν ακόμα όσα πίστευαν παλιά, δηλαδή τον ίδιο τους τον εαυτό. Καλό κάνει ξέρετε. Το αποτύπωμα ήταν ο Σεπτέμβρης του ’94 όταν παίξαμε μαζί με άλλα σχήματα σε ένα φεστιβάλ στο Κορωπί στο γήπεδο της πόλης. Ήταν μία υπέροχη βραδιά λουσμένη στον ιδρώτα της έντασης που είχε συσσωρευτεί μέσα μου μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας, δουλειάς να φτιάξω την δική μου μπάντα που θα έπαιζε τη δική μου μουσική», καταλήγει ο γνωστός δημιουργός.
Ακούστε εδώ το νέο τραγούδι του Γιώργου Δημητριάδη
ΣΧΟΛΙΑ