Ας το παραδεχτούμε όλοι και κυρίως οι παλιοί φίλαθλοι.

Είμαστε άρρωστοι. Συνηθίζουμε στην κάθε βρωμιά. Κουτοπόνηροι , παροιμιώδεις μέσοι ανθρωπάκοι.

Και χειρότεροι είναι αυτοί που μέσα από μια παρανοϊκή διαστρέβλωση του «ανήκειν», έχουν κάνει την όποια ομάδα τους, αυτοβιογραφικό έμβλημα. Παίρνουν -νομίζουν- προστιθέμενη αξία από αυτήν

τρομάρα τους. Με χειρότερους αυτούς που πάνε στο γήπεδο με κροτίδες, φωτοβολίδες και λέιζερ και τους άλλους που χαίρονται όταν οι τίτλοι τους …απονέμονται από διαιτητές κοράκια σαν πίτσες ντελίβερι. .

Σκέφτομαι με συμπάθεια τον αθλητή Χουάνκαρ που χτυπήθηκε από την κροτίδα που ένας υπάνθρωπος πέταξε στο γήπεδο. Δεν άκουγε καλά, είχε ζαλάδα, ναυτία, έλλειψη ισορροπίας.

Σκέφτομαι με οργή τον γιατρό του αγώνα που ενώ δεν είχε -κατά δική του ομολογία- τα κατάλληλα μηχανήματα και τις διαγνωστικές συσκευές, για να εξετάσει τον ασθενή, δεν τον έστειλε αμέσως στο νοσοκομείο, όχι για να επωφεληθεί η μια ή η άλλη ομάδα αλλά για την υγεία του αθλητή. Άκουσον άκουσον τον κρατούσε επί μιάμιση ώρα στα αποδυτήρια!!!

Έψαχνε ίσως ισορροπίες για μην θυμώσει ο ένας ή ο άλλος «πρόεδρας» και οι υπήκοοί του.

Ο αθλητισμός όταν αναδίδει υγεία, είναι πολιτισμός. Το ποδόσφαιρο αλλού είναι γιορτή. H κατάντια του βασιλιά των σπορ στην Ελλάδα είναι μέτρο του ανύπαρκτου πολιτισμού της δικής μας μίζερης καθημερινότητας .