Της Νάσιας Λουκοπούλου

Οικονομολόγου, Στελέχους ΥΠΠΟΑ

Και ξαφνικά, όλα ροζ. Όχι οποιοδήποτε ροζ παλ, ροζ ιντιέν, ροζ κουφετί, ροζ της πούδρας έστω, αλλά το ροζ εκείνο της τσιχλόφουσκας, το νέον, το αστραφτερό που σου χτυπάει τον αμφιβληστροειδή στο Δόξα Πατρί.

Όλα τα είχαμε, εν μέσω θέρους μας προέκυψε και η ταινία της χρονιάς(;), η Μπάρμπι των παιδικών μας χρόνων με σάρκα και οστά -της Μάργκοτ Ρόμπι αυτά τα τελευταία- και παραμάσχαλα και ο Κεν -ο καλός της ντε- με τον Ράιαν Γκόσλινγκ να έχει ασπρίσει το μαλλί με χλωρίνη, τύφλα να έχουν οι ξασπρισμένες σπιτικές αυλές στα ωραία μας νησιά. (εντωμεταξύ εγώ μελαχρινό τον είχα αφήσει τον Κεν, τι μετάλλαξη έπαθε δεν ξέρω, πέρασαν και κάτι πολλές δεκαετίες βέβαια αλλά τόση αμνησία πια;).

Δεν την είδα την ταινία, το ομολογώ ευθαρσώς, και μάλλον δε θα τη δω ποτέ, εκτός αν την ανεβάσει καμιά πλατφόρμα και πετύχουμε η μια την άλλη κάποιο κρύο βράδυ του χειμώνα, όταν θα βρίσκομαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και θα αποφασίσω να δω τη Μπάρμπι να παθαίνει Όπρα. 

Από τα συμφραζόμενα του τρέιλερ -είχα πάει να δω τον αγαπημένο και αειθαλή Ιντιάνα- κατάλαβα ότι η ταινία έχει να κάνει με τις μεταφυσικές ανησυχίες, τα ψυχολογικά αδιέξοδα και ενδεχομένως τη συνειδητοποίηση της αναπόφευκτης ματαιότητας αυτού του πληκτικά τέλειου (για τη Μπάρμπι) καταθλιπτικά ατελούς (για όλους εμάς τους υπόλοιπους) κόσμου στον οποίο ζούμε.

Άσε μας κουκλίτσα μου, στην κυριολεξία. Εντάξει, ποτέ δεν ήμουν fan της συγκεκριμένης κούκλας όταν ήμουν κοριτσάκι. Δεν είχα κανένα από τα άπειρα αξεσουάρ της, ούτε το τροχόσπιτο, ούτε το αυτοκίνητο, ούτε το σπίτι, ούτε το ελικόπτερο, ούτε τίποτα απολύτως. Με ενδιέφερε κυρίως να ράβω τα δικά μου ρούχα πάνω της, ολόκληρη κολεξιόν είχα κάνει που μάλιστα χάριζα στις φίλες μου. 

Οι κόρες μου πάλι είχαν άλλη σχέση μαζί της. Η μεγάλη την είχε δει κομμώτρια και κούρευε και χτένιζε όλες τις Μπάρμπι της με πασιφανώς τραγικά αποτελέσματα, αφού στο τέλος αναγκάστηκα να της πάρω μόνο του το μεγάλο σκέτο κεφάλι της κούκλας να παίζει τη χρυσή χτένα Αμάραντος με την ησυχία της, τζάμπα θυσιάσαμε τόσες ολόσωμες κούκλες! Η δε μικρή τις έβαζε συνέχεια στη μπανιέρα μαζί με τα ψεύτικα παπάκια -λέπια είχαν βγάλει- και έτερον ουδέν, ως εκεί ήταν.

Στην τελική όμως καμιά μας δεν ήθελε ποτέ να μοιάσει στην Μπάρμπι, καμιά μας δε θα ήθελε να είναι ψηλή ξανθιά με γαλάζια μάτια τέλειες αναλογίες και τον θεόχαζο τον Κεν σαν απλό αξεσουάρ να κόβουμε βόλτες οι δυο μας στο ηλιθιοβασίλεμα εις το διηνεκές • τουλάχιστον δε το θέλαμε σε βαθμό ύστερης ψυχοθεραπείας, ίσως άλλα κοριτσάκια διαπλανητικώς να επηρεάστηκαν αρνητικά στην πολύχρονη ιστορία της συγκεκριμένης κούκλας και να θησαυρίζουν τώρα οι ψυχαναλυτές, όλα είναι πιθανά.

Στο δια ταύτα, και χωρίς να αναφερθώ καθόλου στις καθαρά μαρκετινίστικες Μπάρμπι γιατρούς, δικηγόρους, επιστήμονες, αθλήτριες, ΑΜΕΑ, εύσωμες, κοντούλες κλπ κλπ, η συγκεκριμένη κούκλα ένα πράγμα σίγουρα κατάφερε: έδωσε τον «χαρακτηρισμό» αυτό σε έναν πολύ συγκεκριμένο τύπο γυναίκας και από άποψη εμφάνισης (plastic bombastic) αλλά -το κυριότερο- και από άποψη συμπεριφοράς, αντίληψης και χαρακτήρα. Ναι, οι Μπάρμπι ζουν ανάμεσά μας.