Στις δημοτικές εκλογές του 2019, στο δήμο Θεσσαλονίκης είχαν συμμετάσχει δέκα εννέα συνδυασμοί, αριθμός ρεκόρ για τον δεύτερο μεγαλύτερο δήμο της χώρας. Ο λόγος δεν ήταν άλλος από την απλή αναλογική η οποία πυροδότησε τις φιλοδοξίες ορισμένων, όχι φυσικά για να εκλεγούν δήμαρχοι, αλλά για να εκμεταλλευτούν την κατάσταση, ώστε να αναδειχθούν σε ρυθμιστικό παράγοντα μετά τις εκλογές. Όπως πολύ εύστοχα είχε πει τότε ο δήμαρχος Νεάπολης Συκεών Σίμος Δανιηλίδης, σε κάθε δήμο, δυο, τρεις υποψήφιοι διεκδικούν τη θέση του δημάρχου και οι υπόλοιποι φιλοδοξούν, κατά το μετεκλογικό παζάρι για τη συγκρότηση δημοτικής πλειοψηφίας, να γίνουν αντιδήμαρχοι.

Η περίπτωση του δήμου Θεσσαλονίκης είναι χαρακτηριστική. Τέσσερις υποψήφιοι δήμαρχοι οι οποίοι συγκέντρωσαν ποσοστά από 1,01% (μόλις 1.246 ψήφους) έως 2,51% (3.097 ψήφους), μεταπήδησαν στη συνέχεια στην παράταξη του Κωνσταντίνου Ζέρβα, αναλαμβάνοντας νευραλγικές και φυσικά έμμισθες θέσεις στη διοίκηση του δήμου. Από τους δέκα εννέα συνδυασμούς μόλις οι επτά είχαν καταφέρει να ξεπεράσουν το 3%. Οι υπόλοιποι δώδεκα πέρασαν κάτω από αυτόν τον χαμηλό πήχη.

Τα λέω όλα αυτά ορμώμενος από την πληθώρα των υποψηφίων που ανακοινώνουν ότι θα κατέλθουν στις εκλογές του προσεχούς Οκτωβρίου. Θα γνωρίζουν φαντάζομαι πως αυτή τη φορά, για να εκπροσωπηθεί ένας συνδυασμός στο δημοτικό συμβούλιο θα πρέπει να ξεπεράσει το όριο του 3%, όπως συμβαίνει και για την εκπροσώπηση στο εθνικό κοινοβούλιο. Επιπλέον, με τον νέο νόμο που ψηφίστηκε το 2021, ο νικητής των εκλογών λαμβάνει το 60% των εδρών του δημοτικού συμβουλίου, ακόμη και εάν καταφέρει να εκλεγεί με μόλις 43% από την πρώτη Κυριακή. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι το πρωτοφανές παζάρι που είχε γίνει το 2019, μεταξύ των δύο γύρων, αλλά και μετά τις εκλογές, προκειμένου να συγκροτηθεί πλειοψηφία, δεν υπάρχει αντικειμενικός λόγος για να επαναληφθεί. Ο όποιος επόμενος δήμαρχος δεν θα χρειάζεται πλέον (επ' αμοιβή) δεκανίκια. Συνεπώς, οι όποιες συνεργασίες, προγραμματικές ή στη βάση του “δούναι” και “λαβείν”, θα πρέπει να γίνουν πριν από τις εκλογές.

Αλλά, πέραν αυτών, μου κάνει εντύπωση η επιμονή ορισμένων, από το χώρο της αντιπολίτευσης, να συνεχίσουν τη μοναχική πορεία τους, παρότι γνωρίζουν ότι δεν έχουν καμία πιθανότητα να διεκδικήσουν το δημαρχιακό αξίωμα. Δεν αναφέρομαι σε συνδυασμούς όπως της “Λαϊκής Συσπείρωσης” ή της “Πόλης Ανάποδα” που συμμετέχουν στις εκλογές προκειμένου να αναδείξουν το ιδιαίτερο πολιτικό στίγμα τους. Αναφέρομαι σε όλους τους υπόλοιπους που έχουν πολιτική αναφορά από το χώρο της κεντροδεξιάς ως και αυτόν της κεντροαριστεράς.

Είμαι βέβαιος πως τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων δεν τα γνωρίζουμε μόνον εμείς· κοινωνοί των αποτελεσμάτων των σφυγμομετρήσεων είναι ασφαλώς και οι ίδιοι. Επιπλέον, σχεδόν όλοι τους διακηρύσσουν ότι στόχος τους είναι “να απαλλαγεί η Θεσσαλονίκη από τη χειρότερη διοίκηση που είχε ποτέ”, ενώ και οι προγραμματικές θέσεις τους πάνω στα βασικά ζητήματα που ταλανίζουν την πόλη, ελάχιστα διαφέρουν. Προς τι λοιπόν αυτή η επιμονή για αυτόνομη κάθοδο στις εκλογές; Είναι τόσο μεγάλο το “εγώ” τους που αδυνατεί να χωρέσει στο “εμείς”;