Μακάρι να υποχωρήσει η πανδημία και σε ένα ορατό μέλλον (2-3 μηνών) να βρεθούμε σε άλλη κατάσταση. Την εβδομάδα πριν την έναρξη των σχολείων διαγνώστηκαν θετικά σε μόλυνση 40.000 της ηλικίας 0-17 ετών. Την βδομάδα που διανύσαμε έχουμε μέχρι και την Τετάρτη σχεδόν 25.000. Μείωση στην 18-39 ηλικιακή ομάδα. Από 110 χιλιάδες σε 33 μέχρι την Τετάρτη.

Ο συνολικός αριθμός μαθητών στην Ελλάδα είναι 1,4 εκατομμύρια. Ο συνολικός αριθμός εκπαιδευτικών είναι σχεδόν 150 χιλιάδες. Δευτέρα και Τρίτη είχαμε 25 χιλιάδες θετικά self test σε μαθητές και εκπαιδευτικούς. Σχεδόν 1,4% στους μαθητές και 7% στους εκπαιδευτικούς. Πολύ μικρό το ποσοστό (αν σκεφτούμε ότι μέχρι σήμερα το ποσοστό είναι σχεδόν 12% στην πληθυσμιακή ομάδα 0-17 και 16% στην 18-39).

Μέσα σε όλα αυτά η επίθεση κάποιων σε καθηγητή σε αίθουσα ενός ΑΕΙ μας ξαναθύμισε την ανάγκη να διασφαλίζεται η ελευθερία στο εσωτερικό και εξωτερικό χώρο κάθε πανεπιστημίου. Πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε;

Πως είναι δυνατόν ακόμη σήμερα να υπάρχουν κόμματα ή πρόσωπα που θεωρούν ότι κάποιοι χώροι στην Ελλάδα είναι άβατο με δικούς τους νόμους, δυνάμεις τάξης, δικό τους σύστημα εσόδων και εξόδων, δική τους Βουλή και εκτελεστική εξουσία. Όχι περίεργα αυτοί θέλουν να αντικαταστήσουν οι ίδιοι τις δυνάμεις τάξης και να επιβάλλουν την Δευτέρα παρουσία τους. Όχι περίεργα άλλωστε φροντίζουν να επιβάλλουν -όπου μπορούν- την βούληση τους στο εσωτερικό των ιδρυμάτων.

Μπορεί αυτό να ανατραπεί; Αν γίνει κοινώς αποδεκτό ότι η αστυνόμευση στα πανεπιστήμια πρέπει να είναι όπως σε όλους τους άλλους χώρους εξωτερικούς και εσωτερικούς. Και ότι σε μια Δημοκρατία μόνο οι δυνάμεις δημόσιας τάξης μπορεί να καθορίζουν την πολιτική και τα μέτρα τους και προφανώς η κυβέρνηση να λογοδοτεί για αυτά. Είναι δυνατόν να φαντάζονται ότι ο πρύτανης θα αναλάβει την οργάνωση, διοίκηση και αξιολόγηση δυνάμεων τάξης που θα επιβάλλουν έναν άλλο νόμο στο εσωτερικό κάποιου χώρου; Μήπως να κάνει και στρατό και εξωτερική πολιτική;

Το ίδιο κακό και περίεργο είναι να ιδρυθούν και να λειτουργούν αστυνομικοί σταθμοί στο χώρο των πανεπιστημίων. Αυτονόητο; Ίσως. Δυστυχώς με αμφιλεγόμενο λόγο η ονομασία «πανεπιστημιακή αστυνομία» ακυρώνει το αυτονόητο.

Όσοι θέλουν να κυριαρχεί η αυθαιρεσία τους που αυτοί βαφτίζουν δικαίωμα βρίσκουν την ευκαιρία να υποστηρίζουν σαν δημοκρατικό ιδεώδες την αυθαιρεσία τους. Άλλωστε υποστηρίζουν τον «απλό λαό» εναντίον των ελίτ που θέλουν να περιστείλουν το δικαίωμα να αυθαιρετείς!

Όσοι νομίζουν ότι η επίκληση λίγων σποραδικών γεγονότων θα τους δώσει την δυνατότητα να κηρύττουν ανέξοδα «νόμο και τάξη» σε μια κοινωνία που η ατομική βούληση βαφτίζεται συλλογικό συμφέρον κάνουν λάθος. Δεν θα κερδίσουν.

Θα σωθούμε; Μόνο αν η κατάσταση που ζούμε γίνει η ευκαιρία για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε ορθολογικά. Χρειάζεται προστασία της ζωής και της περιουσίας όσων βρίσκονται στους χώρους των πανεπιστημίων -και παντού. Μόνο το κράτος μπορεί να καθορίσει πως θα εξασφαλίζεται. Πρέπει να γίνει σεβαστή η ιδιαιτερότητα. Αλλά δεν πρέπει να γίνει σεβαστή η αυθαιρεσία εν ονόματι της ιδιαιτερότητας. Όπως σε όλη την ελληνική κοινωνία.