Όταν κάτι δεν σχεδιάζεται σωστά και ξεκινάει στραβά και πρόχειρα, τότε δεν πρόκειται να διορθωθεί εύκολα. Ιδιαίτερα όταν η όποια διορθωτική απόπειρα, δε γίνει με σοβαρό ανασχεδιασμό, αλλά ως εμβαλωματική διαδικασία (ένα μπάλωμα κατά το κοινώς λεγόμενο) των έκτακτων προβλημάτων που διαπιστώνονται.

Αναφέρομαι φυσικά στο περισπούδαστο έργο του FlyOver που αποφασίστηκε για να αποφορτίσει τον περιφερειακό και που παρουσιάστηκε ως πανάκεια για το κυκλοφοριακό της Θεσσαλονίκης και ως έργο μακράς πνοής.

Το σχεδίασαν, το ενέκριναν και επέλεξαν να το εκτελέσουν με την μέθοδο του ΣΔΙΤ (την χρηματοδότηση δηλαδή από τον ανάδοχο του έργου και την αποπληρωμή από τα δημόσια ταμεία σε βάθος χρόνου). Όλοι ευχαριστημένοι.

Η Θεσσαλονίκη θα έχει ένα δημόσιο έργο που θα ανακουφίσει το κυκλοφοριακό της πρόβλημα, το κράτος δε θα βάλει άμεσα λεφτά αλλά θα επιμερίσει το κόστος στους… επόμενους, οι εργολάβοι με το εγγυημένο συμβόλαιο με το δημόσιο εξασφαλίζουν άνετα χρηματοδότηση από τις τράπεζες, οι οποίες με τη σειρά τους είναι ικανοποιημένες γιατί δανείζουν χωρίς να κινδυνεύουν να επισφάλεια.

Κάπως έτσι προχώρησαν στη διαγωνιστική διαδικασία, και ανέθεσαν το έργο στην κοινοπραξία που επιλέχτηκε.

Όλα καλά λοιπόν. Ή μάλλον όλα εκτός από ένα. Το τι θα γίνει στην περιφερειακή οδό, κατά το χρονικό διάστημα εκτέλεσης των εργασιών του FlyOver. Και το πού θα πάνε τα αυτοκίνητα που δε θα χωράνε πλέον στην περιφερειακή.

Στο ερώτημα αυτό, η απάντηση είναι προφανής. Οι οδηγοί των αυτοκινήτων που δε θα μπορούν να εξυπηρετούνται από την περιφερειακή, ή θα επιχειρήσουν να κάνουν την δουλειά τους μέσα από την πόλη, ή θα υπομένουν καρτερικά πολύωρο μποτιλιάρισμα στην συρρικνωμένη περιφερειακή. Εκτός και αν υπήρχε ένας άλλος εξασφαλισμένος τρόπος μετακίνησης (πχ αλλαγές σε δρομολόγια του ΟΑΣΘ κλπ)

Το τρελό είναι πως αυτό κανένας δεν μπήκε στον κόπο να το σκεφτεί πριν ξεκινήσουν οι εργασίες, θαρρείς και ήταν τόσο δύσκολο.

Έτσι, μόλις άρχισαν οι πρόδρομες εργασίες, άρχισαν και οι γκρίνιες. Πρώτα των οδηγών που ταλαιπωρούνται και ακολούθως των ανευθυνοϋπεύθυνων τοπικών αρχόντων, που συνειδητοποίησαν ότι θα φάνε το... βρίσιμο της αρκούδας.

Τρομοκρατημένοι από την κατακραυγή, σκέφτηκαν να αναθέσουν άρον άρον μία κυκλοφοριακή μελέτη για να δουν τι μπορούν να κάνουν προκειμένου να αποφευχθεί το έμφραγμα στους δρόμους.

Στο μεταξύ, άρχισαν οι… σοφοί ανευθυνοϋπεύθυνοι να μιλάνε άλλοι για έκτακτα μέτρα αστυνόμευσης, άλλοι για παρακάμψεις και άλλοι για επιβολή… μονών- ζυγών στο κέντρο του πολεοδομικού συγκροτήματος ή παντού…

Τελικά, βρήκαν τη λύση που δε θα μπορούσε να είναι άλλη από την αναβολή έναρξης των εργασιών κατασκευής του έργου. Η γνωστή ελληνική συνταγή: ανάβαλέ το και βλέπουμε. Τουλάχιστον με την αναβολή, δεν θα έπεφτε το ανάθεμα στους στηριζόμενους από το κυβερνών κόμμα υποψηφίους στις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Έλα όμως που η αναβολή αυτή θα επιφέρει ζημίες σε εργολάβους και τράπεζες, που με την σειρά τους θα ζητήσουν έξτρα αποζημίωση από το κράτος…

Εκεί θα κολλήσουμε; Λεφτά υπάρχουν. Ειδικά για να τα πάρουν «δικοί μας» (εργολάβοι και τραπεζίτες) και για να βοηθηθούν οι «δικοί μας» υποψήφιοι.

Ελλαδάρα…

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 06.08.2023