Σκηνοθεσία: Γιώργος Γεωργόπουλος

Σενάριο: Γιώργος Γεωργόπουλος, Μαρία Φακίνου

Παίζουν: Όμηρος Πουλάκης, Βαγγέλης Μουρίκης, Κόρα Καρβούνη, Ιωάννα Παππά, Ιωάννα Κολλιοπούλου

Φεστιβάλ / Βραβεία:

26ο AustinFilmFestival, Οκτώβριος 2019 (Texas, U.S.), OfficialSelection - WorldPremiere
60ο Φεστιβάλ Κιν/φου Θεσσαλονίκης, Νοέμβριος 2019 (ΒραβείοΙδρύματος Ι.Φ. Κωστοπούλου)
Βραβεία Ίρις - Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2020: Υποψηφιότητες, Καλύτερης Ταινίας, Σεναρίου, Β΄ Ανδρικού Ρόλου

Taormina International Film Festival 2020 (Italy), Official Selection
Raindance Film Festival 2020 (UK), Official Selection, Υποψηφιότητες, Best International Feature, Best Directing, Best Screenplay, Best Performance (Omiros Poulakis)

Ο Άρης είναι ένα πετυχημένο στέλεχος μίας μεγάλης εταιρίας. Η ζωή του θα αλλάξει για τα καλά όταν μάθει πως είναι φορέας ενός σεξουαλικώς μεταδιδόμενου ιού, ο οποίος είναι θανατηφόρος μόνο για τις γυναίκες. Ο Άρης όμως είναι και η μοναδική ελπίδα για τη δημιουργία ενός εμβολίου. Αρκεί να βρει ποια από τις πρώην συντρόφους του, του μετέδωσε τον ιό αρχικά.

Κριτική:

Επίκαιρη όσο ποτέ, εύστοχη όσο τίποτα, ελαφρά «πειραγμένη», ελαφρά υπερρεαλιστική, διακριτικά απογειωμένη, feel good σύγχρονη ελληνική ταινία, αλληγορία για την πανδημία και την απώλεια του συναισθήματος. Μερικές φορές τα πράγματα πρέπει να τα λέμε απλά χωρίς δυσνόητους όρους και για να εξουσιάσουμε τον άλλο με μια γραφή επιτηδευμένη. Σας εξηγώ, λοιπόν, ότι εδώ διαβάζουμε την ταινία ως μετωνυμία, ο ιός είναι ένας στην κυριολεξία ιός – αυτός που βιώνουμε τώρα αλλά και μια μεταφορική ασθένεια ,αυτό που γράφει εύστοχα η Σούζαν Σόντακ στο έξοχο δοκίμιό της «Η ασθένεια ως κοινωνική αναφορά». Ο νέος είναι ο σύγχρονος παραζαλισμένος τριαντάρης γιάπης που υπερκαταναλώνει σεξ ως μια σειρά πιστών βιντεογκέιμ χωρίς ίχνος συναισθήματος συρόμενος από γυναίκα σε γυναίκα. Η αναφορά στην εύρεση της πρώτης γυναίκας είναι αυτό που λέμε πριν την αλλοτρίωση, πριν χαθεί δηλαδή τελείως η συναισθηματική αιώρηση. Σε αυτή την ιχνηλασία του ο άνδρας ενηλικιώνεται, βρίσκει τη γονιδιακή του συνέχεια και ανακαλύπτει ότι η μόνη ελπίδα είναι η επανασυγκόλληση. Ο κύριος Γεωργόπουλος αξιοποιεί ένα αργό αφηγηματικό transition τόσο ευθύγραμμο όσο και διαγώνιο, εικόνες κυλούν αβίαστα, νωχελικά, ο χρόνος αιωρείται, το συναίσθημα αρχίζει και γεννιέται. Η κυρία Χριστίνα Μαμούρη (τα ταπεινά μου συγχαρητήρια από εμένα) με τη διεύθυνση φωτογραφίας πραγματοποιεί ένα μέγα εικαστικό επίτευγμα με τις ακόλουθες επιδόσεις. Η φωτογραφία της είναι στους τόνους του άσπρου και του μπλε, όπου το άσπρο σημαίνεται τον θάνατο του συναισθήματος και το μπλε μελαγχολία μιας δύσκολης αναζήτησης. Ενίοτε η φωτογραφία σου δείχνει την αίσθηση του αραχνοΰφαντου με τον ήλιο του συναισθήματος να επιχειρεί να διεισδύσει βαθιά θυμίζοντας την κορυφαία αμερικανική σύνθεση, τραγούδι από το μιούζικαλ «Ηail», «Let the Sun Shine In». Ο κύριος Γεωργόπουλος μας ειρωνεύεται διακριτικά και καλά κάνει ερωτώντας μας κινηματογραφικά: Πότε επιτέλους θα αφήσετε τον ήλιο του συναισθήματος να περάσει μέσα σας; Ιδού η απορία.