Από την στήλη αυτή στις 17 του περασμένου Οκτώβρη, τρεις μέρες δηλαδή μετά τον «Μπάλλο» που χόρεψε στα νερά του τους κατοίκους της Αθήνας με τις φωτογραφίες από το... υποβρύχιο αστικό και τους μισοπνιγμένους επιβάτες να κάνουν τον γύρο του κόσμου, έγραφα χαρακτηριστικά: «Γιατί κράτος που λειτουργεί ως Δυτικό μόνο όταν δε βρέχει, δε φυσάει, δε χιονίζει, δεν κάνει ζέστη και δεν έχει πανδημία κι όλες τις υπόλοιπες μέρες (τις πολλές δηλαδή) γίνεται τριτοκοσμική εικόνα στις ειδήσεις, νοσεί βαριά κι αρνείται να το δεχτεί μπας και στρωθεί να βρει εμβόλιο».

Η αφορμή ήταν μια νεροποντή με κάμποσο αέρα που οι μετεωρολόγοι βάφτισαν μάλλον ευφυώς «Μπάλλο», όμως τα χειρότερα είχαν προηγηθεί, καθώς τόσο η «Μήδεια» με τα χιόνια της λίγους μήνες νωρίτερα όσο και η ανείπωτη τραγωδία του καλοκαιριού με τις πυρκαγιές να αφήνουν μια χώρα Αύγουστο μήνα σε αποκαΐδια, έδειχναν πως όντως νοσούμε πολύ βαριά, ως κράτος, ως πολιτεία, ως κοινωνία.

Και ήρθε η –ατυχέστατα ονοματισμένη- «Ελπίδα» να σβήσει ακόμη και τις όποιες αχτίδες αισιοδοξίας είχαν μείνει σε ορισμένους πως θα προχωρήσουμε μπροστά, πώς θα αλλάξουμε, πώς δε θα γίνουμε ξανά τριτοκοσμική εικόνα στις ειδήσεις των έξω. Γιατί, αν ο υγρός χορός του «Μπάλλου» ήταν μάλλον αναπόφευκτος με δεδομένο πως δεν είχε καν συμπληρωθεί τρίμηνο από την καταστροφή του δάσους, τα όσα ζήσαμε (εμείς από μακριά, Αθηναίοι και νησιώτες στο πετσί τους) με την επέλαση της «Ελπίδας», δεν αφήνουν καμιά... ελπίδα για το μέλλον μας.

Γιατί, όπως όλα δείχνουν κράτος κι όλοι οι εμπλεκόμενοι για μία ακόμη φορά έμειναν στην προ φαινομένου και μετά φιάσκου επικοινωνιακή διαχείριση, με την εικόνα όλων των αρμοδίων να ενημερώνουν live για τους εγκλωβισμένους στην Αττική Οδό, σε τρένα και κεντρικούς δρόμους και πίσω τους να κρέμεται η ταμπέλα «υπουργείο κλιματικής κρίσης» να φαντάζει ως... τρολ.

Για να εξηγούμαστε, λοιπόν γιατί κανείς δεν μοιάζει να το αντιλαμβάνεται, παρά τις τόσες επαναλήψεις με λόγια από τους επιστήμονες αλλά και πράξεις από τη φύση: Ολόκληρος ο πλανήτης είναι στο «και δέκα, και τέταρτο και είκοσι» της καταστροφής κι ό,τι βαφτίζουμε «πρωτόγνωρο» φαινόμενο είναι εδώ και καιρό πια η καθημερινότητα, η νέα νόρμα. Είτε αποφασίζουμε πώς στην Αθήνα χιονίζει πια και στις Κυκλάδες βρέχει και στη Φλώρινα κάνει καύσωνα και παίρνουμε ο καθένας, στο τεράστιο ή το ελάχιστο που του αναλογεί, τα μέτρα του ή υποφέρουμε, κινδυνεύουμε, βρίζουμε όλοι μαζί και γινόμαστε εικόνα στις ειδήσεις (των ξένων, επαναλαμβάνω).

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 30.01.2022