Του Παναγιώτη Καραμόσχου

Προέδρου Δ.Σ. «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ»

Ξεκίνησα να γράφω αυτό το οργισμένο σχόλιο, βλέποντας τις νοσηλεύτριες από την λεβεντογέννα Κρήτη, που με την λεβεντιά τους και την αλληλεγγύη τους έσυραν τον χορό για την προσφορά και την αλληλεγγύη και πολλών άλλων από όλη την Ελλάδα, ερχόμενες να συνδράμουν την αγαπημένη πόλη τους, τη Θεσσαλονίκη. Και εκεί που συγκινούμαι, εμφανίζεται ο Βασίλης Κικίλιας να τις ευχαριστήσει, όπως έκανε και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Οι δικοί μας τοπικοί ηγέτες, οι ταγοί μας, οι αρχηγοί μας, οι… οι… πού βρίσκονται;

Εδώ είναι η μάχη κύριοι…

Σας είδαμε και στην πρώτη φάση της πανδημίας όπου λάμψατε δια της αφωνίας και της απουσίας σας. Είπαμε «αιφνιδιάστηκαν», δεν το ’χουν επιστημονικά… Λάθος κάναμε. Δεν το ‘χουν γενικώς!

Η πόλη προετοίμαζε με πανηγύρια έναν όλεθρο. Μπορεί η κεντρική κυβέρνηση να έχει τις ευθύνες της, αλλά επειδή είναι μακριά από τις τοπικές κοινότητες δεν γνώριζε -όπως θα έπρεπε να γνωρίζουν οι τοπικές αρχές- το μπάχαλο και το χαβαλέ που επικρατούσε.

Θα πάνε τα πράγματα καλύτερα, θα πάρουμε και συγχαρητήρια. Θα πάνε τα πράγματα χειρότερα, η κυβέρνηση έχει την ευθύνη. Η κυβέρνηση… Η κυβέρνηση…

Έρχεται ο πρωθυπουργός, ανεβοκατεβαίνουν οι υπουργοί, εγκαθίσταται μόνιμα στη Θεσσαλονίκη ο Διοικητής του ΕΚΑΒ. Ανοίγουν νέες πτέρυγες στα νοσοκομεία, νέες ΜΕΘ, νέα κρεβάτια! Η κυβέρνηση… Η κυβέρνηση…

Τοπικές δυνάμεις υπάρχουν; Τοπικοί άρχοντες, πολιτικοί, επιμελητήρια, σύνδεσμοι, τοπικές ελίτ, επιχειρηματίες, ενώσεις, φιλάνθρωποι και ό,τι άλλο μπορεί να αποτελεί ή να σηματοδοτεί κάποιο τύπο ηγεσίας, υπάρχουν;

Δυνάμεις που θα πάρουν πρωτοβουλίες, θα εμψυχώσουν τους πολίτες, θα δώσουν παράδειγμα, θα συγκεντρώσουν εθελοντές, θα συγκεντρώσουν πόρους, θα σηκώσουν το ανάστημά τους σ’ αυτόν τον πόλεμο, υπάρχουν; Ποιος θα πάρει μία πρωτοβουλία να κάνει μία επιτροπή αγώνα; Να δημιουργήσει ένα θετικό κίνημα; Να εμψυχώσει και να καθοδηγήσει τους πολίτες, τους Θεσσαλονικιούς, τους Βορειοελλαδίτες σ’ αυτήν την άνιση μάχη που δίνουν;

Δεν είναι δυνατόν σε αυτό το κρίσιμο momentum για την πόλη και τους ανθρώπους της, η τοπική ελίτ να απουσιάζει -έστω, εκτός ελάχιστων φωτεινών, πλην μεμονωμένων, εξαιρέσεων…. Να κρύβεται πίσω από τις αρμοδιότητες καθενός, τις αντικειμενικές δυσκολίες, και να μην υπερβαίνει τα εσκαμμένα, να μην συνομιλεί, να μην συνεργάζεται, να μην εμπνέει και εντέλει να κινείται με ρυθμούς και συνήθειες ομαλής καθημερινότητας -business as usual...

Αναλωνόμαστε σε γκρίνιες, αιτήματα, επιδόματα και στην επιστροφή στην καθημερινότητα. Ακόμη και σ’ αυτά, ελάχιστοι φορείς έχουν διαμορφώσει ουσιαστικές προτάσεις. Στο κάτω - κάτω, αν και τώρα δεν μπορούν να διοικήσουν με φαντασία και ανοιχτή ψυχή, τότε πότε; Αν δεν δημιουργήσουν ένα νέο πλαίσιο οι ίδιοι, διεκδικώντας και τυπικά τις ευθύνες και τις αρμοδιότητες που πιθανόν σήμερα δεν έχουν, αλλά θα έπρεπε να έχουν, διαδραματίζοντας τον ηγετικό τους ρόλο, με αγώνα και φαντασία;

Περιμένουμε τον ήρωα που θα πιάσει της καμπάνας το σκοινί να σημάνει αφύπνιση από τον βαρύ ύπνο μας.

Η κυβέρνηση καθορίζει το γενικό πλαίσιο. Οι επιμέρους δράσεις, η τοπική ιδιαιτερότητα, η συνέγερση των τοπικών δυνάμεων με αγώνα, συνεργασία, καινοτομία και παράδειγμα ανήκει σε εμάς.

Ήρθε η ώρα να δείξουμε ότι η Θεσσαλονίκη δεν είναι μόνον χαβαλές, πάρτι και καφέ... Υπάρχει και η Θεσσαλονίκη της ευθύνης. Η Θεσσαλονίκη που έχει συνείδηση των στιγμών που ζούμε. Να μην περιμένουμε πάλι τη σωτηρία από τους άλλους. Να μη μένουμε φοβισμένοι, αδιάφοροι και εντέλει απόντες. Στερώντας από τους συμπολίτες μας το παράδειγμα, την συσπείρωση, την ηγεσία, που αυτοί τους εμπιστεύθηκαν!

Πώς θα κοιταζόμαστε αύριο στον καθρέφτη; Πώς θα κοιτάμε ο ένας τον άλλο στα μάτια; Πώς θα ξαναπούμε ανερυθρίαστα ωραία, μεγάλα, ηρωικά λόγια; Πώς θα εξηγήσουμε στον κάθε ανώνυμο Θεσσαλονικιό την απουσία μας;

Φίλοι συμπολίτες, αυτές η στάση μας αυτές τις ιστορικές στιγμές δείχνει τον χαρακτήρα μας!

Φίλοι συμπολίτες, λίγοι -κρίσιμοι- μήνες έμειναν όπου ο καθένας μας θα έχει την ευκαιρία να δείξει το μπόι του… Τη ψυχή του!

Όταν επιστρέψει η ομαλότητα, όλοι θα κρυφτούμε πίσω από τη δημιουργική αποτίμηση αυτών των μηνών. Πίσω από τον Θεσσαλονικιό, στο κάτω κάτω βρε αδελφέ, Άκη Μπουρλά, που έσωσε τον κόσμο! Από κοντά κι εμείς, τότε…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 22 Νοεμβρίου 2020